Na het pact om van elkaar weg te lopen, vinden we we Eve en Villanelle terug op een zeer verschillende plek in hun leven en op de wereld. Villanelle doet een poging om zichzelf definitief te ontdoen van haar verleden door zich te bekeren tot God, waarbij ze bij een dominee en zijn dochter woont in een kerk in Engeland. Eve op haar beurt zit nog steeds achter ‘the Twelve’ aan en werkt ondertussen bij een particulier beveiligingsbedrijf. In haar jacht krijgt ze de hulp van Carolyn, die is gedegradeerd nadat ze Paul heeft vermoord. Gefrustreerd door haar gebrek aan officiële bevoegdheden roept ze de hulp in van Eve om de Twaalf te blijven achtervolgen alsmede de persoon die opdracht gaf voor de aanslag op haar zoon Kenny. En dus volgen we ook dit seizoen weer drie buitengewone vrouwen, elk gedreven door passie, wraak en obsessie, opbouwend naar een rommelige, genuanceerde en totaal glorieuze finale.

Het eerste seizoen van Killing Eve bood een aangename verrassing van de hand van de veelgeprezen showrunner Phoebe Waller-Bridge. De serie is gebaseerd op de Codename Villanelle-novelles van auteur Luke Jennings en nog voor het eerste seizoen in première ging werd er al begonnen met het werk aan het tweede seizoen. Een seizoen waarvoor Waller-Bridge overigens het stokje van showrunner overdroeg. Een stokje dat ging van Emerald Fennell (seizoen 2), via de Britse schrijfster en actrice Suzanne Heathcote (seizoen 3), naar Laura Neal voor dit laatste seizoen. Belangrijk punt qua bagage wat Neal meedraagt ten opzicht van haar voorgangers, is dat zij eerder al meeschreef aan de serie. Het maakt dat zij waarschijnlijk zelf al (mede)verantwoordelijk was voor de richting die de serie aan het eind van het derde seizoen uitging, waarmee de overgang naar dit vierde seizoen een stuk soepeler lijkt te verlopen dan we eerder al wel eens zagen.

Eve en Villanelle zijn net als in de voorgaande seizoenen ook dit keer weer de belangrijkste pilaren van dit kat-en-muis spel. Het behoeft eigenlijk geen uitleg meer, maar Eve Polastri wordt hierbij opnieuw gespeeld door Sandra Oh en zij krijgt op een heerlijke manier tegenspel van Jodie Cormer. Na de fout om de twee in het tweede seizoen veel scènes te laten delen, pakken de makers ook dit seizoen weer terug op de weg die eerder al werd ingeslagen in het derde seizoen. Juiste door de schaarste in momenten samen komen de scènes dat ze elkaar wel treffen weer een stuk beter tot hun recht. Naast een aantal nieuwkomers wordt de cast verder weer aangevuld met vertrouwde gezichten als Fiona Shaw, de voormalig werkgeefster van Eve die er alles voor over heeft om ‘the Twelve’ ten val te brengen en natuurlijk Kim Bodnia als Konstantin. Zij zorgen er ook dit seizoen opnieuw voor dat het kat-en-muis spel wat diepere lagen met zich mee krijgt.

Dit seizoen pikt de draad op kort na het punt dat het vorige seizoen eindigde. Toen zagen we dat Eve en Villanelle aan elkaar toe moesten geven dat zij het slechtste in elkaar naar boven halen. Ze sloten een pact om beide hun eigen weg te lopen, maar met een vierde en laatste seizoen in aankomst wisten de kijkers wel beter dan dat hun wegen daar definitief zouden scheiden. Toch doet zeer Villanelle op haar beurt erg haar best om afstand te nemen. Ze heeft besloten haar leven te wijden aan de kerk en woont bij een dominee en zijn dochter. Op zich al opvallend, maar de onderonsjes met haar denkbeeldige Jezus zijn toch wel te lachwekkend om als luchtig door te kunnen gaan. Wat dat betreft is Eve een stuk serieuzer bezig, door haar obsessief jacht te maken op Hélène; een van de topstukken van ‘the Twelve’. Uiteindelijk worden veel (maar niet alle) losse touwtjes bij elkaar geknoopt, maar geloofwaardiger wordt het er allemaal niet op. Dat hebben we natuurlijk al vaker gezien in de serie, veel wordt tenslotte met een dikke knipoog gebracht. Toch voelt het soms wat als een geforceerd einde aan en dat zorgt er ook voor dat deze niet geheel tegemoet komt aan de belofte van het uitstekende eerste seizoen.

Extra’s: Naast de 8 afleveringen is er geen bonusmateriaal opgenomen op deze dvd-release.

Killing Eve – seizoen 4 is een wat onbevredigend einde aan deze fijne BBC-serie, die ergens geheel in lijn ligt met de vorige seizoenen. Met opnieuw acht afleveringen kijkt dit seizoen opnieuw makkelijk weg. Het is weer even op gang komen, zeker gezien het einde van het vorige seizoen al min of meer perfect leek, maar als de trein halverwege dit seizoen weer in volle gang is lijken we ons op te mogen gaan maken voor een fraaie climax. Dat deze uiteindelijk niet de gehoopte indruk maakt is spijtig, maar tekent ook wel dat dit het juiste moment was om een eind te breien aan de serie. En met dit slot moeten we de balans opmaken en constateren dat Killing Eve nooit meer het hoge niveau van het eerste seizoen heeft weten te benaderen. Dit heeft er deels ook mee te maken dat de sluier wordt weggenomen en er antwoorden moeten worden gegeven. En juist deze zijn lang niet altijd even bevredigend. Toch kunnen we er niet omheen dat Killing Eve altijd lekker makkelijk wegkijkt. Het acteerwerk en de vormgeving zit steengoed in elkaar en alles moest toch een keer richting een einde worden gebracht. En ondanks dat het de makers siert dat ze niet kozen voor een happy end, zal het een keuze zijn die de liefhebbers van de serie zal verdelen.

Met dank aan Day One MPM en Universal Pictures Home Entertainment voor het recensie-exemplaar.