De Amerikaanse zakenman Matt Turner woont samen met zijn vrouw en kinderen in Berlijn. Ze hebben alles wat hun hartje begeert, maar Matt staat onder gigantische druk door deals met grote sommen geld die niet lopen zoals hij zijn klanten wel heeft beloofd. Wanneer Matt op een dag zijn kinderen naar school brengt, wordt hij op een in zijn auto geplaatste telefoon gebeld door een onbekend nummer. Wanneer hij opneemt krijgt hij een vervormde stem aan de lijn. Matt krijgt te horen dat hij en zijn kinderen in de auto dienen te blijven en verder te doen wat de man hem opdraagt, anders zal er een bom afgaan die onder zijn stoel is geplaatst. Het duurt niet lang voordat Matt ontdekt wat de gevolgen zijn als hij de instructies negeert.

In een vorig leven liet Liam Neeson keer op keer zien een veelzijdig acteur te zijn, waarbij hij zich vooral liet zien in serieuze films. In 2008 volgde echter een omslag. Na het succes van Taken liet hij zich steeds meer zien in actiefilms. De afgelopen pakweg vijftien jaar maakte hij ze aan de lopende band, waarbij hij zelfs nog tijd wist te vinden om ook met regelmaat op te duiken in het serieuzere werk. Het moge duidelijk zijn dat Neeson niet bepaald stil zit. Toch kondigde Neeson een tijdje terug wel aan dat het mogelijk tijd wordt om te stoppen met actiefilms. Op zich niet zo gek, hij is ondertussen de zeventig ruim gepasseerd. Toch stonden er nog een aantal van dit soort films in de steigers, waarvan deze Retribution er eentje was.

Zijn nieuwste film maakt hij onder regie van Nimród Antal, hooguit bekend van wat videoclips en series, maar als we erbij vertellen dat Jaume Collet-Serra tekende voor een rol als producent vallen er wat meer puzzelstukjes op hun plaats. Onder zijn regie maakte Neeson films als Unknown, Non-Stop, Run All Night en The Commuter. De mensen die bekend zijn met die film uit het omvangrijke oeuvre van Neeson weten gelijk wat ze zo ongeveer te wachten staat met Retribution. Het is allemaal net onderhouden genoeg dat je de films niet slecht kan noemen en Neeson op de automatische piloot is ook nog steeds goed genoeg om er een matige voldoende uit te slepen en een film neer te zetten waar toch weer aardig wat mensen naar kijken. Toch zijn de pogingen om hem keer op keer neer te zetten als slachtoffer van de omstandigheden met de nodige skills ondertussen wel flink uitgemolken geraakt. Op iets origineels kunnen we Neeson dan ook niet meer betrappen en eigenlijk doet hij zichzelf en zijn talent daarmee te kort.

Het grootste nadeel van Retribution is dat de toch al beperkte speelduur van anderhalf uur keurig is samengevat in de twee minuten durende trailer. Iemand met een klein beetje inschattingsvermogen zou zelfs al een goede gok kunnen doen we de dader van al het onheil zou kunnen zijn. Wat ook niet helpt is dat het personage van Neeson hier een behoorlijk onsympathieke hork is. Zo heeft hij samen met zijn compagnon een flinke som geld weggesluisd en daar heeft iemand het dus nu op voorzien. En dan is er nog zijn privé situatie, waarbij hij zich vooral irriteert aan zijn kinderen op de spaarzame momenten dat hij eens thuis is en hij zijn vrouw niet meer ziet staan; ‘work honey’. Als je erover nadenkt gun je hem dan ook eigenlijk geheel geen goede afloop en dat kan natuurlijk niet de bedoeling zijn. Berouw komt na de zonde. Het is een harde les alhier en gelukkig krijg je tijdens de film weinig tijd om overal over na te denken, waardoor menigeen waarschijnlijk niet eens door zal hebben dat de film een stuk slechter is dan deze op het eerste gezicht vermakelijke prent.

Retribution is nog maar eens een dertien in een dozijn actiethriller met Liam Neeson op de automatische piloot. Mede dankzij de relatief korte speelduur zit de vaart er goed in. Dusdanig dat je als kijker weinig kans krijgt om na te denken over het personage van Liam Neeson, die hier gewoon een behoorlijk onsympathieke vent speelt. Maar goed, de spanning is zeker in het begin nog flink aanwezig. Eigenlijk tot het moment dat je als kijker het besef krijgt dat de bom natuurlijk sowieso nooit afgaat, want dan heeft de legger zijn geld niet. Wat rest is een slap plotje wat menig kijker al vrij snel zal doorzien, waarna je puur nog afstevent op een Neeson die in de volledige ‘fuck this shit, ik fiks het zelf wel even’-modus gaat. Wat begon als een semi-spannend film met dreiging in een auto gooit op dat moment al het realisme overboord om te eindigen met een overduidelijk uit de computer getrokken slot. Zonde, ergens had hier zeker meer in gezeten. En dat klopt ook wel, dat is namelijk het Spaanse El desconocide. De vooral in eigen land succesvolle film kreeg reeds drie remakes, maar zoals zovaak blijft het origineel het beste.