Als journalist Jodi Kantor, werkzaam voor de New York Times, in 2017 een tip krijgt dat actrice Rose McGowan seksueel is misbruikt door (film)producent Harvey Weinstein. Als Kantor ook actrices Ashley Judd en Gwyneth Paltrow spreekt blijkt het incident niet op zichzelf te staan. Helaas komt Kantor niet veel verder, omdat de actrices allen niet met naam en toenaam genoemd willen worden uit angst voor negatieve gevolgen voor hun carrière. Gefrustreerd door een gebrek aan voortgang werft Kantor Megan Twohey om haar te helpen met haar onderzoek naar de zaak. Ze slaan de handen ineen en bijten zich vast in een verhaal dat mede verantwoordelijk zal zijn voor de #MeToo-beweging, een beweging die een decennialange stilte over seksueel misbruik in Hollywood doorbreekt en de Amerikaanse cultuur voorgoed zal veranderen.

De MeToo-beweging behoefte eigenlijk geen nadere uitleg. Je zal echt iets meer dan vijf jaar onder een steen hebben moeten gelegen wil je niet bekend zijn met de beweging tegen seksueel grensoverschrijdend gedrag. In januari 2017 kwam de beweging van de grond na de verkiezing van Donald Trump tot president. Later dat jaar moedigde de Amerikaanse actrice Alyssa Milano op Twitter vrouwen aan om met de hashtag #MeToo hun ervaringen met seksueel grensoverschrijdend gedrag te delen. Aanleiding voor de actie waren de beschuldigingen van verschillende vrouwen, onder wie actrice Ashley Judd, aan het adres van Harvey Weinstein. The New York Times bracht de beschuldigingen aan het licht en schreef dat Weinstein sinds het begin van de jaren 1990 minstens acht keer tot een minnelijke schikking gekomen was met vrouwen die hem beschuldigd hadden van seksueel grensoverschrijdend gedrag.

She Said baseert zich op het gelijknamige boek uit 2019 van journalistes Jodi Kantor en Megan Twohey. In juni 2021 kondigde Universal Pictures dat ze bezig waren met de ontwikkeling van een filmadaptie en men met Carey Mulligan en Zoe Kazan in onderhandeling was om respectievelijk Kantor en Twohey te spelen tijdens hun onderzoek. Ergens maakt dat het raar dat mensen de film bestempelen als een journalisten-film, maar dan vanuit feministisch perspectief. Nu kan je hem best in dat hokje proberen te stoppen, maar feiten zijn feiten tenslotte. Daarbij leveren beide actrices geweldig goed werk af, waarin ze de rustige steunpilaren zijn in een nogal explosief onderwerp. De film mist wellicht de claustrofobische sfeer die we eerder zagen in een All The President’s Men, maar goed, de tijden zijn dan ook flink veranderd. In de toekomst gaan we wellicht nog wel een onderzoek zien dat aan elkaar hangt van Teams-meetings.

Met een opbrengst van 13,8 miljoen dollar ten opzichte van een budget van 32 miljoen dollar is de film te bestempelen als flop en dat doet direct gissen naar de oorzaak. She Said is namelijk een goed drama vrij snel in een adem genoemd zal worden met genregenoten als All The President’s Men en Spotlight. Een van de redenen dat de film flopte aan de box-office kan men wellicht vinden in het feit dat de Weinstein-processen op het moment dat de film uitkwam nog in volle gang waren. Een andere mogelijkheid is dat het publiek zijn interesse is verloren na de overweldigende aandacht voor de #MeToo-beweging en er ondertussen ook flink wat zaken zijn waarin mensen onterecht aan de schandpaal werden genageld middels een publieke veroordeling. Eigenlijk het enige punt wat wij kunnen verzinnen is dat de inhoud weliswaar boeiend is, maar de verfilming gewoonweg de cinematische flair mist (op technisch vlak dus) waarin de eerder genoemde genregenoten zo uit wisten te blinken.

Extra’s: Gezien het onderwerp van de film en de grootte van de #MeToo-beweging is het eigenlijk wonderlijk dat men hier met het bonusmateriaal niet meer op in speelt.
· Breaking the Story (06:43) De echte journalisten van het bespreken hun werk of hoe dit vertaald is naar film.
· Theatrical Trailer (02:32) De promotionele trailer voor de film.

She Said is een ijzersterke weergave van het onderzoek dat de aanzet vormde tot de #MeToo-beweging. Het verhaal is zo actueel dat op dit moment de processen nog steeds in volle gang zijn. Op zich geen minpunt, gezien de verhaal zich vooral concentreert op het onderzoek dat alles in gang trok. Als kijker wordt je gelijk meegenomen in het verhaal, waarbij vooral ook de frustraties over dat veel mensen niet met naam en toenaam genoemd willen noemen goed naar voren komen. Dit is deels ten danken aan de uitstekende prestaties van Mulligan en Kazan. En dat die angst nog steeds heerst of dat mensen de associatie niet willen blijkt wel uit het feit dat Ashley Judd te zien is als zichzelf, maar Gwyneth Paltrow het voorzichtiger aanpakt door enkel haar stem te lenen. Ondanks dat She Said de nodige flair mist, is het verhaal ijzersterk en zit de verfilming verder goed in elkaar. Wellicht is iedereen gewoon #MeToo-moe, maar dan juist is een film is deze goed om ons te herinneren aan hetgeen waarvoor is gestreden. En zo kunnen zonder meer constateren dat de film niet de aandacht heeft gekregen die het wel verdiende.

Met dank aan Day One MPM en Universal Pictures Home Entertainment voor het recensie-exemplaar.