Dr. Friedrich Ritter en zijn vrouw Dora Strauch ontvlucht in 1929 hun geboorteland Duitsland en kiezen voor een leven op het eiland Floreana, een verder onbewoond onderdeel van de Galápagoseilanden. Met hun keuze verwerpen zij de burgerlijke waarden die volgens hen de ware aard van de mensheid ondermijnen. Waar Friedrich zich concentreert op het schrijven van een manifest, besluit Dora haar multiple sclerose te genezen door middel van meditatie. Hun verworven eenzaamheid is echter van korte duur. Al snel worden ze vergezeld door Margret en Heinz Wittmer, die capabele kolonisten blijken te zijn. Zij worden gevold door Eloise Bosquiet de Wagner Wehrhorn, een zelfverklaarde barones, die met haar twee minnaars een luxueus hotel wil bouwen. Het barre weer, de onhandelbare natuurlijk en een totaal gebrek aan voorzieningen stelt hun allen al snel op de proef. Toch zal niets hun moed meer op de proef stellen dan een leven samen.

Na Thirteen Lives, een verfilming uit 2022 van de reddingsoperatie in 2018 van een Thais jeugdelftal uit de Tham Luang-grot, werd in datzelfde jaar aangekondigd dat Ron Howard (A Beautiful Mind, Apollo 13) opnieuw een survivaldrama zou gaan regisseren. Dit keer staat de Galápagos-affaire centraal. Het scenario is van de hand van Noah Pink, die eerder wat episodes schreef voor Genius en uitstekend werk afleverde met het wat onderbelichte Tetris. Even leek de SAG-AFTRA-staking roet in het eten te gooien van de ontwikkeling van de film, maar het casten mocht doorgaan nadat een interim-overeenkomst met de vakbond werd bereikt. Eind 2023 gingen de opnames van start in Queensland, Australië, met daarnaast een kleine eenheid die filmde op de Galápagoseilanden. Prachtige plaatjes gegarandeerd natuurlijk en met ook Hans Zimmer aan boord voor de soundtrack lijkt het niet mis te kunnen gaan.

Als we vervolgens een blik op de cast werpen, kunnen we niet anders stellen dat men flink hun best heeft gedaan. Zo is daar de gewilde en beeldschone Cubaanse Ana de Armas, die zich in rap tempo wist op te werken van bijrollen in films als Knock Knock en Blade Runner 2049, naar hoofdrollen in Blonde en het eerder dit jaar verschenen Ballerina. Zij neemt de rol van de zelfverklaarde en flink omhoog gevallen barones op zich. Dr. Friedrich Ritter wordt gespeeld door Jude Law, die zijn rol neerzet met een mysterieuze laag die nergens de ruimte krijgt volledig tot bloei te komen. Hij krijgt de flink jongere Vanessa Kirby naast zich als geliefde. Daarnaast zien we nog Daniel Brühl die gezelschap krijgt van de eveneens flink jongere Sydney Sweeney. Het moge duidelijk zijn dat er absoluut geen reden tot klagen is betreffende het vrouwelijk schoon.

Het uitgangspunt van de film is ongelooflijk, dat het waar gebeurd is natuurlijk nog meer dan dat. Het is het verhaal van de vroege kolonisten op Floreana die op zoek naar een onbewoond paradijselijk eiland om gelukkig en duurzaam te leven, maar uiteindelijk stuiten op ontberingen, conflicten en vreemde gebeurtenissen met tragische gevolgen. Howard kiest er met Pink voor om hun versie van de waarheid neer te zetten. Het is hierbij jammer dat diverse vraagstukken en mysteries rondom de kwestie eigenlijk maar heel summier voorbij komen in de film. Meer dan eens kiezen de maker ervoor om de aandacht te geven aan voor de hand liggende zaken. Er is wel aandacht voor de toenemende rivaliteit en het conflict, maar het echte mysterie blijft uit. Het is dan ook hier dat de film tekort schiet. Het maakt aan het einde van de film dan ook vooral dat je als kijker de behoefte hebt om je wat verder te verdiepen in het verhaal.

Eden is een aardige survivalthriller die helaas nergens tegemoet komt aan diens wonderbaarlijke en potentieel lugubere bronmateriaal. Met ruim twee uur had de film zoals deze nu gepresenteerd wordt zeker wat korter gemogen en meer dan eens ontvouwt het verhaal zich langs de voorspelbare weg. De film laat ons zien wat er vermoedelijk gebeurd kan zijn. Toch schiet de film eigenlijk gewoon tekort. Datgene wat echt interessant is, namelijk de hoop op een utopisch bestaan dat botst met de donkere realiteit van de menselijke natuur, raakt namelijk teveel op de achtergrond. Een gemiste kans. De film is namelijk zeker niet familievriendelijk, maar eigenlijk had Howard alles nog iets verder moeten pushen om echt tot een duistere en intrigerende film te komen, die daarmee ook nog eens eer zou doen aan de waargebeurde en nog immer in mysterie gehulde feiten.