Jaren geleden probeerde de Intergalactische Kwaadaardige Tovenaarsalliantie, onder leiding van Gargamels broer Razamel, vier magische boeken te gebruiken om de wereld met het kwaad te regeren en al het goede in het universum te vernietigen. Grote Smurf weet echter een boek te ontvreemden en verstopt dit in het Smurfendorp. In het heden is een naamloze Smurf, genaamd Naamloze Smurf, nieuw in Smurfendorp. Tijdens een wandeling door het bos lijkt hij magische krachten te krijgen. Terug in het Smurfendorp laat Naamloze Smurf zijn vermeende krachten zien aan Grote Smurf, waarop Razamel het Smurfendorp ontdekt en zijn handlangers Grote Smurf laat vangen in zijn jacht op het laatste magische boek. Onder aanvoering van Smurfin wagen de Smurfen zich in de échte wereld om hem te redden. Met hulp van nieuwe vrienden ontdekken de Smurfen wat hun lot werkelijk bepaalt en dat ze alleen samen het universum kunnen redden.

De Smurfen zijn stripfiguren bedacht door de Belgische striptekenaar Peyo en mede vormgegeven door Yvan Delporte. Ze zien eruit als kleine blauwe dwergen. Het is vandaag de dag amper voor te stellen, maar destijds werden de Smurfen ontworpen als nevenpersonages in Johan en Pirrewiet, een andere stripreeks van Peyo. In 1959 kregen de Smurfen hun eigen stripreeks, waarna ze steeds beroemder werden. Later dienden de Smurfen als inspiratie voor meerdere series en films. Nog redelijk vers in gedachten liggen het drietal films dat werden geproduceerd onder de vlag van Sony Pictures Animation. Maar ondanks dat de films veel geld in het laatje brachten waren de recensies keer op keer vernietigend. Wel opvallend was dat voor de derde film de live-action wereld uit de eerste twee films werd ingeruild voor een wereld die volledig uit de computer kwam rollen. Het betekende een stap vooruit, al bleef men kritisch.

Nu vijf jaar later doet Paramount Animation een nieuwe poging, dit keer met een live-action animatiemusical met Rihanna als stem van Smurfin in de originele versie en Roxy Dekker in de Nederlandse versie. De regie ligt in handen van Chris Miller, voorheen een grote naam bij DreamWorks Animation waar hij de regie deed voor Shrek the Third en Puss in Boots. Met een budget van 58 miljoen dollar werden kosten noch moeite gespaard. Het is dan ook pijnlijk om te moeten vaststellen dat het al bij de animatie fout gaat. Waar gestreefd werd naar een getrouwe benadering van de animatie en het artistieke ontwerp van de Smurfen, met als doel een visuele stijl neer te zetten die consistent zou zijn aan Peyo’s originele strips, krijgen we hier iets voorgeschoteld dat qua stijl nog het meest doet denken aan Spider-Man: Into the Spider-Verse. En dat is in deze absoluut geen positief punt, het zo gewenste hart lijkt dan ook te ontbreken.

Als we dan naar het verhaal kijken wordt het allemaal niet veel beter. Gargamel heeft een broer, genaamd Razamel. En ook Grote Smurf heeft ineens een broer. Het broer-idee lijkt behoorlijk gejat van Despicable Me 3. En ook van de Trolls-films wordt flink wat ‘geleend’. Zo komen er hip dansende smurfen voorbij en is de film voorzien van een popsoundtrack van Rihanna. Ook lijken de schrijvers het smurfig te vinden om de nodige nieuwe smurfen te introduceren. Het is allemaal erg druk en de film vliegt werkelijk alle kanten op. Toch is het ergste nog wel de continue poep- en plashumor waar je haast het schaamrood van op je kaken krijgt als volwassene. Het lijkt wel of dat tegenwoordig de enige manier is om de kleinsten nog aan het lachen te krijgen. Zonde wel, want een generatie (of twee) terug weet maar al te goed dat de Smurfen dat nooit nodig hadden. Het erge is alleen wel dat het nog blijkt te werken ook. Het maakt Smurfs duidelijk een film voor een andere, nieuwe doelgroep.

Extra’s: Zoals je mag verwachten bij een dergelijke film is er op de Blu-ray release wat bonusmateriaal te vinden. Leuk voor erbij, maar niets om erg enthousiast van te worden.
· Blue in the Booth: Voicing the Smurfs (05:13) Zoals de titel al doet vermoeden zien we hier hoe de voicecast (van de originele versie) zijn best doet om de vele personages tot leven te wekken.
· There’s a Smurf Like Me: Blue, Old, and New (04:05) Een blik op de populariteit van de Smurfen. Hierbij veel aandacht voor wie ze zijn en niet hoe ze eruit zien. Ook geeft de cast inzicht in wat zij zouden doen als ze het formaat van een Smurf zouden hebben.
· A World They’ve Never Seen: Animating Smurfs (05:22) Veel aandacht hier voor de originele strips, waaruit schijnbaar de nodige inspiratie werd gehaald.
· Composing the Blue (04:31) Een featurette over de score van componist Henry Jackman.
· In the Club with DJ Snake (02:56) Een korte blik op het maken van de discoclub-scène waar de Smurfen belanden als ze in Parijs aankomen.
· Music Video (02:57) Een videoclip bij het nummer “Higher Love” van Desi Trill featuring DJ Khaled, Cardi B, Natania and Subhi.
· Music Video (03:30) Een videoclip bij “Friend of Mine” van Rihanna.

Smurfs doet verwoede pogingen om de zo bekende franchise nieuw leven in te blazen, maar slaat de plank meer mis dan raak. Er wordt gepoogd om de boel echt even op te schudden, maar de introductie van personages als Ken en Ron doet gewoon weinig eer aan hoe wij de Smurfen kennen. En die toon wordt al vroeg gezet, want waar de film nog begint met het kenmerkende deuntje van de Hanna-Barbera reeks, belanden we in een ultrahippe dansbare film voorzien van moderne muziek. En dan hebben we het hier nog niet eens gehad over de poep- en plashumor, waarmee de film zich duidelijk volledig richt op het kleine grut. Allemaal logisch natuurlijk, maar als je dan hoort dat de makers er alles aan gelegen was om alles neer te zetten in de geest van Peyo, moeten we hier toch vooral constateren dat deze zich zal omdraaien in zijn graf. De bedoeling van het contract met Paramount Animation was dat er meerdere films zouden volgen, maar wellicht is het vooral beter om het hierbij te laten.

Met dank aan Dutch FilmWorks voor het recensie-exemplaar.