Beetlejuice Beetlejuice
Na de onverwachte dood van Charles keren drie generaties van de familie Deetz terug naar Winter River. Lydia is nog steeds getraumatiseerd door Beetlejuice en haar leven wordt compleet op z’n kop gezet als haar opstandige tienerdochter Astrid op zolder de mysterieuze maquette van het stadje ontdekt en per ongeluk het portaal naar het hiernamaals opent. In beide werelden heerst onrust en het kan dan ook niet lang duren voordat iemand drie keer ‘Beetlejuice’ zegt en de kwelgeest terugkeert om de boel op zijn eigen unieke manier flink op stelten te zetten.
Het heeft maar liefst 36 jaar geduurd voordat we het vervolg op de klassieker Beetlejuice mogen aanschouwen. Dit is natuurlijk een belachelijk tijdsbestek voor een vervolg op een film, maar dat lijkt eigenlijk de laatste jaren een flinke trend geworden. Het zal ermee te maken hebben dat men geen echte remake wil maken van een dusdanige klassieker. De regie ligt gelukkig wederom in handen van Tim Burton en Michael Keaton, Winona Ryder en Catherine O’Hara keren terug in de rollen van Beetlejuice, Lydia Deetz en haar moeder Delia Deetz. Ondertussen heeft Lydia een dochter gekregen genaamd Astrid en die rol wordt gespeeld door Jenna Ortega, die in de serie Wednesday ook al een duister figuur erg goed naar het scherm wist te vertalen. Wat dat betreft was Ortega de enige juiste keuze en past ze perfect in eht plaatje van Burton, maar ook voor de film Beetlejuice Beetlejuice. Daarnaast zijn er ook rollen voor Willem Dafoe en Danny DeVito in de film, dus aan de cast hoeft zeker niet getwijfeld te worden. Na het zien van de eerste beelden begint het wel te kriebelen en krijg je direct zin om dit vervolg te gaan kijken en hopelijk doet het het eerste deel uit 1988 dan ook eer aan.
Het fijne van films van Tim Burton is dat Burton altijd trouw blijft aan zijn unieke stijl. Zo ook in Beetlejuice Beetlejuice. De effecten zijn niet dusdanig verbeterd ten opzichte van de eerste film dat er een grote kloof ontstaat tussen de twee films. Niet dat we hier met effecten anno 1988 zitten natuurlijk, maar de verbeteringen zijn slim gedaan qua computer animatie. De rest is wat je van Beetlejuice mag verwachten. Een bizarre wereld met veel abstracte decors en rare figuren. Het verhaal is duidelijk anders dan dat van de eerste film. Lydia heeft een show op de televisie waarin ze het paranormale bezoekt en mensen helpt die in huizen wonen waar het spookt. Ondertussen heeft Lydia een dochter genaamd Astrid, maar de band tussen de twee is na de dood van Lydia’s man niet goed. Als vader Charles van Lydia komt te overleiden, komen Lydia en moeder Delia weer bijeen, om zo het huis te verkopen. De rol van Charles werd in de eerste film gespeeld door Jeffrey Jones, maar Jones keert niet terug in de rol van Charles wegens een aantal zedendelicten waar hij van beschuldigd is, waardoor hij met pensioen is gegaan. Er werd nog gehint op het re-casten van de rol van Charles door een andere acteur, maar er is gekozen om Charles dood te laten gaan en zijn rol op een bijzondere slimme manier aan het verhaal toe te voegen.
Voor de rest krijg je wel wat je van de film mag verwachten, zonder dat het een echte herhaling van zetten wordt. Als blijkt dat Beetlejuice ooit getrouwd is geweest met zielenzuiger Delores, die weer uit de dood opstaat en zichzelf met krammen weer in elkaar zet, moet Beetlejuice uit de klauwen van zijn vrouw zien te blijven. En dan komt hij weer terecht bij Lydia, die Beetlejuice toch weer onder ogen moet komen omdat haar dochter Astrid zwaar in de problemen is gekomen. Het minste stuk, dat ze eigenlijk wel uit de film hadden mogen laten is de bruiloft scene waarin er op musical achtige wijze wordt ge-playbacked en gedanst op het nummer MacArthur Park van Richard Harris. Gelukkig is dat eigenlijk een van de weinige minpunten van de film en tikt de rest van de film toch best redelijk het niveau aan van de eerste Beetlejuice film uit 1988. Dit heeft simpelweg te maken met de terugkerende cast die geen enkele moeite hebben hun rol na al die tijd weer op te pakken en prima aanvullingen van Jenna Ortega, Monica Belluchi en Willem Dafoe die op een hilarische wijze een overleden acteur met grootheidswaanzin neer zet.
Beetlejuice Beetlejuice is precies geworden wat je ervan mag verwachten. De terugkerende cast kruipt moeiteloos weer in de huid van hun karakters en Burton werkt op slimme wijze om een aantal potentiële problemen heen, zoals de rol van Charles die niet meer gespeeld wordt door Jeffrey Jones. Keaton is weer lekker op dreef als de irritante Beetlejuice en komt weer met een aantal prima gevatte grappen op de manier waarop hij dat alleen maar naar het scherm kan vertalen. De effecten uit de film zijn goed, maar wel op een manier in de film verwerkt zodat dit niet een al te groot verschil gaat maken met de eerste film. Het verhaal is echt leuk, maar wel echt totaal anders dan het verhaal van de eerste film en dat maakt het dat Beetlejuice Beetlejuice een succes is. Het enige minpunt voor de rest aan de film is de bruiloftscene waarin met veel playbacken en dansen op een musical achtige manier het nummer MacArthur Park van Richard Harris wordt vertolkt. Voor de rest is er heel weinig aan te merken en is het echt een super leuke film geworden die het absoluut waard is om te gaan bekijken.
Beoordeling
- Eindcijfer