Marie Colvin is een jonge Amerikaanse journaliste die voor The Sunday Times de wereld over reist om burgeroorlogen te verslaan. Zo krijgt zij in 1986, als correspondent in het Midden-Oosten, als eerste de kans om een interview af te nemen bij de Libische dictator Muammar Gaddafi. Als zij in 2001 in Sri Lanka het conflict verslaat tussen de Tamil Tijgers en de regeringstroepen, wordt ze bij een hinderlaag geraakt door granaatscherven. Ze verliest het zicht in haar linkeroog als gevolg van de explosie en draagt vanaf dat moment een ooglap. Ondanks dat ze gediagnosticeerd wordt met een posttraumatische stressstoornis is ze nog steeds vastbesloten om nieuwe verhalen te verslaan. Dit tegen de wil van Sean Ryan, haar baas. Het is 2012 als Colvin samen met Paul Conroy, een freelance fotograaf en filmmaker, waarschuwingen van de lokale regering negeert en de stad Homs in Syrië betreedt voor een nieuwe verhaal.

A Private War is gebaseerd op een artikel in de Vanity Fair van Marie Brenner, een journaliste van wie eerder al een artikel aan de grondslag lag van de film The Insider van Michael Mann. Wie A Private War bekijkt zal wellicht de behoefte hebben aan wat politieke achtergrond, Colvin bevond zich tijdens haar werkzaamheden veelal in conflictgebieden. Uiteindelijk overleed zij in de stad Homs in Syrië in 2012. Sinds 2011 is Syrië het toneel van een grootschalige opstand tegen de Syrische overheid. De opstand mondde uit in een burgeroorlog, met vele doden en vluchtelingen tot gevolg. De stad Homs wordt hierbij gezien als een bolwerk van verzet tegen president Bashar al-Assad en was in 2011 een van de eerste steden die in opstand kwam. Door het oorlogsgeweld is de stad zo goed als volledig vernield.

Het is dit beeld dat we in de film terugzien, al waren Colvin en haar metgezel zelf niet op de hoogte van de aanstaande staatsgreep en werden zij verrast door een kruisvuur. De hoofdrol is voor Rosamund Pike. Als Marie Colvin bewijst zij opnieuw dat zij een van de weinige Bond girls is (ze was te zien in Die Another Day) die ook een succesvolle carrière heeft nadat zij naast 007 te zien was. In Gone Girl liet ze eerder al zien flink wat in haar mars te hebben, maar hier doet zij daar nog een schepje bovenop en tilt zij de film met haar optreden eigenhandig naar een hoger niveau. Toch krijgt ze goed tegenspel van de rest van de cast. Zo is daar Tom Hollander als haar baas Sean Ryan en mag Jamie Dornan zich eens van een andere kant laten zien nu zijn Fifty Shades-dagen erop zitten. Stanley Tucci speelt de partner van Colvin, al is zijn personage een fictief karakter gebaseerd op echte mensen in Colvins’ leven.

Dat ervoor is gekozen om een film te maken waarin Colvin centraal staat is op zich niet zo vreemd. Achter elk wereldconflict zitten tenslotte individuele verhalen over menselijk leed en voor Colvin waren weinig plaatsen te gevaarlijk om niet op jacht te gaan naar een verhaal om te verslaan. Toch is de film wat fragmentarisch en valt er eigenlijk niet over een volledige biografie te spreken. Zo zien we even wat aanloop en belandt zij in deze film verder grof gezegd in twee conflicten die bepalend waren voor haar leven en carrière. In de ene verliest zij het zicht aan een oog, in de andere verliest zij het leven. Nu is dat op zich niet onoverkomelijk, maar het is juist in politieke achtergrond dat de film tekort schiet. Met een scherpere pen en een flinke dosis lef had hier veel meer ingezeten en had ook het smerige politieke spel op hoog niveau benoemd kunnen worden. Dan had de film in elk geval meer gestaan voor de strijd die Colvin zelf zo vaak streed.

A Private War is een typische Hollywood biografie, die helaas niet staat voor hetgeen waar Colvin voor stond. De film wordt gedragen door een fenomenale prestatie van Pike, die hiermee ongetwijfeld haar beste acteerprestatie tot op heden aflevert. Het is indrukwekkend hoe zij de onverschrokken Colvin neerzet als iemand die eigenlijk niets te ver ging om de wereld te laten zien wat er (werkelijk) speelde in conflictgebieden. Echter, het is juist hier dat A Private War verzuimt om wat meer lef te tonen en risico te nemen en harde cijfers te tonen of zelfs met de vinger te wijzen naar schuldigen. Dat hier veelal de Amerikanen zelf in beeld komen zal er bij deze Amerikaanse productie voor hebben gezorgd dat deze scherpe pen ontbreekt. Het maakt A Private War zeker niet tot een slechte film, daarvoor is Pike te goed en in grote lijnen toont de film weinig onwaarheden. Doordat veel zaken buiten beeld of onvolledig in beeld komen is dat nog niet de waarheid.