“What’s your favorite scary movie?”, het is een filmquote die vandaag de dag niet meer is weg te denken uit het horrorgenre. In 1996 bracht horrorlegende Wes Craven ons de eerste Scream film die nog drie vervolgen zou krijgen en zelfs een heuse televisieserie kreeg die op Netflix te bewonderen is. Bioscoopketen Pathé heeft besloten om deze 31 oktober de eerste Scream-film eenmalig weer naar het grote witte doek te brengen, maar wat als Danny Rolling niet vijf studenten had vermoord in Gainesville? En wat als Kevin Williamson daar geen script op baseerde met de titel Scary Movie? Wat als Oliver Stone de bieding om het script had gewonnen van Bob Weinstein? Het zijn vragen waarop we het antwoord nooit zullen weten. Wat we wel weten is dat de filmwereld en de Scream-films, want daarover hebben we het natuurlijk, er totaal anders uit zouden hebben gezien dan wij ze nu kennen. Je Halloween kan niet beter beginnen dan met onze speciale editie van Wordt vervolgd, een rubriek op Filmdomein waarbij we ieder artikel een andere filmreeks zullen behandelen en de films die hier onderdeel van zijn in het kort zullen bespreken.

De geschiedenis kennende is het leuk om te weten dat Scream ooit begon als Scary Movie. Onder die titel schreef scenarist Kevin Williamson namelijk een script waarbij hij beïnvloed werd door de moorden die bekend staat als die van de Gainesville Ripper. Hij schreef hierbij vooral uit het oogpunt wat hij wilde zien en waar hij mee was opgegroeid. Naast Scary Movie schetste hij ook al wat hoofdpunten voor de verhalen van twee vervolgfilms. Dit in een poging de film te slijten als mogelijke franchise. In juni 1995 waren diverse grote studios verwikkeld in het bieden op het script, tot uiteindelijk Oliver Stone (namens Cinergi Studios) en Bob Weinstein (namens Miramax) overbleven. Uiteindelijk kocht Miramax het script van Scary Movie voor 400.000 dollar plus een contract voor twee sequels, al hadden zij wel het verzoek aan Williamson om het gore gehalte flink terug te schroeven.

Het einde van de film zorgde voor een tweestrijd bij Williamson. Zo vond hij het enerzijds essentieel voor het verhaal dat zijn dader een motief had, anderzijds wist hij ook een film zonder motief wellicht beter zou werken. De mensen van de studio waren ook verdeeld en uiteindelijk vond Williamson de oplossing door de film te voorzien van twee daders. Door de combinatie van horror en komedie richtte Bob Weinstein zijn pijlen op Wes Craven voor de regie, maar Craven was bezig met de remake van The Haunting en probeerde juist wat afstand te nemen van het genre. Weinstein probeerde het bij andere regisseur als Danny Boyle en Robert Rodriguez, maar geen van hen voelde het project aan zoals Weinstein voor ogen had. Toen de poging om The Haunting van de grond te krijgen mislukte zat Craven verlegen om werk en zo verbond hij zijn naam aan het project. Leuk detail is dat toen Wes Craven eenmaal aangesteld was als regisseur hij een groot gedeelte van het geschrapte gore weer terugbracht.

Scary Movie werd uiteindelijk omgedoopt tot Scream, om zo voor een pakkende titel te gaan dat in een woord de film kon omschrijven en de rest is zoals het zo mooi heet geschiedenis. Leuk feitje is natuurlijk dat de titel Scary Movie in 2000 werd gebruikt voor de parodie van de film. Uiteindelijk opende de film op 18 december 1996 in Los Angeles, twee dagen voor de landelijke première en werd vooral geroemd om hoe er werd gespeeld met de ‘regels’ van het horrorgenre. Regels als: ‘als je seks hebt overleef je de film niet’, ‘wie drinkt of drugs gebruikt zal het verhaal ook niet overleven’, zeg nooit: ‘ik ben zo terug’ en tot slot ‘iedereen is een verdachte’. Deze basisregels typeren het soort slashers waar Scream de draak mee steekt. Deze basisregels worden door de hele serie gehanteerd en hoewel niet alle vier de films dezelfde kwaliteit weten te bieden, zijn ze op z’n minst vermakelijk. Scream werd een kassucces van jewelste en al snel werd duidelijk dat de film een hele reeks volgelingen zou krijgen. Zo schoten de tienerslashers als paddenstoelen uit de grond. Echter, geen van deze films kon in de schaduw staan van Scream.

