In het begin van de jaren ’90 wordt er op verschillende plekken in de wereld gestreden voor betere medicijnen en voorlichting met betrekking tot aids. Zo ook in Parijs waar de ACT UP strijdt tegen grote multinationals die resultaten achterhouden en de medicijnen niet snel genoeg in productie nemen. Ook Nathan sluit zich aan bij ACT UP om de maatschappelijke en politieke onverschilligheid tegen aids aan te pakken. Hij ontmoet Sean die met veel passie strijd voor een betere wereld. Nathan raakt gebiologeerd door het fanatisme van Sean en de twee groeien steeds verder naar elkaar toe. Maar is hun kersverse liefde voor elkaar opgewassen tegen de ziekte die als een schaduw boven hen hangt en de strijd de ze samen voeren?

ACT UP, wat staat voor AIDS Coalition to Unleash Power, werd in 1987 in New York opgericht om het op te nemen voor mensen die lijden aan aids en betere voorlichting van de grond te krijgen. Daarnaast werd er een juridische strijd gestreden om de juiste medicijnen te legaliseren en medisch onderzoek openbaar te maken. De organisatie waaide al snel over naar Europa waar dezelfde strijd werd gestreden. Eén van de aanhangers in Parijs was Robin Campillo die later als regisseur doorbrak met films als Eastern Boys. Dat hij met 120 BPM het verhaal van ACT UP Parijs vertelt maakt de film meteen een erg persoonlijke.

Hoe persoonlijk de film precies is blijft gissen, dus of Nathan en Sean echt bestaan hebben is niet helemaal duidelijk, al zullen ze ongetwijfeld gemodelleerd zijn naar vrienden of bekenden van Campillo. Veel maakt het uiteraard niet uit, want de bikkelharde boodschap blijft fier overeind staan: mensen die lijden aan aids werden begin jaren negentig aan hun lot overgelaten door slechte voorlichting, vrijwel geen medicijnen en veel onbegrip. Dat er een groep opstond om het tij te keren is dus niet heel verrassend. Ook niet dat die groep bijna in zijn geheel bestaat uit homo- en biseksuelen die streden voor hun eigen recht van leven. Een interessant uitgangspunt voor een speelfilm dus en dat 120 BPM interessant is, daar valt niet aan te twijfelen.

Regisseur Campillo zorgt door een prachtige opbouw dat de kijker bekend raakt met ACT UP en de strijd die er gestreden moet worden. We kijken daarvoor mee over de schouders van de homoseksuele Nathan die zich net heeft aangesloten bij de groepering en dus nog net zo onwetend is als de kijker. Het zorgt ervoor dat de feiten meteen in heldere taal aan je worden gepresenteerd en de film je meteen weet vast te grijpen. De liefde die hiernaast ontstaat tussen de eerdergenoemde Nathan en de bloedfanatieke Sean zorgt voor de persoonlijke touch om de film een persoonlijke laag mee te geven om de boodschap nog net even iets meer impact mee te geven. En dat werkt. Helemaal door het rauwe camerawerk en de lange scenes die weinig tot niets aan de verbeelding over laten. Het zorgt ervoor dat de film voor sommige wellicht iets te heftig zal zijn, maar wie openstaat voor een realistische geschiedenisles over de strijd tegen aids zal zeker niet teleurgesteld zijn in het imponerende 120BPM.

Extra’s: Natuurlijk was een documentaire over ACT UP een mooie toevoeging geweest, maar eigenlijk is de film op zichzelf al informatief genoeg. Toch kan de liefhebber zijn hart op halen met een audiocommentaartrack van regisseur Robin Campillo.

120 BPM is rauw, realistisch en imponerend. Het Franse drama over de strijd van de groepering ACT UP om aids een halt toe te roepen weet de kijker vanaf de eerste minuut vast te grijpen en zijn volle lengte niet meer los te laten. Regisseur Robin Campillo ontvouwt het onrecht langzaam voor de kijker, maar weet eveneens de liefde vrij te laten tussen de hoofdpersonen Nathan en Sean. 120 BPM is door zijn rauwe stijl wellicht niet voor iedereen weggelegd, maar zal weinig kijkers onberoerd achter laten.

Met dank aan Cinéart Nederland voor het recensie-exemplaar.