Nadat een muzikant worstelt met slapeloosheid, begint hij zijn grip op de werkelijkheid te verliezen. Terwijl zijn mentale toestand verslechtert, ontmoet hij de mysterieuze Anima. Zijn wereld voelt steeds onwerkelijker aan en hij begint te twijfelen aan alles wat hij dacht te weten over zichzelf.

The Weeknd is natuurlijk bekend van zijn grote hits Blinding Lights en Timeless. In deze film speelt hij zichzelf en de film voelt ook meer aan als een flinke reclamecampagne voor zichzelf. Zelfs de titel van de film verwijst naar het gelijknamige laatste album van de Canadese singer-songwriter en je zit meermaals naar complete liedjes van de zanger te kijken in de film. de rest van de soundtrack probeert een beetje op een Blade Runner-achtige manier de kijker in een soort trance te krijgen. Naast The Weeknd zien we Jenna Ortega de rol van de psychopathische groupie Anima spelen. Ortega is uiteraard bekend van haar rollen als bijvoorbeeld Wednesday Adams in de serie Wednesday, maar speelde onlangs ook nog in Beetlejuice Beetlejuice en The Death of a Unicorn. De regisseur van dienst is Trey Edward Shults, die wat minder bekend is, maar misschien doet het een belletje rinkelen als je bedenkt dat hij de film It Comes at Night heeft geregisseerd.

De film doet misschien nog het meest qua stijl denken aan films van regisseurs als Ari Aster en Nicolas Winding Refn. Het heeft de vaagheid van een Aster-film en de traagheid van Refn, met de kanttekening dat die genoemde regisseurs met een flink beter script op de proppen kwamen. Het is prima als je een film op kunstzinnige manier naar het scherm wilt vertalen, maar in het geval van Hurry Up Tomorrow was er soms geen touw aan vast te knopen en zat je soms echt minutenlang naar beelden te kijken waarbij je niet zo goed wist wat je er nou mee aan moest. Maar het grootste probleem zit hem in het script, want het verhaal raakt kant noch wal en slaat soms echt nergens op. Loze en nutteloze scènes, neem het begin waarin Anima een huis in de brand steekt met een jerrycan benzine. Het linkt wel naar een latere gebeurtenis, maar wat de regisseur nou wil vertellen met die overbodige scène is nog maar de vraag. Het zullen de demonen in het hoofd van The Weeknd zijn en er zal waarschijnlijk een boel symboliek bij komen kijken, maar het is bij tijd en wijlen gewoon vervelend om naar te kijken.

Cinematografisch zit het allemaal wel goed, want er kan niets anders gezegd worden dan dat het camerawerk een goede vibe overbrengt en dat op dat punt de boel mooi gefilmd is. De keuze om de film op 35mm te schieten was daarbij ook een goede keuze, waar het kijkplezier zelf toch wel op dat punt verbeterd. Maar al draagt een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding; gaat het gezegde en in het geval van deze film is dat zeker ook waar. Want je kan de film nog zo mooi schieten en editen, maar als het verhaal zwak is, zal dit je niet redden. De boodschap in de film is wel duidelijk; op den duur zitten er ook nog wel wat harde stukken in de film, iets dat eigenlijk ook vrij overbodig bleek. Op acteergebied zit het ook wel snor, want Ortega speelt goed de rol van psychogroepie en The Weeknd doet ook prima zijn ding, dus daar ligt het echt allemaal niet aan. Het is gewoon verhaaltechnisch en overbodig lange muziek of zing-scenes die de film echt de nek omdraaien.

Hurry Up Tomorrow is een film die op een arthouse-manier naar het scherm is vertaald, maar qua verhaal echt nergens op slaat. Er valt soms echt geen touw aan vast te knopen en je zal veelal waarschijnlijk het gevoel hebben dat je naar random beelden zit te kijken. Cinematografisch zit de film sterk in elkaar en ook aan de acteerprestaties ligt het niet, maar de film neemt ook nog eens onnodig lang de tijd om complete liedjes te tonen, zodat je soms meer denkt dat je naar een muziekfilm zit te kijken, dan dat er echt een verhaal in zit. Dit zorgt er ook echt voor dat de film, waarbij de speelduur ruim onder de twee uur ligt, zelfs echt nog 30 tot 40 minuten te lang weet te duren. De regisseur heeft leentebuur gespeeld bij regisseurs als Ari Aster en Nicolas Winding Refn en heeft met de soundtrack (bij de liedjes die niet van The Weeknd zijn dan) goed inspiratie opgedaan bij de Blade Runner-soundtrack. Helaas kunnen we niet spreken van een goede film, want Hurry Up Tomorrow is te vaag, traag en vervelend daarvoor.