Onder de haast obsessieve leiding van hun vader Fritz Von Erich bestormen de onafscheidelijk broers Kevin, Kerry, Mike en David de wereldtop van het show-worstelen. Toch lijkt het dat de familie wordt achtervolgt door de ‘Von Erich-vloek, zo kwam de oudste broer Jack Jr. al als kind om het leven. Toch lijkt het hun in de ring voor de wind te gaan. Maar als Kevin uiteindelijk een kans krijgt om het op te nemen tegen de wereldkampioen, wordt hij bruut verslagen. Als ook de boycot op de Olympische Zomerspelen van 1980 het succes van Kerry in de weg staat, zet vader Fritz hem onder druk om samen met Kevin en David een gooi te doen naar het tagteamkampioenschap. De broers winnen en David krijgt de kans om het op te nemen tegen wereldkampioen Ric Flair. Maar de vloek lijkt hun niet met rust te laten en opnieuw wordt de weg naar eeuwige roem omgeven door ondraaglijke persoonlijke tragedies.

Een worstelfilm met Zac Efron; het is nou niet direct iets waar menigeen voor warm zal lopen. Als we echter vertellen dat de film uit de koker komt van Sean Durkin, de regisseur van The Nest en de intense Martha Marcy May Marlene wordt het wellicht al een stukje interessanter. Als we vervolgens ook ontdekken dat de film draait om de Von Erichs, een worstelfamilie waarvan maar liefst vijf van de zes zoons op jonge leeftijd overleden, heeft het project opeens een hele andere lading. Toch is het maar de vraag of een dergelijke ‘rise and fall’-verhaal de clichés weet te vermijden. Opvallend is in elk geval dat het hier een film betreft die de werkelijkheid wat afzwakt, in plaats van het verder op te blazen wat we vaak genoeg zien. Zo is er hier voor gekozen om broer Chris weg te laten uit het verhaal, puur omdat het een tragedie teveel was voor deze film.

En tragedie is er genoeg in The Iron Claw, een film die eigenlijk het verhaal van Fritz Von Erich en zijn zoons schetst waarbij hij hun richting een wereldtitel wil stuwen die hij zelf nooit wist te bemachtigen. Hij is de klassieke dominante patriarch, die zijn zoons in niks ontziet. Het is een ijzersterke rol van Holt McCallany, die vooral bekend werd als FBI Special Agent Bill Tench uit de serie Mindhunter. Zijn zoons zijn eigenlijk stuk voor stuk slachtoffer, die enkel steun vinden bij elkaar, maar onder toeziend oog van hun vader ook de competitie nooit uit het oog verliezen. Het is een mooie nuance dat de broers altijd liefde blijven voelen voor hun vader. De belangrijkste rol is voor de flink opgepompte Zac Efron, die hier misschien wel de beste rol uit zijn carrière speelt. Als Kevin Von Erich is hij duidelijk niet de slimste, maar al snel in de film werpt hij zich ruimhartig op als beschermer van zijn broer. In de schaduw van Efron valt ook Jeremy Allen White op als Kerry Von Erich.

En hoezeer je als kijker het Kevin ook gunt, met zijn discipline, liefde en zelfs angst; hij heeft het niet in zich om zijn vader tevreden te stellen. Dat blijkt al uit zijn gestuntel met woorden vroeg in de film. Een rol die zijn broer Dave, en later ook Kerry, wel past. En dus zien we als kijker vooral hoe Kevin lijdzaam moet toezien hoe de familie vloek hun blijft achtervolgen en hoe zijn vader zijn broer zonder emotie boven hem plaats om ‘hun’ doel te verwezenlijken. Het is wellicht niet het meest originele verhaal, maar Durkin weet het verhaal zo aan de man te brengen dat je als kijker haast zou vergeten dat een dergelijk verhaal ver af staat van de Hollandse nuchterheid. Het is een verhaal over de keiharde sportmentaliteit van een sportfamilie in de jaren 80 zoals wij die hier nooit kennen.

The Iron Claw is een intens en ijzersterk sportdrama vol familietragiek, dat vooral opvalt door het sterke acteerwerk en het psychologische geweld buiten de ring. Het zal niet veel eerder zijn voorgekomen in de filmwereld dat de echte feiten de fictie weten te overtreffen. Wie zich inleest in de Von Erich-familie zal ontdekken dat Durkin zich wat vrijheden heeft gepermitteerd betreft het plot. Zo zijn er tal van historische onnauwkeurigheden en is het chronologie niet altijd correct. Toch zit dit een goede film niet in de weg. De film is als een powerballad uit de jaren 80, die met een hoop bombast en haarlak wordt gepresenteerd, maar waarachter een nog heftiger verhaal op de achtergrond schuilt. De film zal echter vooral herinnert worden als de film waarin Zac Efron definitief afrekent met zijn pretty boy-imago en laat zien dat hij wel degelijk een steengoede acteur is.