De linkse revolutionair Bob Ferguson, ook bekend als Ghetto Pat, sluit zich aan bij de radicale actiegroep French 75, die onder leiding staat van de ontembare Perfidia Beverly Hills. Hij valt voor haar en de twee krijgen een relatie. Tijdens een bevrijdingsactie van migranten uit een detentiekamp vernedert Perfidia kolonel Steven J. Lockjaw. Het is het begin van een kat-en-muisspel waarin Lockjaw haar probeert te domineren. Als Bob en Perfidia een dochter krijgen weigert zij de rol van moeder op zich te nemen en blijft Bob met zijn dochter achter. Zestien jaar later zorgt de alleenstaande Bob voor zijn tienerdochter Willa, waarbij hij zijn dagen vult met drank en drugs. Dan duikt Lockjaw weer op. Nog altijd maakt hij jacht op de de leden van de French 75, waarbij hij extra gemotiveerd is door het hem in het vooruitzicht gestelde lidmaatschap bij de Christmas Adventurers, een geheime groep blanke supremacisten. De voormalig rebel Bob zal zich bijeen moeten rapen, geconfonteerd met de consequenties van zijn verleden.

Er zijn van die regisseurs die nog nooit een slechte film afleverden en Paul Thomas Anderson is er daar zonder meer een van. Al sinds zijn debuutfilm Hard Eight is hij niet meer weg te denken uit het filmlandschap. Nadat hij Inherent Vice tot een speelfilm had bewerkt, overwoog ‘PTA’ om ook Thomas Pynchons’ boek Vineland te verfilmen, maar daar zijn liefde voor het werk worstelde hij ermee. Uiteindelijk besloot hij om een reeks afzonderlijke verhalen te schrijven hooguit geïnspireerd door Vineland, waarvan hij vooral de vader-dochterdynamiek adopteerde. Met een budget van, naar verluid, meer dan 140 miljoen dollar is het een vrij kostbare film van PTA. Zeker als je bedenkt dat zijn meest succesvolle film tot op heden, There Will Be Blood, ‘maar’ 76 miljoen dollar wist binnen te harken. Toch zou de aanwezigheid van ene Leonardo DiCaprio het budget rechtvaardigen, zelfs als deze zijn standaardvergoeding van 20 miljoen dollar rekent.

Nu kan je natuurlijk veel zeggen over DiCaprio, en in het geruchtencircuit is dat ook zeker het geval, maar feit is wel dat films waarin hij betrokken is het over het algemeen goed doen en ook dat hij de films eigenhandig naar een hoger plan trekt. DiCaprios’ recente voorkeur voor minder gepolijste personages hebben ertoe geleid dat hij de laatste jaren enkele van zijn meest interessante films wist af te leveren. En met vertolking van Bob Ferguson, een personage dat soms wel uit een Coens-film lijkt te zijn weggelopen, voegt hij opnieuw een hoogtepunt toe aan zijn oeuvre. Nu we de gebroeders Coen hebben genoemd kunnen we gelijk niet meer om Sean Penn neer. Niet alleen dingt hij hier mee naar de prijs voor meest bizarre kapsel, ook zet hij hier een rauw maniakaal personage neer dat onvergetelijk is. In de bijrollen hebben we dan nog de debuterende Chase Infiniti als dochter als Bob en Benicio del Toro als sensei en vrije geest.

Ondanks dat de film zich afspeelt in het heden, heeft de film veel verwijzingen naar de jaren 70. Niet dat hij zich daarbij liet vangen in een genre overigens, want de film is een soort kruising van politieke films uit die tijd, maar ademt soms ook een western-vibe en bevat meer actie dan alle PTA-films tot op heden bij elkaar. Oh en laten we vooral de stevige scheut zwarte humor niet vergeten. Het is allemaal veel, maar rechtvaardigt de stevige speelduur zonder meer en toont andermaal de klasse van PTA door alles perfect in balans te houden. Hij wordt daarbij overigens niet alleen geholpen door een uitmuntende cast, maar ook de score van Radioheads’ Jonny Greenwood en het fenomenale camerawerk van Michael Bauman. De laatste overtreft zichzelf bij de prachtig geschoten climax van de film. Dat de film dan vervolgens wel erg ver gaat door een DNA-test even uit een koffertje te toveren met een razendsnelle uitkomst is een smetje dat we de maker zullen vergeven.

One Battle After Another is een instant klassieker. Geholpen door briljant acteerwerk, met name van DiCaprio en Penn, zet Anderson hier een film neer die de wereld (en de Verenigde Staten in het bijzonder) een spiegel voorhoudt. Wel is het soms een rariteitenkabinet dat voorbij trekt, maar juist dat maakt de film zo onvergetelijk. Geschoten op 35mm met VistaVision, dat weer helemaal in is nadat het gebruikt werd voor The Brutalist, ziet de film er prachtig uit. Werkelijk allemaal elementen komen bij elkaar en dagen cast en crew uit tot het leveren van een prestatie die niemand voorzien had. En wat worden we als filmliefhebbers toch verwend dit jaar. Geen sequels of reboots die de lijsten aanvoeren, maar originele films als Sinners, Weapons en nu deze fenomenale film. Echter is One Battle After Another niet alleen een van de beste films van dit jaar, maar misschien zelfs wel een van de beste films van de laatste 25 jaar.