In 2006 winnen de vrienden Patrick Zweig en Art Donaldson het junior dubbeltoernooi bij de US Open. Het is ook daar dat ze beide voor een blok vallen voor Tashi Duncan, een rijzende ster op de tennisbaan die het dames enkelspel heeft gewonnen. Uiteindelijk belooft Tashi dat ze haar telefoonnummer zal geven aan degene wie de finale wint een dag later. Dertien jaar later zijn Tashi en Art een powerkoppel met een jonge dochter. Tashi moest haar carrière vroegtijdig beëindigen wegens blessureleed en is nu Arts’ coach. Art is enkel een US Open-titel verwijderd van een ‘Career Grand Slam’, maar worstelt met zijn vorm door blessures. Om zijn zelfvertrouwen op te krikken schrijft Tashi Art in als wildcard voor een Challenger-evenement in New York. Als blijkt dat ook de aan lager wal geraakte Patrick zich heeft ingeschreven voor het evenement, staat er voor beide mannen al snel meer op het spel dan alleen de eer.

Sinds de Italiaanse regisseur Luca Guadagnino hoge ogen gooide met zijn Desire-trilogie -waarbij vooral Call Me by Your Name hem internationale erkenning opleverde-, is hij een naam geworden om rekening mee te houden. Suspiria was een gewaagd uitstapje naar het horrorgenre, We Are Who We Are een goed ontvangen HBO-miniserie en Bones and All was een opvallende romantische horrorfilm. En nu is hij daar dus met deze romantische sportfilm. Het is duidelijk dat Guadagnino zich niet vast wil laten pinnen op één genre. Toch is iedere film van zijn hand herkenbaar door de emotionele complexiteit, erotiek en weelderige beelden. Wie een blik werpt op de driehoeksverhouding in Challengers weet al gelijk dat dat deze film niet anders zal zijn.

In Challengers is de hoofdrol voor Zendaya, een ambitieuze actrice/ zangeres die zichzelf in de picture speelde als MJ in de meest recente Spider-Man-films en misschien nog wel meer toen ze haar kwaliteiten liet zien in de tienerdramaserie Euphoria van HBO. Sindsdien is haar ster rijzende met een rol in de twee Dune-films als meest in het oog springende wapenfeiten. De twee mannelijke rollen in de film zijn voor de relatief onbekende Josh O’Connor, die het vooral moet doen met bijrollen -al won hij een British Independent Film Award voor zijn rol in God’s Own Country- , en Mike Faist, die een carrière op het toneel van Broadway combineert met zijn ambities op het witte doek. Een andere hoofdrol is -wellicht onbedoeld- weggelegd voor Trent Reznor en Atticus Ross, die hier een op z’n zachtst gezegd opvallend energieke soundtrack afleveren.

Wat Challengers tot een uitdaging maakt om te maken (excuus voor de woordspeling) is de gebroken structuur, waarbij het verhaal dus niet chronologisch verteld wordt. Het maakt dat je als kijker continu heen en weer geslingerd wordt in de tijd. Ook speelt zich veel in de driehoeksverhouding, wat zorgt voor een zeer aangenaam spanningsveld. Zoals we van Guadagnino weten, schuwt hij daarbij een homo-erotische suggestie daarbij niet. Het zorgt voor een intrigerende combinatie van tennis en erotiek, die eigenlijk alleen en helaas vooral in de weg wordt gezeten door het soms tergend trage tempo. De scènes zijn overlang en gaan maar door. We schatten dat met een scherpere schaar tijdens de montage hier ongetwijfeld een betere film in had gezeten. Oh en dan is er nog de overdaad aan visuele trucs die Guadagnino uit de hoed tovert om alles met iets teveel visuele flair op het scherm te krijgen. Het zorgt ervoor dat Challengers intrigeert, maar nergens echt geslaagd is geworden.

Extra’s: Naast de film moet de Blu-ray release van de film het stellen zonder enig bonusmateriaal. Opvallend voor een release van Warner Home Video.

Challengers vraagt veel van de kijker en biedt uiteindelijk minder dan je zou verwachten gezien het boeiende uitgangspunt. Ondanks aardige acteerprestaties van de getalenteerde cast, is de film door flink wat visuele vondsten uiteindelijk vooral ‘style over substance’ geworden waarbij je je aan het rit kan afvragen in hoeverre Guadagnino ooit in het echt een tenniswedstrijd gezien zal hebben. De uitvoering van zijn nieuwste film speelt wellicht op en rond het tenniscourt, maar de uitvoering is rommelig en door de non-structuur vaak vooral verwarrend. Zo wordt het verhaal onnodig ingewikkeld vertelt. Ook wordt het geduld van de kijker flink op de proef gesteld met overlange scènes, wat het niet zo aantrekkelijk maakt om de film een kans te geven. Slecht is het allemaal zeker niet, maar geslaagd mogen we Challengers ook zeker niet noemen.

Met dank aan Day One MPM en Warner Bros. Home Entertainment Benelux voor het recensie-exemplaar.