Dark Blue
Los Angeles, 1992. Het is een periode waarin corruptie en racisme heerst, een periode middenin de nasleep van de gewelddadige arrestatie van Rodney King. LAPD-veteraan Eldon Perry verdedigt zijn partner en rookie Bobby Keough in een interne hoorzitting betreft het gebruik van dodelijk geweld. Keough wordt vrijgesproken, waarna dit én de aanstaande promotie van Perry gevierd wordt met hun superieur Jack Van Meter, een corrupte agent die zijn ondergeschikte aanmoedigt om bewijsmateriaal te verzinnen om zaken rond te krijgen. Alles komt echter steeds meer onder een vergrootglas te liggen en krijgt een wending als twee kruimeldieven in opdracht van Van Meter een kantoorkluis stelen uit een buurtwinkel. Niet veel later krijgen Perry en Keough van Van Meter de opdracht om de zaak te onderzoeken, een vals alibi te regelen voor de kruimeldieven en de misdaad op een ander te schuiven.
The Searchers ziet de laatste tijd opeens een gat in de markt om catalogustitels opnieuw uit te brengen. Op zich geen slecht idee, een film als ‘Amélie’ zal het vast niet onaardig doen tegen ook nog eens een budgetprijs. Toch is Dark Blue hele andere koek. De film kreeg ruim twintig jaar geleden al gemengde recensies en deed het daarnaast bijzonder matig aan de box-office. Wellicht komt het door het nog altijd actuele racisme-thema of de ijzersterke rol van Kurt Russell, feit is wel dat Dark Blue helemaal zo gek niet is om weer eens te bekijken. En wie zover geraakt zal voor aan aangename verrassing komen te staan, want Dark Blue blijkt een ijzersterke, broeierige thriller met een basisverhaal van James Ellroy dat door David Ayer wordt verwerkt tot het script van deze film.
Bij het horen van de naam Ayer zal menigeen direct denken aan Training Day en er zijn de nodige gelijkenissen te vinden tussen deze twee films. Zo zien we in beide films hoe een rechtschapen rookie wordt gekoppeld aan een ervaren rot in het vak, die enerzijds veel van zichzelf herkent, maar anderzijds ook steeds meer moet erkennen dat hij zelf ook te prooi is gevallen aan de min of meer geaccepteerde corruptie. Maar waar Scott Speedman ondanks een knap koppie zeker geen Ethan Hawke is, zet Kurt Russell hier zonder meer één van zijn beste rollen neer. Hij overtuigt dan ook volledig als corrupte agent die letterlijk groot is gebracht in een wereld vol intimidatie en corruptie. Je zou kunnen zeggen ‘hij weet niet beter’, maar dat maakt het nog niet juist. En juist daar draait het hier om.
Toch is er meer aan de hand, want de film wordt afgezet tegen het broeierige Los Angeles ten tijde van de Rodney King rellen. Een bewuste keuze van Ayer, die het oorspronkelijke verhaal van Ellroy dat tijdens de Watts-rellen in de jaren 60 speelde, opnieuw situeerde. Het is een goed geschetst tijdsbeeld. En zo worden we meegenomen in hoe de vier agenten die King mishandelden uiteindelijk worden vrijgesproken en hoe vervolgens de rellen uitbreken op de straten. Een achtergrond die vervolgens sterk wordt gebruikt in de climax van de film. Voeg daar nog een soundtrack aan toe die op een prettige wijze jazz weet te combineren met rap en we kunnen eigenlijk wel concluderen dat er weinig mis is met Dark Blue. Of beter gezegd; Dark Blue is gewoonweg een ijzersterke neo-noir misdaadthriller met een uitmuntende Kurt Russell die zeker een herwaardering verdient.
Extra’s: Zoals vaak met releases van The Searchers is hier geen bonusmateriaal aanwezig. Mocht je de film een warm hart toedragen is de UK import van Arrow Films, die wel is voorzien van het nodige bonusmateriaal, dan ook zeker een aanbeveling.
Dark Blue is een ondergewaardeerde, ijzersterke neo-noir misdaadthriller met Kurt Russell in topvorm. Het is eigenlijk een wat vreemde keuze van The Searchers om deze film een re-release te geven. Ten tijde van de originele release was het geen hoogvlieger en eigenlijk is er geen aanleiding te bedenken om de film een herkansing te geven. Behalve dan wellicht dat de film deze gewoonweg verdient. Het verhaal is wellicht niets nieuws onder de zon, maar met Russell in topvorm en een achtergrond met de broeierige sfeer aan het begin van de jaren 90 in Los Angeles is de film een schot in de roos. Onder de cast zien we daarnaast ook nog flink wat andere bekende gezichten. Nee, we hadden deze recensie eigenlijk veel korter kunnen maken; Dark Blue is zo’n film die een herkansing verdient!
Met dank aan The Searchers i.s.m. Remain In Light voor het recensie-exemplaar.
Beoordeling
- Film
- Eindcijfer