Door het grote succes kon een vervolg dan ook niet uitblijven. De complete cast en crew keerde terug en zoals altijd in een vervolg moet alles groter, enger en origineler dan in het eerste deel. In dit vervolg zien we hoe Sidney beroemd is geworden door The Woodsboro moorden en hoe ze probeert om zoveel mogelijk uit het vizier van de media te blijven. Als er echter een bioscoopfilm over de gebeurtenissen uit het eerste deel verschijnt onder de naam Stab, zorgt dit letterlijk en figuurlijk voor het ophalen van oude wonden. Een grappig feitje is dat niemand minder dan Robert Rodriguez de regie van de scènes van Stab op zich nam. Ook voor het derde deel in de reeks kwam de voltallige cast en crew weer bijeen. Het was de bedoeling om met Scream 3 het laatste deel uit de reeks te maken, maar het was een feit dat de nieuwigheid er wel een beetje vanaf was en ook verhaaltechnisch begon het geheel een beetje te wankelen. De film bracht dan ook duidelijk minder geld in het laatje dan zijn voorgangers. Maar liefst elf jaar later besloot Craven om de Scream-reeks toch nog een keer nieuw leven in te blazen met een vierde film. Helaas ging de kwaliteit er niet op vooruit en flopte de film gigantisch.

Scream **** (1996) |  
Wes Craven keert terug met de ultieme tienerslasher, en hoe… Al vanaf de eerste scène staat de film als een huis. Met de introductie van Ghostface, die het voorzien heeft op de tieners in Woodsboro, werd een hype ingezet die er uiteindelijk voor zorgde dat Scream als absolute horrorklassieker gezien mag worden. Dit is mede te danken aan een alleraardigste plottwist, en de combinatie van humor en spanning.

Scream 2 *** (1997) | 
Na het grote succes van Scream kon een vervolg natuurlijk niet uitblijven. In dit tweede deel probeert Sidney uit de schijnwerpers te blijven van de media, maar als het boek ‘Stab’ van journaliste Gail Weathers wordt verfilmd beginnen de moorden weer van voren af aan. De film is een absoluut leuk vervolg, dat zich door de zwarte humor en de heerlijke sfeer een meer dan waardige opvolger mag noemen.

Scream 3 **½ (2000) |
Met het derde deel uit de reeks is het uitmelken begonnen. Je krijgt niets te zien dat je in de vorige delen niet al al hebt gezien en de personages beginnen wat irritant te worden. Door het cliché verloop van het verhaal gaat de film bijna ten onder aan voorspelbaarheid en zelfs de ontknoping is eigenlijk vooral ontluisterend. Dit zorgt ervoor dat de trilogie eindigt in mineur en het goed is dat er hiermee een einde leek te zijn gekomen aan de reeks.

Scream 4 * (2011) |
Verrassing! Elf jaar na de matige derde film zag er alsnog een vierde film het levenslicht. De originele cast kwam weer bijeen en Wes Craven stond weer aan het roer. Maar helaas, op een paar leuke kills na is de film te slecht voor woorden. De film stikt van de continuïteitsfouten en aan de hand van een slap verhaaltje dendert de film naar het einde toe. Helaas is ook hier het einde weer erg matig en je zou bijna vergeten hoe goed de eerste film eigenlijk was.

Wordt vervolgd? Ja en nee in dit geval, want na de matige vierde film lijkt niemand meer te wachten op nog een vervolg. Na de dood van Wes Craven is de kans daarbij wat aannemelijker geworden dat de neergaande lijn wordt doorgetroken. Toch kwam Netflix in 2015 wel met een televisieserie rond Scream op de proppen. Vooraf was iedereen sceptisch, maar de serie is opvallend leuk om te kijken en is ondertussen alweer aanbeland in het derde seizoen. Als we echter terugkijken is het toch vooral die eerste Scream-film die de trend zette. Het was deze film die een nieuw subgenre creëerde en nooit meer overtroffen is. Pathe biedt je op 31 oktober de kans om “your favorite scary movie” op het grote witte doek te bekijken. Een aanrader voor ieder die de film nog nooit (in de bioscoop) heeft gezien!