De negenjarige Buddy groeit op aan het eind van de jaren 60 in Belfast, Ierland. Het is een turbulente periode voor het protestante gezin uit de arbeidersklasse. Buddy’s vader werkt in Engeland en is veel van huis, terwijl de rest van zijn familie verknocht is aan Belfast. Daarnaast is er de groeiende onrust op straat waar Buddy dagelijks getuige van is. Het is de tijd van ‘the troubles’, de strijd tussen de protestanten en katholieken. En waar zijn ouders worstelen met het idee om Noord-Ierland te verlaten en elders een nieuw leven te beginnen, worstelt Buddy op zijn beurt met kalverliefde en alle verleidingen die zijn snel veranderende omgeving hem te bieden heeft.

Sir Kenneth Branagh is een drukbezette duizendpoot. De Brit met een voorliefde voor Shakespeare acteert en regisseert niet alleen, maar doet passant ook nog wat voice-over werk en leidt zijn eigen theatergezelschap; Kenneth Branagh Theatre Company. Opvallend hierbij is dat hij ook op alle vlakken succesvol is gebleken. Zo werd hij genomineerd voor een handvol Oscars en Golden Globes en dreigt zijn schoorsteenmantel daarnaast te bezwijken aan de grote hoeveelheid prijzen die hij sinds het begin van de jaren 80 wist te vergaren. Als regisseur levert hij de laatste jaren in rap tempo films af, al is het een beetje “hit or miss”, iets wat goed samen te vatten is met de matig ontvangen Agatha Christie-verfilming Death on the Nile, die twee weken geleden in première ging, en dit bejubelde Belfast, dat kon rekenen op zeven Oscar-nominaties, waaronder die voor Beste Film, Beste Regisseur en ook Beste Originele Scenario, uiteraard ook van de hand van Branagh.

De hoofdrol in Belfast is voor de intussen elfjarige Jude Hill, die werd verkozen uit de maar liefst 300 kinderen die auditie deden voor de rol. Hij weet op indrukwekkende wijze de slimme en leergierige Buddy tot leven te brengen, een personage dat Branagh overigens heeft gebaseerd op zijn eigen jeugd. Andere belangrijke rollen zijn er voor de beeldschone Outlander-actrice Caitríona Balfe en Jamie Dornan, die hier simpelweg worden aangeduid met ‘ma’ en ‘pa’. Zij komen sterk voor de dag als sterk ouderteam, waarvan ‘pa’ bereid is om veel tijd samen op te offeren om zijn gezin te kunnen voorzien en de alledaagse beslommeringen dus neerkomen op ‘ma’. Zij wordt hierbij ondersteund door de grootouders in het stuk, gespeeld door Judi Dench en Ciarán Hind, die eerlijk gezegd hier eigenlijk iets te weinig te doen krijgen voor mensen van hun statuur.

De weg die de elfjarige gedurende de iets meer dan anderhalf uur bewandelt, maakt van Belfast een treffende coming-of-age film. Het is knap dat Branagh de touwtjes dusdanig in handen houdt dat hij alles toont vanuit het oogpunt van de pre-puber. We zien hoe The Troubles langzaam richting een hoogtepunt gaan, maar voor Buddy is het in eerste instantie onschuldig en de enige speeltuin die hij kent. Met zijn vriendjes haalt hij kattenkwaad uit en steelt snoepgoed bij de plaatselijke kruidenier, maar alles blijft vrij onschuldig. Daarin zit dan weer de kracht van Balfe en Dornan die wel het gevaar zien dat voor hun opgroeiende zoon dreigt. Ze staan voor het punt van belangrijke te maken keuzes; gaan zij mee in het dagelijkse geweld en verliezen zij hun grip op Buddy, of kiezen ze voor een betere toekomst elders. En juist daarin nemen de grootouders weer een belangrijke rol in. Het maakt Belfast tot een fraai in zwart-wit geschoten film over opgroeien en keuzes maken, waarbij Branagh inhoudelijk kiest voor het oogpunt van een negenjarige en zich niet verliest in diepgaande politiek.

Belfast toont op prachtig gefilmde wijze een belangrijke periode in de geschiedenis van Belfast, afgezet tegen de verdwijnende onschuld van een negenjarige. Wel zijn de stormvloed aan prijzen die de film ten deel vallen wellicht iets teveel eer. Zo is de inmenging van kleur in de film weinig subtiel en roep deze soms wat vraagtekens op. Zo ligt de boodschap er te dik bovenop dat er ondanks de boze wereld buiten ook voldoende kleur in het leven is dat zijn leven mede heeft bepaald. En over een boodschap gesproken, het einde is iets teveel een soort van wrang sprookje dat de kijker achterlaat met mix van enerzijds een suikerzoet einde, dat eigenlijk haaks staat op de ontwikkelingen, en anderzijds een pijnlijke eenzaamheid als Branagh in de laatste beelden het oogpunt van Buddy even loslaat. Toch doet het niks af aan deze prachtige geschoten film, die daarnaast wordt gesierd door een heerlijke soundtrack bestaande uit muziek van ’The Belfast Lion’- Van Morrison. Het maakt van Belfast een prachtige coming-of-age- en vooral ook persoonlijke film van Branagh, die hiermee overduidelijk een van zijn allerbeste werken heeft afgeleverd