Begin jaren 50 stapt luitenant Tom Hudner over naar Fighter Squadron 32 (VF-32) waar hij Jesse Brown ontmoet, het eerste en enige zwarte lid van de eenheid dat vliegt met de F4U Corsair. Brown en zijn gezin hebben het goed, maar worstelen met racisme in hun omgeving. Ondertussen slaagt VF-32 voor een belangrijke test met hun Corsairs en worden ze overgebracht naar de USS Leyte, waar ze worden ingezet om de Sovjets af te schrikken. Als er een oorlog uitbreekt tussen Noord- en Zuid-Korea wordt de USS Leyte ingezet om het Zuiden te ondersteunen. Tijdens de zware militaire opleiding groeit er een hechte vriendschap tussen de Hudner en Brown, maar hun vriendschap wordt ernstig op de proef wordt gesteld wanneer één van hen op vijandelijk gebied wordt neergeschoten.

Bijna tachtig jaar na het beëindigen van de Tweede Wereldoorlog zou je bijna denken dat veel verhalen ondertussen verteld zijn. Toch verschijnen er jaarlijks weer de nodige boeken, films en andere mediums die een verhaal beschrijven uit deze bepalende periode voor de wereld zoals we die nu kennen. Dit geldt zeker ook voor Devotion, een film die een verhaal vertelt dat nooit vergeten mag worden. Dat hebben we natuurlijk al veel vaker gehoord, maar op zich is het treffend (en helaas) hoe actueel het verhaal van Devotion zoveel jaar naar dato nog steeds is. Een verhaal over racisme, maar vooral ook over onvoorwaardelijke vriendschap. Devotion is gebaseerd op het gelijknamige boek van Adam Makos en werd bij productiemaatschappij Black Label Media onder de aandacht gebracht door Glen Powell, die ook tekent voor een rol als producent en tevens de rol van Tom Hudner op zich neemt.

Powell had al wat kleine rolletjes in grote film gespeeld toen hij definitief doorbrak met de serie Scream Queens, waarna het grote publiek kennis met hem maakte toen hij afgelopen jaar naast Tom Cruise te zien was in Top Gun: Maverick. Niet geheel ontoevallig ook een film die zich richt op de luchtvaart. Naast Powell zien we Jonathan Majors, een acteur die in rap tempo carrière maakt. Zo zagen we hem onlangs nog in Creed III en heeft hij een belangrijke rol in Marvels’ Cinematic Universe als Kang the Conqueror. Maar waar er alle aandacht en lof was voor het late vervolg op Top Gun, sneeuwde Devotion een beetje onder. Als je de film ergens tegenkomt is er grote kans dat je het vermoeden krijgt van een b-film die even snel is gemaakt om mee te liften op het succes van ‘Maverick’, met een bijrolspeler uit die film om het affiche verder op te leuken. Geheel onterecht, want Devotion ziet er fantastisch uit, vooral omdat men ook hier vooral gebruik maakt van praktische effecten in plaats van een overvloed aan CGI.

Ondanks dat het verhaal helemaal past in het ‘wokisme’ van vandaag de dag, zit daar op zich niet het sterkste punt van de film. Het is actueel en zeker onderhouden, maar ook behoorlijk voorspelbaar. Zo wordt het reeds gebaande pad van dit soort verhalen nog even verder ingesleten. Toch doet dat eigenlijk amper wat af aan de film die Devotion is, want het verhaal dient daarnaast toch vooral als een kapstok voor flink wat indrukwekkend materiaal vanuit de lucht. En net als bij het eerder genoemde ‘Maverick’ is in Devotion gewoon te voelen en zien dat veel echt is en dat voegt flink wat toe aan de film. Zeker als je deze vergelijkt met bijvoorbeeld een Midway (2019), dat bijna uit zijn voegen barstte door het gebruik van CGI. Dus zeker tot de Masters of the Air eindelijk eens mogen zien (het langverwachte slot op het drieluik dat verder bestaat uit Band of Brothers en The Pacific) is Devotion zonder meer eens van de betere films met vliegtuigen uit de Tweede Wereldoorlog in actie.

Extra’s: Zoals we vaak bij releases van The Searchers zien bevat ook Devotion geen bonusmateriaal.

Devotion is een verrassend sterke film met onderhouden drama dat eer doet aan het vergeten verhaal uit de Tweede Wereldoorlog. Met Glen Powell en Jonathan Majors heeft de film twee getalenteerde acteurs onder zich, die moeiteloos het verhaal over racisme en vriendschap tot leven weten te brengen. Waar je echter verwacht dat een film als deze ten onder zou gaan aan een overdaad aan CGI, zijn het de praktische effecten die de nodige indruk weten te maken. Als aan het eind in het beeld verschijnt dat de stoffelijke resten van Brown, ondanks verwoede pogingen, nog nooit zijn teruggevorderd uit Noord-Korea, drukt dat de kijker op de valreep nog even met de neus op de letterlijke feiten van dit waargebeurde verhaal. Voor een biopic is het her en der vast te geromantiseerd, maar we kunnen zonder meer stellen dat Devotion een van de betere oorlogfilms is met actie in de lucht.

Met dank aan The Searchers i.s.m. Remain In Light voor het recensie-exemplaar.