Na de onverwachte dood van Charles keren drie generaties van de familie Deetz terug naar Winter River. Lydia is nog steeds getraumatiseerd door Beetlejuice en haar leven wordt compleet op z’n kop gezet als haar opstandige tienerdochter Astrid op zolder de mysterieuze maquette van het stadje ontdekt en per ongeluk het portaal naar het hiernamaals opent. In beide werelden heerst onrust en het kan dan ook niet lang duren voordat iemand drie keer ‘Beetlejuice’ zegt en de kwelgeest terugkeert om de boel op zijn eigen unieke manier flink op stelten te zetten. 

Het heeft maar liefst 36 jaar geduurd voordat we het vervolg op de klassieker Beetlejuice mogen aanschouwen. Dit is natuurlijk een belachelijk tijdsbestek voor een vervolg op een film, maar dat lijkt eigenlijk de laatste jaren een flinke trend te geworden. Het zal ermee te maken hebben dat men geen echte remake wil maken van een dusdanige klassieker. De regie ligt gelukkig wederom in handen van Tim Burton en Michael Keaton, Winona Ryder en Catherine O’Hara keren terug in de rollen van Beetlejuice, Lydia Deetz en haar moeder Delia Deetz. Ondertussen heeft Lydia een dochter gekregen, genaamd Astrid, en die rol wordt gespeeld door Jenna Ortega, die in de serie Wednesday ook al een duister figuur erg goed naar het scherm wist te vertalen. Wat dat betreft was Ortega de enige juiste keuze en past ze perfect in het plaatje van Burton, maar ook voor de film Beetlejuice Beetlejuice. Daarnaast zijn er ook rollen voor Willem Dafoe en Danny DeVito in de film, dus aan de cast hoeft zeker niet getwijfeld te worden. Na het zien van de eerste beelden begint het wel te kriebelen en krijg je direct zin om dit vervolg te gaan kijken, en hopelijk doet het het eerste deel uit 1988 dan ook eer aan.

Het fijne van films van Tim Burton is dat Burton altijd trouw blijft aan zijn unieke stijl. Zo ook in Beetlejuice, Beetlejuice. De effecten zijn niet dusdanig verbeterd ten opzichte van de eerste film dat er een grote kloof ontstaat tussen de twee films. Niet dat we hier met effecten anno 1988 zitten natuurlijk, maar de verbeteringen zijn slim gedaan qua computeranimatie. De rest is wat je van Beetlejuice mag verwachten. Een bizarre wereld met veel abstracte decors en rare figuren. Het verhaal is duidelijk anders dan dat van de eerste film. Lydia heeft een show op de televisie waarin ze het paranormale bezoekt en mensen helpt die in huizen wonen waar het spookt. Ondertussen heeft Lydia een dochter genaamd Astrid, maar de band tussen de twee is na de dood van Lydia’s man niet goed. Als vader Charles van Lydia komt te overlijden, komen Lydia en moeder Delia weer bijeen, om zo het huis te verkopen. De rol van Charles werd in de eerste film gespeeld door Jeffrey Jones, maar Jones keert niet terug in de rol van Charles wegens een aantal zedendelicten waar hij van beschuldigd is, waardoor hij met pensioen is gegaan. Er werd nog gehint op het re-casten van de rol van Charles door een andere acteur, maar er is gekozen om Charles dood te laten gaan en zijn rol op een bijzonder slimme manier aan het verhaal toe te voegen.

Voor de rest krijg je wel wat je van de film mag verwachten, zonder dat het een echte herhaling van zetten wordt. Als blijkt dat Beetlejuice ooit getrouwd is geweest met zielenzuiger Delores, die weer uit de dood opstaat en zichzelf met krammen weer in elkaar zet, moet Beetlejuice uit de klauwen van zijn vrouw zien te blijven. En dan komt hij weer terecht bij Lydia, die Beetlejuice toch weer onder ogen moet komen, omdat haar dochter Astrid zwaar in de problemen is gekomen. Het minste stuk, dat ze eigenlijk wel uit de film hadden mogen laten is de bruiloftscene , waarin er op musicalachtige wijze wordt geplaybackt en gedanst op het nummer MacArthur Park van Richard Harris. Gelukkig is dat eigenlijk een van de weinige minpunten van de film en tikt de rest van de film toch best redelijk het niveau aan van de eerste Beetlejuice-film uit 1988. Dit heeft simpelweg te maken met de terugkerende cast die geen enkele moeite heeft om hun rol na al die tijd weer op te pakken, en prima aanvullingen van Jenna Ortega, Monica Bellucci en Willem Dafoe die op een hilarische wijze een overleden acteur met grootheidswaanzin neerzet.

