Voormalig huurling Scott Ward wordt benaderd door miljardair en casino-eigenaar Bly Tanake om 200 miljoen dollar uit zijn casinokluis te stelen voordat het leger Las Vegas vernietigt met een nucleaire aanval. Ward gaat akkoord en rekruteert een team van voormalige teamgenoten, scherpschutters, een helikopterpilote en een brandkastkraker om zich heen. Om Vegas te infiltreren, wordt ook de hulp van Wards’ dochter Kate ingeroepen, die in een quarantainekamp net buiten de stad werkt. Al snel als ze zich binnen het begrensde begeven stuiten ze op de zombies, bestaande uit twee groepen: de normale zombies en een intelligentere groep die bekend staat als Alphas. De laatste zijn bereid hun een veilige doorgang toe te staan in ruil voor een offer, maar ondanks dat hun doel van een ultieme overval steeds meer binnen handbereik lijkt te komen, stuiten ze op steeds meer zombies in winterslaap.

De eerste plannen voor Army of the Dead dateren al uit 2007. In die tijd had zelfs Matthijs van Heijningen Jr. zijn naam verbonden aan de film. Van de grond kwam het allemaal nooit, totdat de distributierechten in 2019 in handen kwamen van Netflix. De regie ligt in handen van Zach Snyder, die hiermee overigens geen vervolg geeft aan zijn regiedebuut Dawn of the Dead, de remake van de klassieker van George A. Romero die hij in 2004 afleverde. Dit keer is hij zelf verantwoordelijk voor het verhaal en die liefde voor het project is hier vanaf het eerste moment voelbaar. Snyder heeft er duidelijk plezier in en dat is toch een prettig verschil met de rits aan DC-films die hij afleverde, waarbij de toon soms serieuzer was dan de films goed deed. Voordeel is ook dat hij veel vrijheid kreeg van Warner Bros. Pictures, de studio die hem recent ook al de kans gunde om zijn visie op Justice League te completteren.

Maar ondanks al deze liefde valt er altijd flink wat aan te merken op de films van Snyder. Visueel ziet het er allemaal prachtig uit, maar de meekomende bombast lijkt toch vooral aanwezig om de tekortkomingen in het script te maskeren. Dat ligt keer allemaal net wat anders, wat vooral te danken is aan het oprechte pretentieloze plezier dat Snyder en zijn team lijken te hebben gehad bij deze productie. Nog steeds past het verhaal, als je daar al van kan spreken, op een bierviltje, maar direct de opening zet al een lekkere bijna Zombieland-achtige sfeer neer waarna de kijker zich lijkt te kunnen opmaken voor een tweeënhalf uur pulpvermaak van de bovenste plank. Die verwachting wordt overigens niet helemaal waargemaakt, daarvoor is de film gewoonweg zeker een half uur te lang. Echt stil valt het niet, maar de schaar had zeker iets meer zijn werk mogen doen richting de finale. Een finale waarop het wachten loont, dat dan weer wel.

Voor de hoofdrol richtte Snyder zijn pijlen op Dave Bautista, de voormalig WWE-worstelaar die zich de laatste jaren in flink wat grote films mag laten gelden. Zo was hij Drax in Guardians of the Galaxy, Mr. Hinx in Spectre en Sapper Morton in Blade Runner 2049. Stuk voor stuk rollen die lieten zien dat hij ook wel degelijk een beetje kan acteren. Hier zien we hem vooral als spierbundel, die de strijd aangaat met hordes aan zombies omdat het een flinke financiële beloning in het vooruitzicht is gesteld. Allemaal zeer vermakelijk, maar dat ook zijn dochter zich bij voegt doet al vroeg zijn lot vermoeden. Verder zijn er weinig grote namen aanwezig, wat al een beetje doet vermoeden dat het gros van de cast ten prooi zal vallen aan de zombies. Het is amper een spoiler te noemen die we hier weggeven.

De film bewandelt dan ook een bekend pad; want als een team begint aan een dergelijke missie, weet je dat tegelijk het aftellen begint. Iets wat uiteraard wordt afgetrapt met het minst sympathieke personage. Hier is dat niet anders en wat dat betreft werkt Snyder hier volledig volgens het boekje. Wat we vervolgens te zien krijgen lijkt bijna een soort wedstrijd om op een zo origineel mogelijke manier dood te gaan. Het gaat allemaal gepaard met een dikke knipoog en prima special effects. Serieus hoef je het dan ook niet te nemen. Alleen al de Alphas, zombies met een soort van geweten en gevoelens, die zelfs in staat zijn om lief te hebben. Want waren zombies in basis niet levende lijken zonder geest? Toch kunnen we niets anders dan concluderen dat regisseur Snyder het voor elkaar heeft weten te krijgen om met een hoogst vermakelijke prent op de proppen te komen in het toch wat uitgekauwde genre en dat is alleen al een pluim waard.

Army of the Dead is een lekker bloederig zombiespektakel dat barst van de testosteron. Nadat Snyder eerder dit jaar zijn kans kreeg te revancheren met Zach Snyder’s Justice League, laat hij hier meer dan ooit eens het plezier van het scherm spatten. Het is allemaal peperduur pulpvermaak, maar juist in tijden als deze is dat waar veel mensen zo’n behoefte aan lijken te hebben. Het leven zelf is al serieus genoeg tenslotte. Wel is de film wat aan de lange iemand, wat nog maar eens onderstreept dat Snyder moeite blijft hebben om streng voor zichzelf te zijn in de montagekamer. Ondanks de stevige speelduur valt de film echter nergens stil, is er flink wat gore aanwezig, zien we een prachtige zombie-tijger en kunnen we rekenen op een heerlijke soundtrack met flink wat Elvis’ Vegas-momenten. Wel hadden we stiekem gehoopt dat Snyder het vader-dochter plotje misschien nog een originele wending zou geven, maar laten we ons vooral gelukkig prijzen met dit lekkere pretentieloze vermaak.