De 20-jarige Jann Mardenborough is een typische moderne jongen; in plaats van lekker buiten te spelen besteedt hij veel tijd achter zijn racesimulator. Dit tot ergernis van zijn vader, die weinig heil ziet in de ambities van zijn zoon. Toch krijgt Jann de kans om zijn droom te verwezenlijken als hij wordt toegelaten tot de Gran Turismo Academy, een project opgezet door Nissan-marketing executive Danny Moore. Voor het project worden jongeren toegelaten die achter de simulator hebben laten zien wel raad te weten met het gaspedaal. Toch is het een wereld van verschil met plaatsnemen in een echte bolide. En dus is het nog maar de vraag of Jann het in zich heeft om het hoofd boven water te houden terwijl hij op de huid wordt gezet door zijn in eerste instantie sceptische trainer Jack Salter. En dan is er nog de racewereld zelf, waar men helemaal niet zit te wachten op jongetjes die achter hun computertje zijn weggetrokken om hun het vuur aan de schenen te leggen.

De gamewereld en filmwereld zijn een verschil als dag en nacht. Er is een lange rij van voorbeelden waarin men heeft gepoogd de twee wereld te verenigen, maar negen van de tien zal moeten aansluiten in de alsmaar groeiende rij mislukte pogingen. Het publiek is er zeker wel. Niet zo gek als je bedenkt dat van bijvoorbeeld de Gran Turismo-spellen pakweg 90 miljoen exemplaren zijn verkocht sinds haar debuut in 1997. Het probleem ligt veelal bij een goed plot. En ook dat is zo vreemd niet. Als je een willekeurige racegame als voorbeeld neemt komt het op weinig meer neer dan ‘instappen en proberen om voor de rest van het veld te eindigen’. Niet echt een verhaal om een film van twee uur aan op te hangen. En dus gaat men creatief te werk en juist daar gaat het fout, kijk maar eens naar het belachelijke plot van de verder ook zeer matige Need for Speed-film uit 2014. Toch heeft deze Gran Turismo op dat vlak een voorsprong; men kan een beroep doen op een waargebeurd verhaal.

Gran Turismo baseert zich namelijk op het verhaal van Jann Mardenborough, die tot zijn 19e nog nooit serieus had deelgenomen in de autosport. Iets wat veranderde toen hij deelnam aan de GT Academy en 90.000 andere deelnemers achter zich wist te laten. Zoals we kennen van de filmwereld worden flink wat vrijheden gehanteerd om alles net even wat mooier en interessanter te maken. Een goed voorbeeld hiervan is dat Jann in de film wordt geselecteerd voor de eerste editie van de Academy, terwijl hij in werkelijkheid deelnam aan de derde editie. Maar dat Mardenborough zelf fungeert als coproducent, stuntrijder en adviseur van de film doet ergens vermoeden dat hij zelf ook inzag dat het verhaal nog even dat soort extra zetjes nodig had. Een ander goed voorbeeld is wanneer hij in de race nipt weet te winnen en er achter de schermen een korte strijd uitbreekt tussen trainer Jack Salter en Nissan marketingman Danny Moore, waarbij de laatste opteert om de nummer twee als winnaar uit te roepen omdat deze het beter zou doen in de pers.

Van het acteerwerk hoeft de film het in elk geval niet te hebben. Orlando Bloom heeft de grens van overacting ondertussen wel gevonden, om hier duidelijk aan de verkeerde kant te belanden. En ondanks dat Archie Madekwe het best aardig doet is het toch vooral David Harbour die hier met speels gemak nog iets van zijn beperkte rol weet te maken. Toch moet de focus vooral op het racen liggen en juist daar stelt de film wat teleur. De film wordt nog enigszins gered door de aardige climax op Le Mans, maar vooral op visueel vlak is het allemaal wat teleurstellend. En dat is toch opvallend gezien de film in handen is van Neill Blomkamp, regisseur van de visueel imponerende films als District 9 en Elysium. Nergens wordt je echt de actie ingetrokken of krijg je dat echte gevoel waar men het in de film meermaals over heeft; dat gevoel van snelheid waarbij de wereld een in slow-motion langs je heen trekt. Het ziet er allemaal netjes en verzorgd uit, maar alles is verschrikkelijk voorspelbaar en wordt nergens spannend. En mede dat maakt het dat Gran Turismo nergens bijzonder is en amper de degelijkheid weet te ontstijgen.

Gran Turismo is een voorspelbare racefilm die de nodige spanning ontbeert. Wie bekend is met de Gran Turismo-spellen zal positief verrast worden met deze film. Het verhaal dat men vertelt is dan ook precies waar veel verfente gamers van dromen. Toch is dat niet genoeg om ook het hart van filmliefhebbers sneller te laten kloppen. Al vanaf de eerste minuut ligt de focus van de film op maar een persoon, waardoor het eindpunt eigenlijk al direct bekend is. Helaas is de weg hier naar toe ook weinig opwindend. Zeker met een normaal visueel sterke regisseur als Zuid-Afrikaanse Neill Blomkamp zou je mogen verwachten dat hij op dit de film de nodige jeu weet mee te geven. En dus trekt de film voorbij zonder enig momenten dat je even op het puntje van je stoel zit, al moeten we toegeven dat het slot er uiteindelijk nog redelijk dichtbij weet te komen. Slecht is de film zeker niet, daarvoor is de film te goed gemaakt, maar nergens wordt het bijzonder en dat is toch vooral bijzonder jammer. Een interessant detail aan dit project is dat Joseph Kosinski in eerste instantie als regisseur betrokken was. Hij verliet het project en schoof door naar Apex, een racefilm met Brad Pitt die zich afspeelt in de Formule 1-wereld. Laten we vooral hopen dat hij op visueel vlak meer indruk weet te maken dan Blomkamp.