Vincent van Gogh bevindt zich in Parijs, waar zijn werken door critici en publiek genegeerd worden. Zelfs zijn financieel en moreel ondersteunende broer Theo kan zijn wanhoop niet verlichten. Mede kunstenaar Paul Gauguin adviseert hem om naar het zuiden te trekken, omdat daar het licht op zijn meest glorieus is. In een bepaalde mate van ballingschap vertrekt hij naar Arles en Auvers-Sur-Oise, waar de Nederlandse schilder zijn unieke, kleurrijke schilderstijl ontwikkelt. Terwijl hij worstelt met religie en geestesziekten, begint van Gogh zich meer te concentreren op zijn verwantschap met de eeuwigheid dan op de pijn die de kunst hem in het heden toebrengt.

Creativiteit stimuleert creativiteit. Het is een waarheid die dubbel en dwars geldt voor Vincent van Gogh en zijn werk. Door de jaren heen is hij dan ook een inspiratiebron geweest van diverse culturele uitingen. Natuurlijk zijn er veel kunstenaars die door hem zijn geïnspireerd bij hun werk, maar zijn invloed strekt nog veel verder. Zo schreef zanger Don McLean met zijn Vincent een van zijn grootste hits over hem, gebaseerd op het werk De Sterrennacht, en ook de filmwereld plukt er zijn vruchten van. Het beste voorbeeld is wellicht het allesomvattende Lust for Life uit 1956 met Kirk Douglas als Van Gogh. Zeer recent gaf Loving Vincent alles weer een nieuwe injectie. De film werd voor een Oscar (voor Best Animated Feature Film) genomineerd en er werkten meer dan 100 kunstschilders aan mee om voor elk filmframe een schilderij in de stijl van Van Gogh te maken.

Belangrijkste verschil tussen de vele films met Van Gogh als onderwerp is dat er veelal voor wordt gekozen om de focus op een bepaalde periode uit zijn leven te leggen. Dit geldt ook voor At Eternity’s Gate, waarin de nadruk ligt op de laatste jaren van zijn leven die Van Gogh doorbracht in Zuid-Frankrijk. In de hoofdrol zien we Willem Dafoe, die voor zijn rol opnieuw is genomineerd voor een Oscar. Hij heeft zich dan ook flink verdiept in het leven van de kunstenaar, leerde schilderen, las brieven van zijn hand en werkte tijdens het film en op locaties die Van Gogh eerder inspireerden voor zijn kunstwerken in de bewuste periode van zijn leven. Maar naast dat de film vooral rekent op zijn indrukwekkende optreden, zien we onder de overige castleden ook niet bepaald de minsten. Wat te denken van Mads Mikkelsen als priester en Mathieu Amalrich als Dr. Paul Gachet. En dan is er nog Oscar Isaac als Paul Gauguin, zijn beste vriend, grote rivaal en criticus. Hun twee persoonlijkheden waren te ontvlambaar om lang in elkaars gezelschap te blijven en de film doet recht aan de felle pijnlijke strijd tussen hen.

Als het om de twee meest legendarische momenten uit het ongelukkige leven van Van Gogh gaat, dramatiseert Schnabel dit gelukkig niet. Wel geeft hij ons een extreem lang persoonlijk gesprek met zijn arts na één van deze twee gebeurtenissen, inclusief het verband en de iconische hoed die niet alleen voor de filmposter gebruikt zijn maar bovenal een beroemd zelfportret opleverde. De film aanvaardt ook de theorie die betrekking heeft op hoe Van Gogh aan zijn einde kwam, en wijkt hiermee toch verrassend af van de oorspronkelijke conclusie. De beste scènes uit de film komen wanneer Van Gogh geconfronteerd wordt de mens, in plaats van objecten. Een onhandelbare bende schoolkinderen die hem onderbreken tijdens zijn werk in de buitenlucht of de echte crisis als hij op het toppunt van zijn waanzin en creatieve inspiratie een vrouw langs de weg aanhoudt en haar in een bepaalde positie wil schetsen, wat in een vervelende confrontatie uitmondt.

Extra’s: Helaas is er geen bonusmateriaal op de Bluray release te vinden.

At Eternity’s Gate laat op meeslepende wijze de tragische laatste jaren van Van Gogh tot leven komen, waarbij Dafoe de acteur blijkt die de taal van de kunstenaar het beste spreekt. De Duitse regisseur Julian Schnabel tracht een drama te vertellen over de ontrafeling van een groot kunstenaar, tragisch verkeerd begrepen en ondergewaardeerd in zijn leven. De film weet op emotioneel vlak niet altijd te beroeren, maar gelukkig voor de film, en de nalatenschap van Van Gogh, heeft Schnabel wel een uitstekende keus gemaakt in het casten van de hoofdrol. Wel zijn er momenten dat Schnabel te veel in de diepe filosofie van de kunst duikt en in herhaling valt bij het benadrukken van Van Gogh’s waanzin. At Eternity’s Gate is dan ook een onderhoudende film over de laatste periode in het leven van Vincent Van Gogh, maar ook een film die vooral op waardering kunnen rekenen van liefhebbers van de kunstenaar.

Met dank aan The Searchers i.s.m. Triple P Entertainment voor het recensie-exemplaar.