Eind jaren 50 leren Margaret Ulbrich en Walter Keane elkaar kennen. Het tweetal trouwt al snel om te voorkomen dat de ex-man van Margaret de voogdij over dochter Jane krijgt. In de jaren 60 heeft Walter enorm veel succes met zijn schilderijen van kinderen met grote ogen. Door Walter zijn vlotte babbel weet hij deze schilderijen namelijk aan veel mensen te verkopen. De massaproductie van zijn schilderijen veroorzaakt zelfs een revolutie in de commercialisering van de populaire kunst. Na jaren komt de bizarre en schokkende waarheid boven water: Het zijn niet zijn eigen schilderijen die Walter verkoopt, maar die van Margaret. Wat volgt is één van de grootste kunstschandalen ooit.

‘You either love it, or you hate it’, is een gevleugelde uitspraak die perfect past bij de schilderijen van Margaret Keane. Eén persoon die in elk geval idolaat is van haar schilderijen is regisseur Tim Burton. In de jaren 90 liet hij zelfs een portret van zijn toenmalige vriendin Lisa Marie Smith maken. Niet zo gek dus dat Burton wilde plaatsnemen op de regiestoel voor de op ware gebeurtenissen gebaseerde film Big Eyes. Na Ed Wood levert Burton hiermee zijn tweede biografische film af. Burton is een visuele filmmaker die bekend staat om zijn duistere settings, donkere humor en gothicstijl, zoals te zien in films als Beetlejuice en Batman. Wat dat betreft wijkt Burton met Big Eyes af van wat we doorgaans van hem gewend zijn.

Op overtuigende wijze laat Burton met deze film zien dat hij meer kan dan alleen visueel rijke films afleveren. In Big Eyes weet hij het gedrag en de gevoelens van de personages namelijk sterk vast te leggen. Zo zet je als kijker in eerste instantie vraagtekens bij het feit waarom Margaret het zo lang uithield bij Walter. Doordat Burton goed inzicht weet te geven in deze personages verdwijnt dit vraagteken al snel. Ondanks dat Burton met Big Eyes afwijkt van zijn gebruikelijke visuele stijl, is toch duidelijk te zien dat het hier om een Burton-film gaat. De jaren 60 zijn namelijk prachtig in beeld gebracht en we zien behoorlijk wat details. Ook bevat Big Eyes behoorlijk veel kleur en dat is iets dat we eerder al zagen in Burtons Big Fish. Daarnaast bevat de film een surrealistische supermarktscène waarin Margaret alle vrouwen ziet met grote ogen zoals in haar schilderijen.

Naast een afwijkende manier van filmen week Burton voor Big Eyes nog verder af van zijn gebruikelijke pad. Burton staat er om bekend vaak te werken met vaste acteurs en actrices, denk hierbij aan Johnny Depp en Helena Bonham Carter. In Big Eyes zien we voor de verandering gelukkig eens hele andere namen voorbijkomen. In de rol van Margaret zien we Amy Adams. Aan de ene kant een sterke vrouw die haar eerste man verlaat en vervolgens wil vechten voor een beter bestaan. Aan de andere kant is ze tijdens haar huwelijk met Walter een schuchtere vrouw die veel over zich heen laat komen. Naast Adams zien we Christoph Waltz als Walter. Zijn personage lijkt in eerste instantie een charmante man, maar al snel veranderd hij is een geniepige oplichter waar zijn vrouw de dupe van wordt. Het zijn beide personages met meerdere lagen, die perfect worden vertolkt door Adams en Waltz. Naast hen speelt ook de rest van de cast erg goed. Zo zien we Krysten Ritter, te herkennen van Breaking Bad, voorbijkomen als Margarets vriendin DeeAnn.

Extra’s: Voordat je in het hoofdmenu terecht komt, komen eerst de trailers van Jimi: All Is By My Side, Relatos Salvejes en Maps to the Stars voorbij. Vanuit dit menu kun je vervolgens doorklikken naar twee extra’s. De eerste is de trailer van Big Eyes en dat is natuurlijk een behoorlijk standaard extra. Daarnaast kun je kiezen voor een 20 minuten durende making of van de film en zoiets levert al gauw leuk materiaal op. Aan het woord komen onder andere Burton, Waltz, Adams en Margaret Keane. Voor de echte filmliefhebber was het wellicht interessant geweest om Burton langer aan het woord te zien over de visualisatie van de film. Nu moeten we het doen met de trailer en making of.

Big Eyes is een goede film waarmee Burton laat zien dat hij meer kan dan alleen visuele pareltjes afleveren. Ondanks dat de film afwijkt van zijn gebruikelijke filmstijl is het toch een overduidelijke Burton-film geworden. Op overtuigende wijze weet Burton het gedrag en de gevoelens van de personages vast te leggen. Hierbij wordt hij wel flink geholpen door het voortreffelijke spel van Adams en Waltz. Beide laten met hun acteerprestatie zien waarom zij tot de top van hun generatie behoren.

Met dank aan Cinéart voor het recensie-exemplaar.