Dylan heeft zijn leven prima op de rit. Hij zit lekker in zijn vel, ziet er goed uit en heeft een baan als verkeersleider waarin hij zich prima kan profileren. Aan zijn ogenschijnlijk perfecte leventje komt echter een einde als hij tijdens zijn werk om 2:22 een black-out lijkt te krijgen en twee vliegtuigen op een haar na op elkaar dreigen te botsen. Zijn moment van onoplettendheid zorgt ervoor dat hij geschorst wordt, maar dat is niet het grootste probleem waar Dylan mee komt te zitten. Hij ontdekt namelijk een bepaald patroon in zijn leven, waarbij bepaalde gebeurtenissen iedere dag op hetzelfde moment plaatsvinden. Dylan drieg zich zelf meer en meer te verliezen in zijn obsessie om de waarheid achter het patroon te vinden en zet daarmee zelfs zijn nieuwe liefde voor Sarah op het spel. Of is zij ook onderdeel van het steeds herhalende patroon dat iedere dag om 2:22 tot zijn climax lijkt te komen?

We zouden 2:22 op voorhand al meteen vijf sterren willen geven, aangezien onze eigen Michiel Huisman de hoofdrol speelt en we natuurlijk als Nederland apetrots mogen zijn op de 36-jarige acteur die in Amerika meer dan aardig aan de weg aan het timmeren is. Maar aangezien we dan waarschijnlijk niet meer serieus genomen zullen worden, moeten we de thriller 2:22 van regisseur Paul Currie wel degelijk kritisch gaan bekijken. En dan valt helaas niet anders te concluderen dat 2:22 een aardige poging is voor een fijne thriller, maar helaas de impact mist om tot een overtuigende conclusie te komen.

Film waarin een patroon een grote rol speelt zijn er in vele soorten en maten en ook niet allemaal even geslaagd te noemen. Het meest succesvolle voorbeeld is de klassieker Groundhog Day met Bill Murray, maar die gebruikt het vooral voor de komische noot. Net als het tergend slechte Naked van Marlon Wayans trouwens die dit jaar exclusief op Netflix verscheen. Films als Source Code en Edge of Tomorrow mixte het dan weer met een trhiller-sausje en wisten toch zeker redelijk met het gegeven om te gaan en er een spannende draai aan te geven. 2:22 probeert dat ook en hoewel het begin zeker veelbelovend is, zijn er toch teveel zaken die de film onderuit weten te halen.

Zo kun je je vraagtekens zetten bij de manier waarop het vak van verkeersleider aan de kijker wordt gepresenteerd. Het opstijgen en landen van vliegtuigen wordt zo strak geleid dat ongelukken ieder moment net voorkomen worden en de verkeersleiders onderling wedjes afsluiten of het gevaar net kan worden afgewend. Hartstikke cool wellicht, maar natuurlijk verre van realistisch. Daarnaast voegt het macho-gedrag ook bijzonder weinig toe aan het overkoepelende verhaal van Dylan en het herhalende patroon dat hem achtervolgt. Gelukkig weet de film de interesse van de kijker iets naar boven op te schroeven als Dylan zich langzaam dreig te verliezen in zijn obsessie en zijn ontmoeting met de bevallige Sarah ook niet louter toeval is, maar het is niet genoeg om de film weer in een goede lijn te trekken. Helemaal niet als het scenario zo nu en dan een paar steken laten vallen, ten gunste van het verhaal. Het maakt 2:22 een aardige thriller waar voelbaar meer in had kunnen zitten.

Extra’s: 2:22 moet het helaas zonder toevoegingen doen op de schijf.

2:22 is in zijn basis een prima thriller, maar weet door een paar vreemde wendingen in het scenario maar moeizaam uit de verf te komen. De puzzel die Michiel Huisman voor zijn kiezen krijgt met een repeterend patroon wordt aardig opgezet, maar komt wat knullig tot zijn climax. Het maakt 2:22 een goede poging om de concurrentie aan te gaan met soortgelijke films, maar het is allemaal bij elkaar opgeteld helaas niet genoeg om te kunnen overtuigen. De meer dan prima hoofdrol van Michiel Huisman ten spijt.

Met dank aan Entertainment One Benelux voor het recensie-exemplaar.