Het is net zes uur ’s ochtend als de politie in een Engelse stad de deur openbreekt van een gezinswoning. DI Luke Bascombe en DS Misha Frank leiden de politieactie bij het huis van de familie Miller, waarbij ze de 13-jarige Jamie Miller arresteren op de verdenking van moord op een klasgenoot. Een huilende Jamie houdt vast aan zijn onschuld terwijl hij naar een tijdelijke cel wordt gebracht rond hetzelfde moment dat zijn familie op het bureau arriveert. Na onderzoek en verhoor door een forensisch psycholoog blijkt dat Jamie diep geschokt is door pesten op school via sociale media, gecentreerd rond de incel-subcultuur.

En om maar gelijk dat woord te verhelderen; incel is een internetsubcultuur van mensen die zich identificeren met hun onvermogen om een romantische of seksuele partner te vinden, maar dat wel zouden willen. De serie werd bedacht door Stephen Graham als reactie op een toename van criminaliteit waarin vooral messen betrokken waren. Het resulteerde in dit drama waarin hij de motivatie van extreme gewelddadige handelingen tegen meisjes door jonge jongens onderzoekt. Het is een vierdelige miniserie verteld in real-time, waarbij alles ogenschijnlijk wordt getoond aan de hand van een enkele take. Als regisseur zien we Philip Barantini, die eerder met Graham samenwerkte aan het op eenzelfde manier gepresenteerde Boiling Point, een dramathriller die zich ook in anderhalf uur real-time afspeelt in de keuken van een restaurant.

De hoofdrol in de serie is voor Owen Cooper, die op 13-jarige leeftijd -zonder enige ervaring- werd gecast als tienerverdachte Jamie Miller. De castingdirector had 500 andere jongens voor de rol overwogen, maar Cooper trok haar aandacht met zijn demotape. Andere belangrijke rollen zijn er voor Stephen Graham als vader van Jamie, Ashley Walters als inspecteur Luke Bascombe en Erin Doherty als psychologe Briony Ariston. Stuk voor stuk leveren zij een fantastische prestatie, waarbij de emotie rondom de gevoelige zaak keer op keer op haast pijnlijke wijze voelbaar is. Een andere hoofdrol is weggelegd voor de presentatie. Nadat eerder al Barantini uit Boiling Point werd vastgelegd, is ook cameraman Matthew Lewis aangesteld. Het is een basis die zorgt voor een technisch indrukwekkende miniserie.

Het eerste uur van de serie wordt je als kijker meegenomen bij de arrestatie van Jamie. Je merkt al snel dat je hier wordt geconfronteerd met je eigen oordeel, want ‘hoe kan een 13-jarig onschuldig ogend mannetje nou een moord hebben gepleegd’. In de tweede aflevering verplaatst het verhaal zich naar de school van Jamie, waar het onderzoek voort wordt gezet. Alles is haast eng realistisch, waarbij ook de verschillende karakters in een klas direct in het oog springen, zonder dat het er te dik bovenop ligt. Voor de derde aflevering wordt een tijdsprong gemaakt. Zeven maanden na de arrestatie zien we hoe Jamie wordt onderworpen aan een jeugdpsychologe, waarbij Owen Cooper zijn talent nog maar eens onderstreept met continu wisselende stemmingen. Dat vrijwel de gehele aflevering zich afspeelt in één ruimte tussen twee personen maakt alles alleen maar intenser. De laatste aflevering zorgt vervolgens door een passend slot, waarbij de focus niet ligt op de situatie van Jamie, maar juist op wat hij thuis achterlaat. Het levert ijzersterk geacteerde momenten (met name van Graham) vol machteloosheid op.

Adolescence is een stilistisch prachtig neergezette, intense kijkervaring met prachtig acteerwerk. Waar de presentatie in een single-take er ook in kan resulteren dat het afleidt van het geheel, is dat hier zeker niet het geval. Door de gebeurtenissen in viermaal een uur real-time te tonen wordt je als kijker compleet meegezogen in het intense verhaal. Men kiest hierbij niet altijd voor de gemakkelijke weg, maar houdt de uitdaging door de zaken waar de focus op ligt. Zo zien we uiteindelijk niets van de rechtszaak van Jamie, maar zegt eigenlijk alles wat eromheen gebeurt zoveel meer. Netflix smijt keer op keer met miljoenen om ook op het gebied van films hoge ogen te gooien, maar feit is wel dat de Britse miniserie -die ongetwijfeld een flard heeft gekost van bijvoorbeeld het recent gelanceerde én peperdure The Electric State- alles omver blaast met een verhaal, een gedurfde presentatie en een ijzersterke cast die maken dat het geheel staat als een huis.