Extra’s: Op de schijf staat behoorlijk wat aan bonusmateriaal, dus na de film kan je nog flink wat aan achtergrond informatie over de film bekijken, iets dat altijd prettig is natuurlijk.
· The Juice is Loose: The Making of Beetlejuice Beetlejuice (27:37) Deze lichte maar bevredigende behind-the-scenes featurette geeft visueel invulling aan onderwerpen die in het commentaar aan bod komen. Regisseur Tim Burton is prominent aanwezig (en vertelt ook, tot op zekere hoogte), terwijl andere cast- en crewleden ook te zien zijn, waaronder Michael Keaton, Winona Ryder, Catherine O’Hara en co-schrijvers Alfred Gough en Miles Millar. Naast een handvol ondersteunende clips uit de voltooide film, wordt het origineel ook besproken en gecontrasteerd.
· The Ghost with the Most: Beetlejuice Returns (08:34) De cast en crew, waaronder uiteraard Michael Keaton (te zien in nieuwe en gearchiveerde clips), geven hun mening over het personage zoals dat in beide films te zien is.
· Meet the Deetz (06:52) Dit gelijkgestemde stuk gaat over de drie generaties Deetz-vrouwen die na drie decennia samenkomen voor dit vervolg, inclusief natuurlijk commentaar van belangrijke cast- en crewleden.
· Shrinkers, Shrinkers Everywhere! (06:26) Nog een kort karakterstukje: deze featurette gaat over het personage met het gekrompen hoofd uit de originele film en de uitbreiding van zijn ras in dit vervolg.
· An Animated Afterlife: The Stop-Motion Art of Beetlejuice Beetlejuice (09:14) Deze geweldige featurette biedt een korte blik op het stop-motion artwork dat voor deze film is gebruikt, inclusief de vliegtuig- en zandwormscènes. Uiteraard is er ook een leuk stukje beeldmateriaal te zien van de artiesten die hard werken aan de karaktermodellen.
· The Handbook for the Recently Deceased (12:07) Danny DeVito, andere ‘overleden’ bijrolspelers en belangrijke crewleden praten over het visuele ontwerp, de sets, praktische effecten en nog veel meer van het hiernamaals.
· ‘Til Death Do We Park: Beetlejuice and Lydia’s First Dance (07:54) Een korte blik op de verfilming van de surrealistische climaxscène, die briljant werd verfilmd op “MacArthur Park” zoals uitgevoerd door Richard Harris. Een opmerking voor Todd Phillips: dit is hoe je succesvol muziek in een film weeft zonder het de grond in te stampen.
· Audiocommentaar: verzorgd door regisseur Tim Burton.

Beetlejuice Beetlejuice 4K is precies geworden wat je ervan mag verwachten. De terugkerende cast kruipt moeiteloos weer in de huid van hun karakters en Burton werkt op slimme wijze om een aantal potentiële problemen heen, zoals de rol van Charles, die niet meer gespeeld wordt door Jeffrey Jones. Keaton is weer lekker op dreef als de irritante Beetlejuice en komt weer met een aantal prima gevatte grappen op de manier waarop hij dat alleen maar naar het scherm kan vertalen. De effecten uit de film zijn goed, maar wel op een manier in de film verwerkt zodat dit niet een al te groot verschil gaat maken met de eerste film. Het verhaal is echt leuk, maar wel echt totaal anders dan het verhaal van de eerste film en dat maakt dat Beetlejuice Beetlejuice een succes is. Het enige minpunt voor de rest aan de film is de bruiloftscene, waarin met veel playbacken en dansen op een musicalachtige manier het nummer MacArthur Park van Richard Harris wordt vertolkt. Voor de rest is er heel weinig aan te merken en is het echt een superleuke film geworden die het absoluut waard is om te gaan bekijken. 

Met dank aan Warner Bros. Home Entertainment Benelux en Day One MPM voor het recensie exemplaar.