In 1997 zag de psychologische thriller Insomnia het levenslicht. De talentvolle Britse regisseur Christopher Nolan werd gegrepen door de thema’s in de Noorse film en zag in een remake een mogelijkheid een film te maken die in het verlengde zou liggen van zijn twee eerdere films. Het script werd bewerkt door Hilary Seitz, waarmee dit tot op heden zijn enige door Nolan geregisseerde film is waarvoor hij geen credit kreeg voor zijn schrijfwerk. Dit ondanks dat hij wel de definitieve versie van het script schreef. Deze remake van Insomnia staat vandaag centraal in onze rubriek Take 2. Een rubriek over remakes of films die op een andere wijze een tweede leven kregen.

Insomnia is een beetje de vergeten film in het oeuvre van Nolan. Vraag mensen chronologisch al zijn films op te noemen en de kans is groot dat zij Memento noemen om vervolgens direct bij Batman Begins te belanden. Op zich niet zo vreemd, aangezien Insomnia één van de mindere films is van Nolan. In zijn geval zegt dit echter vooral iets over de exceptionele kwaliteit van zijn overigens films, want Insomnia mag zeker gezien worden. Onderaan de streep zal altijd de discussie bestaan welke versie beter is. Het is in dit geval vooral een kwestie van smaak. Natuurlijk is de remake weinig origineel, maar de uitvoering en uitwerking is zoveel fraaier en ook beter.

Laten we beginnen bij de twee voornaamste hoofdrolspelers. Natuurlijk heeft de remake de legendarische Al Pacino, die hier rondloopt als agent zoals wij hem al veel vaker zagen. Wat dat betreft levert Stellan Skarsgård in het origineel misschien wel beter werk af. Toch krijgt Pacino meer om mee te werken. Zo is zijn slapeloosheid, veroorzaakt door de middernachtzon, in de remake een stuk beter uitgewerkt. In het origineel brengt het enkel wat ergernissen met zich mee, maar het personage heeft er in de remake dusdanig onder te lijden dat het hem niet alleen beperkt in zijn functioneren, maar hij ook dingen begint te zien die er helemaal niet zijn. Een interessante toevoeging aan een personage die een fatale fout probeert te verbergen.

“A good cop can’t sleep because he’s missing a piece of the puzzle. And a bad cop can’t sleep because his conscience won’t let him.”

Ondanks de goed rol van Pacino is de moordenaar hier het meest interessante personage. Deze wordt gespeeld door Robin Williams, een acteur die tijdens zijn lange carrière vooral te zien was in komedies en dramafilms. 2002 was een opvallend jaar in zijn carrière, want naast Walter Finch in Insomnia speelde hij ook een duistere rol in One Hour Photo. Ondanks dat beide films geen grote getalen naar de bioscoopzalen wisten te trekken, kon hij met zijn vertolkingen op zeer positieve reacties rekenen. Zo is het juist de gelaagdheid in zijn rol die zoveel toevoegen aan de remake. Het psychologische spelletje wordt sterk gebracht, waarbij het zeker iets toevoegt dat het bijna een uur duurt voordat Williams voor het eerst te zien is, nadat hij tien minuten eerder al te horen is.

De films verlopen grotendeels parallel aan elkaar, maar enkele aanpassing in het plot zorgen voor wat veranderingen. Zo wordt bij de remake het verhaal verplaatst naar een klein stadje in Alaska. Ook toont Nolan al direct bij de aantiteling zijn visuele kracht. Waar het origineel opent met erg rauw geschoten beelden van de moord, zien we hier extreme close-ups van de moordenaar die zijn sporen verdoezeld. Deze zijn dusdanig klinisch geschoten dat ze alsnog afstandelijk overkomen. Ook is er duidelijk rekening gehouden met het Amerikaanse publiek, die erg gevoelig zijn voor bepaalde zaken. Zo doodt Skarsgård in zijn versie een hond om een pistoolhuls te verkrijgen, waarbij de hond in de versie van Pacino al dood is.

Ook is er meer plek ingeruimd voor actie, iets dat we niet alleen zien in de met een Hollywoodsausje overgoten finale van de film, maar ook in een erg sterke claustrofobische scène waarin het personage van Pacino tijdens een achtervolging in het water terecht komt en zijn weg naar boven wordt versperd door een zee aan boomstammen. Het is in dit soort scènes waarin het vakmanschap van Nolan duidelijk te herkennen is. Hij weet de film niet zo naar zijn hand te zetten zoals hij bij zijn latere films zou doen, daar is de film gewoonweg niet origineel genoeg voor, maar als we kijken naar hoe fraai de film geschoten is,  dan is de remake overduidelijk een echte Nolan.

Insomnia kreeg een Take 2. Een remake die voor de filmstudio bevestigde wat ze eigenlijk stiekem al wisten na Memento; Nolan was klaar voor het grotere werk. Het is een understatement, want met grote films als de The Dark Knight-trilogie, Interstellar en het recente Dunkirk wist hij keer op keer zowel het publiek als de critici positief te stemmen. Toch is het interessant om deze remake van Insomnia (nog) eens op te zetten, wellicht zelfs vlak na het origineel. Beide films zijn erg de moeite waard en het is interessant om te zien hoe Nolan omgaat met het bronmateriaal om toch het verschil te maken en zijn eigen visie neer te zetten.

In de rubriek Take 2 verschenen eerder artikelen over: The Man Who Knew Too Much | The Departed | Ocean’s Eleven | Invasion of the Body Snatchers | Scarface

Eén reactie op “Take 2 | Insomnia”

1. Take 2 SorcererFilmdomein schreef:

   21 februari, 2018 om 14:24

   […] In de rubriek Take 2 verschenen eerder artikelen over: The Man Who Knew Too Much | The Departed | Ocean’s Eleven | Invasion of the Body Snatchers | Scarface | Insomnia […]

   Log in om te reageren