28 jaar na de tweede uitbraak is het woedevirus uitgeroeid op het Europese vasteland en blijven de Britse eilanden voor onbepaalde tijd in quarantaine. Een kleine gemeenschap van overlevenden woont in een klein dorp op een eiland, dat enkel met het vasteland is verbonden door een zwaar versterkte getijdendam. Onder de bewoners bevinden zich Jamie, zijn terminaal zieke vrouw Isla en hun 12-jarige zoon Spike. Als onderdeel van zijn volwassenwording neemt Jamie Spike mee naar het vasteland om te gaan jagen. Als ze moeten vluchten voor geïnfecteerden zoeken ze hun toevlucht in een verlaten huisje. Vandaar zie Spike een vreugdevuur in de verte. Als Spike hoort over een arts die daar voor verantwoordelijk is besluit hij om zijn moeder in het geheim mee te nemen naar het vasteland, vastbesloten om haar te genezen.

Toen Danny Boyle na het gigantische succes van zijn debuut Shallow Grave en vooral het daarop volgende Trainspotting weer terug op aarde was neergedaald met A Life Less Ordinary en The Beach, sloeg hij in 2002 keihard terug met 28 Days Later. Ondanks dat Boyle de film zelf niet wilde bestempelen als zombiefilm, zorgde de film in de jaren die volgde voor een heropleving van het genre, ingegeven door de snelle geïnfecteerde en karakter gedreven drama. Een sequel, 28 Weeks Later, volgde vijf jaar later en deed eigenlijk weinig onder voor het origineel. Een nieuw vervolg, 28 Months Later, was al uitgestippeld, maar een rechtenkwestie zorgde ervoor dat het project in de welbekende ‘development hell’ belandde. Het bleef lang stil, tot eind 2022 het nieuws kwam dan zowel regisseur Boyle, scenarist Alex Garland als Cillian Murphy aangaven nog steeds interesse te hebben in een nieuw vervolg op 28 Days Later.

Het project werd omgedoopt tot 28 Years Later, waarmee direct erkent hoeveel jaren het wel niet gekost had om de film te ontwikkelen. Begin 2024 was de kogel dan eindelijk door de kerk en werd aangekondigd dat er een nieuwe trilogie in ontwikkeling was, mét betrokkenheid van de drie belangrijkste personen. Zo keert Garland terug als scenarist, ondanks dat hij zich de laatste jaren zelf volledig op het regisseren lijkt te hebben gestort. Ook Murphy keert terug, al is het hier nog als producent. Ook terug is Anthony Dod Mantle, die de traditie met kleine wendbare camera’s hier voortzet. Zo gebruikte hij bij 28 Days Later een Canon XL-1 camcorder, wat destijds resulteerde in een beeldkwaliteit die zeker vandaag niet meer aan de norm voldoet. Gelukkig staat de technologie niet stil en ziet 28 Years Later er fantastisch uit, ondanks dat de film grotendeels is vastgelegd met een iPhone 15 Max.

Voor dit tweede vervolg zien we niemand uit de cast terug van de eerste twee films, maar ligt de focus op een nieuw verhaal. De hoofdrollen zijn in eerste instantie voor Aaron Taylor-Johnson en Killing Eve-actrice Jodie Comer, die een echtpaar spelen dat leeft in een afgezonderde nederzetting en zo hun weg hebben gevonden in een land dat nog steeds geteisterd wordt geïnfecteerden. Geïnfecteerden die nu geleid worden door een Alfa, een gemuteerde variant die sterker en intelligenter is. Ondanks deze twee bekende gezichten ligt de focus vooral op hun zoon Spike, zeer sterk gespeeld door de jonge en relatief onervaren Alfie Williams. Het is hem die we volgen tijdens een coming of age avontuur, waarbij hij zich ontworstelt aan zijn vader en in een vlaag van volwassenwording besluit om zijn eigen keuzes te maken. Zij het met verregaande gevolgen.

De gekozen weg leidt Spike en zijn zieke moeder uiteindelijk naar ene dokter Kelson, ook een overlevende van de uitbraak gespeeld door Ralph Fiennes, een acteur die we waarschijnlijk nog nooit op een slechte performance hebben mogen betrappen. Kelson heeft een beetje een discutabele naam, maar zoals het een coming of age verhaal betaamd besluit Spike het zelf te ondervinden. Enigszins voorspelbaar zit de vork natuurlijk net iets anders in de steel dan hem werd voorgehouden. Het gaat dan ook vooral over de gekozen weg hier naar toe, die zeker garant staat voor meerdere nagelbijtende scènes. Het moge duidelijk zijn dat de combinatie Boyle en Garland het nog steeds in zich heeft om een sterke film neer te zetten. Het levert voor Boyle waarschijnlijk zelfs zijn beste film op sinds zijn triomf met Slumdog Millionaire.

28 Years Later is een laat vervolg op 28 Days Later, dat speelt met de angsten van een wereld die gevochten heeft tegen COVID-19 en zo de film van een geheel nieuwe laag voorziet. Dit keer geen indrukwekkende beelden van een verlaten Londen, en ook de verrassing van een aanstormende geïnfecteerde ontbreekt. Nee, dit keer krijgen we een wereld voorgeschoteld die heeft geleerd te leven met alles wat nu een generatie eerder gebeurde. Het levert weer prachtige plaatjes op. En eigenlijk het enige wat jammer is, als je deze film even los van alles bekijkt, is dat het einde er vooral is om in te spelen op het back-to-back geschoten vervolg. We krijgen een aanzetje te zien en daar moeten we het voorlopig even mee doen. Het voelt haast een koude douche, al hoeven we dit keer gelukkig maar te wachten tot januari 2026 dat 28 Years Later: The Bone Temple in de bioscoop te zien zal zijn. De regie word daarbij gelaten aan Nia DaCosta, al tekent Garland gelukkig wel voor het script. En Danny Boyle? Die zien we gelukkig weer terug aan het roer voor de afsluitende film van deze trilogie.