In de nadagen van de Tweede Wereldoorlog wordt Indiana Jones, samen met zijn collega Basil Shaw, gevangen genomen door de nazi’s als hij probeert om een gestolen artefact terug te halen waarvan wordt beweerd dat het de Heilige Lans van Longinus is. Ondertussen informeert astrofysicus Jürgen Voller zijn superieuren over de vondst van een deel van het veel interessantere Antikythera, een uitvinding van de Griekse wiskundige Archimedes waarmee men scheuren in de tijd kan opsporen. Nadat Jones heeft vastgesteld dat de lans nep is, weet hij te ontsnappen. Jaren laten, met de ruimtewedloop op zijn hoogtepunt, staat de archeoloog en professor op het punt om met pensioen te gaan als hij wordt benaderd door zijn petekind Helena Shaw. Zij wil de Antikythera compleet maken en gunt Indiana zijn laatste grote klapper. Met frisse tegenzin stort hij zich in een laatste avontuur.

In 1979 sloten George Lucas en Steven Spielberg een deal met Paramount Pictures voor vijf Indiana Jones-films. Toch bleef het jarenlang bij een trilogie, overigens in dat licht een van de beste ooit in de filmwereld. Toen in 2008 Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull verscheen kon deze niet opboksen tegen de hoge verwachtingen. En ondanks dat de film zeker niet zo slecht is als menigeen zich meent te herinneren, hielpen matige special effects en een kolderieke Cate Blanchett het geheel niet. Het maakt dat de verwachtingen voor een nieuw avontuur toch een stuk lager liggen. Vast staat dat de film niet zonder slag of stoot tot stand in gekomen. Zo werd David Koepp in 2016 al aangesteld als schrijver, maar zorgden diverse rewrites en de coronapandemie voor meermaals uitstel. Uiteindelijk was ook Steven Spielberg, de regisseur van de eerste vier films, er wel klaar mee. Hij gaf het regiestokje door aan James Mangold, regisseur van Logan en Ford v Ferrari. Toch begon de tijd wel te dringen, en dan met name voor Harrison Ford die ondertussen 80 jaar is.

Want ondanks dat men in de vierde film leek te proberen om Shia Labeouf klaar te stomen om de rol over te nemen en er ook later nog diverse namen rondgingen, is het gewoon weer de vertrouwde kop van Ford die te zien is als Dr. Henry Jones Jr. En terecht. En het moet gezegd worden; Ford ziet er behoorlijk vitaal uit voor zijn 80 jaar. Naast hem zien we Phoebe Waller-Bridge als zijn petekind Helena Shaw, de katalysator van dit avontuur die haar peetvader meesleurt in haar dromen en problemen. Om de nare smaak van Blanchetts’ schurk uit de vorige film weg te spoelen speelt men met Mads Mikkelsen op zeker. De Deen geldt als een van de beste acteurs van de laatste jaren en ondanks dat zijn personage weinig vernieuwends brengt en hij wat op de automatische piloot speelt is het meer dan voldoende. Daarnaast zijn er ook wat vertrouwde gezichten uit de wereld van Indiana Jones weten te porren voor een terugkeer. Zo is Karen Allen terug als Marion Ravenwood om wat losse touwtjes aan elkaar te knopen uit de vierde film en krijgt Indy hulp van zijn trouwe metgezel Sallah, opnieuw gespeeld door John Rhys-Davies.

Wat opvalt aan de film is dat er veel wordt teruggekeken. Zo zijn er veel knipogen aanwezig naar eerdere films en heeft de opbouw van de film veel weg van die van Indiana Jones and the Last Crusade. Goed voorbeeld hiervan is de openingssequentie die zich afspeelt in 1944. Ondanks dat het allemaal goed gemaakt is, komt veel van wat we zien toch net iets te duidelijk uit de computer rollen. Iets wat ook geldt voor de verjonging van Harisson Ford, die enerzijds heel goed gelukt is, maar anderzijds net niet perfect genoeg is waardoor je je er bewust van wordt. Vervolgens maken we een tijdsprong van 25 jaar, waarin Indiana niet bepaald gelukkig oogt. Een beetje alsof het heilige vuur wel gedoofd is. Hij is gescheiden van Marion, niemand lijkt nog interesse te hebben in zijn colleges en zijn pensioen is aanstaande. Dit is niet wat we willen zien, maar al snel komt daar een petekind om de hoek om een nieuw avontuur in gang te zetten en gelukkig blijkt Jonesy zijn capriolen nog niet verleerd. Wat volgt is een heerlijk tweede deel dat de liefhebbers van de reeks ongetwijfeld zal kunnen bekoren. Wel wordt er soms misschien net even teveel gevraagd van de kijker. Zo viel een goddelijke kracht in de eerdere films op een bepaalde manier nog te billijken, maar is tijdreizen toch een stap tever. Maar goed, de film is een stuk beter dan de vierde film en door het vele terugkijken wordt je er als kijker erg bewust van dat dit echt het laatste avontuur van Indiana Jones is, althans met Ford in de hoofdrol. En op een bepaalde manier maakt dat toch wat los.

Indiana Jones and the Dial of Destiny is niet het door sommigen gehoopte nieuw meesterwerk, maar een vermakelijk nieuw avontuur dat overduidelijk met een hoop plezier is gemaakt! De jaren begonnen te tellen en na een tegenvallende vierde film durfde mensen er eigenlijk niet meer op te hopen. Toch is daar een vijfde avontuur rond Dr. Henry Jones Jr. De outfit zit nog steeds als gegoten en wellicht heeft Harrison Ford toch ergens elixer van het eeuwige leven gevonden, want voor een 80-jarige ziet hij er verdomde goed uit! Alle ingrediënten zijn aanwezig en voor wie het na de vierde film aandurft zal de algemene tendens zijn dat deze film een stuk beter is. Toch kunnen we er niet omheen dat Indiana Jones een product is van de jaren 80 en in de huidige markt een stuk minder goed tot zijn recht komt. Maar met een flinke dosis charme en een handvol nostalgie werkt deze film bijzonder goed. Wie de lat niet gelijk op klassieker-hoogte legt en gewoonweg hoopt op een betere afsluiter van de reeks wacht een hoogst vermakelijke avonturenfilm dat daarnaast een fraai afscheid biedt van Harrison Ford in een van zijn meest iconische rollen.