Een man genaamd Callum Lynch wordt in Texas middels een dodelijke injectie ter dood veroordeeld. Even later blijkt het bedrijf the Abstergo Company zijn dood in scene te hebben gezet en wordt Callum naar het hoofdkwartier in Madrid gebracht. Daar ontmoet hij Alan Rikkin, de CEO van the Abstergo Company die hem verteld dat Callum een afstammeling is van Aguilar, die lid was van een geheim en mysterieus genootschap uit de 15e eeuw in Spanje; de Assassijnen. Deze broederschap beschermt de zogeheten Apple of Eden tegen de Tempeliers. De Apple is een apparaat die de genetische code voor ‘vrije wil’ bevat waarmee de Tempeliers de mensheid kunnen domineren. Sofia, hoofdwetenschapper en de dochter van Alan, heeft een machine ontworpen, de Animus, en verbindt deze aan Callum om genetische herinneringen te herstellen en de locatie van de Apple te lokaliseren. Tijdens het experiment met de Animus vergaart Callum een grote hoeveelheid kennis en doet buitengewone vaardigheden op die hij in de tegenwoordige tijd kan gebruiken om het op te nemen tegen de onderdrukkende en machtige Tempeliers.

Dat een goede regisseur niet altijd vanzelfsprekend een goede film aflevert bewijst de tegenvallende game franchise verfilming Assassin’s Creed. Justin Kurzel beleefde twee jaar geleden zijn grote doorbraak als regisseur in Hollywood met zijn vernieuwde versie van Macbeth. Deze zoveelste verfilming van Shakespeare’s wereldberoemde toneelstuk was visueel indrukwekkend en zeer gewelddadig, wat de keuze voor Kurzel als regisseur voor Assassin’s Creed vrij logisch maakte. Kurzel is zowel een strijdlustige visuele stylist als een voortdrijvende verhaalverteller. Maar zoals Duncan Jones vorig jaar met Warcraft al bewees is het talent van de regisseur niet voldoende om een game-verfilming tot een succes te maken als het scenario simpelweg niet goed is. En in Assassin’s Creed is dat exact wat eraan lijkt te schorten. Het script maakt bijna net zulke vreemde sprongen als de hoofdpersoon over de Spaanse daken in Middeleeuwse tijd.

In Assassin’s Creed worden Michael Fassbender en Marion Cotillard herenigd met regisseur Kurzel, nadat zij eveneens in Macbeth de hoofdrol speelde. Fassbender speelt Callum Lynch, een ter dood veroordeelde die van zijn executie wordt gered om deel te nemen aan een experiment dat met zijn voorvaderen te maken heeft. Marion Cotillard is Sofia Rikkin, de idealistische wetenschapper die het experiment in werking heeft gezet door haar creatie van de ambitieuze Animus machine. Callum wordt middels een soort röntgenapparaat, die gekoppeld is aan een geïmplanteerde monitor in zijn nek, terug in de tijd gestuurd om de locatie van de Apple of Eden te vinden om zo te vermijden dat deze in verkeerde handen valt. Het wordt nergens echt duidelijk waarom dit allemaal gebeurd, net als dat de hele film eigenlijk geen vorm van logica bevat. Het plot van Assassin’s Creed is een rommeltje en dat is uitermate teleurstellend gezien de potentie die het op voorhand had.

De grootste mislukking in Assassin’s Creed is de beperkte hoeveelheid schermtijd die is ingeruimd voor de Middeleeuwse setting, in dit geval het Spanje van de 15e eeuw. Dit zal vooral voor de fans van de games een teleurstelling zijn. Toen ontwikkelaar Ubisoft in 2007 de eerste ‘AC’ game uitbracht, was dit één van de grootste kritieken die het kreeg en waar het in alle vervolgen tot op heden merkbaar naar geluisterd heeft. Inmiddels speelt pakweg 95% van de game zich af in de virtuele realiteitswereld van de Animus. Daar had ook de kracht van de verfilming moeten liggen, omdat die paar scènes in de 15e eeuw, die enigszins chaotisch gefilmd zijn, verder op visueel vlak wel erg fraai zijn. Fassbender en Cotillard zijn beide acteurs van de hoogste orde, maar hun karakters zijn zo eendimensionaal en oppervlakkig dat het eigenlijk zonde van hun kwaliteit is.

Extra’s:
• De gelofte afleggen: Achter de schermen van Assassin’s Creed (41:05) Een bovengemiddeld grote extra feature met veel content van tijdens de productie, waaronder interviews met het Ubisoft productie team.
• Gesprekken met Justin Kurzel: (20:22) Een ruim assortiment aan gesprekken met de regisseur en enkele andere crewleden.
• Over de verwijderde scènes met Justin Kurzel & Christopher Tellefsen: (22:23) Regisseur Kurzel spreekt samen met filmeditor Tellefsen over het hoe en waarom van de verwijderde scènes.
• Verwijderde scènes: (15:44) Een reeks met scènes die de uiteindelijke film niet gehaald hebben.
• Galerij
• Bioscooptrailers

Assassin’s Creed is een teleurstellende verfilming van de populaire gamereeks van Ubisoft. Regisseur Justin Kurzel heeft met Macbeth aangetoond dat het op zowel visueel als verhaaltechnisch vlak een uitstekende regisseur is, maar de adaptatie van een game naar film lijkt nog steeds een zeer lastige klus te zijn. Met een exorbitant hoog budget van maar liefst 150 miljoen dollar had hij er op alle fronten meer uit kunnen en moeten halen. Aan de talentvolle cast kan het op voorhand niet liggen als je grote namen als Michael Fassbender, Marion Cotillard en Jeremy Irons tot je beschikking hebt. Er had beter wat meer aandacht besteedt kunnen worden aan de scriptschrijvers. Het plot rommelt namelijk aan alle kanten met veel haastige scènes die onsamenhangend zijn en vaak van de hak op de tak springen. De film probeert met enkele filosofische en religieuze concepten nog enige slimheid en diepgang aan het verhaal mee te geven maar ook hier laakt het aan overtuiging en geloofwaardigheid. Wellicht dat Assassin’s Creed voor een neutrale kijker zonder voorkennis van de games nog enigszins vermaak biedt, maar voor liefhebbers van de gamereeks is het waarschijnlijk niet waar je op had gehoopt.

Met dank aan Team Lewis en 20th Century Fox Home Entertainment voor het recensie-exemplaar.