Johnny is een radiojournalist die samen met zijn team door het land reist en daarbij kinderen interviewt en vraagt naar hun gedachten over de toekomst. Dan neemt zijn zus Viv contact met hem op, dat terwijl ze elkaar bijna een jaar niet spraken na het overlijden van hun moeder. Viv vraagt hem of hij de zorg van haar negenjarige zoon Jesse tijdelijk op zich wil nemen, zodat zij mee naar Oakland kan reizen om haar man Paul te ondersteunen, die lijdt aan een psychische aandoening. Johnny gaat akkoord en hij krijgt al snel een goede band met Jesse. Hij krijgt het echter lastig als Paul langer in Oakland moet verblijven dan verwacht en zijn partners hem steeds meer onder druk zetten om weer aan het werk te gaan.

Voor een film is het natuurlijk een godsgeschenk als hun belangrijkste acteur voor zijn vorige film een Oscar heeft binnengesleept. Het zorgt namelijk voor flink wat extra aandacht. Dit geldt voor C’mon C’mon, waarbij de makers zich verzekerden van de diensten van Joaquin Phoenix, die een Oscar won voor zijn rol in Joker. Het is mooi om te zien dat Phoenix grote films blijft combineren met werk in kleinere onafhankelijke films. Het contrast kan ook haast niet grote zijn tussen de, haast naar overacting neigende, performance in Joker en deze prachtig naturelle rol.  Maar ondanks dat C’mon C’mon zeker als kleinere film mag worden gezien, is het ook de nieuwe film van Mike Mills. De regisseur die eerder hoge ogen wist te gooien met Beginners en 20th Century Women.

De film schetst een beeld van een man die veel te gemakkelijk de zorg voor zijn neefje op zich neemt, zonder dat hij eigenlijk beseft welke toezegging hij heeft gedaan en welke verantwoordelijkheden dit met zich mee brengt. Zo trekken de twee weliswaar snel naar elkaar toe en scheppen ze een band, maar zien we ook dat het mannetje behoorlijk intelligent blijkt en zeker niet blind is wat er in zijn omgeving gebeurt. Het maakt dat we twee personen zien, jong en oud, die moeten zien om te gaan met hun gevoelens. Dit zorgt er niet alleen voor dat de lol er op een begeven moment wel vanaf is voor Johnny, maar ook dat hij zich een flinke spiegel voorgehouden krijgt. Het is een mooi en oprecht inzicht wat we hiermee krijgen voorgeschoteld. Grootste ontdekking in dit alles is Woody Norman, een jong Brits talent die niet alleen een goede chemie heeft met Joaquin Phoenix, maar die zich ook opvallend goed staande weet te houden tegenover de kersverse Oscarwinnaar.

De film is in prachtig zwart-wit geschoten, iets wat zeker als pretentieus gezien kan worden. Toch zien we met regelmaat scènes voorbij komen die mede door de kleurstelling mooi de tegenstellingen tussen Johnny en Jesse onderstrepen, waar de grijstonen de twee weer laten samenkomen. Ook bevat de film de nodige elementen van een documentaire doordat de interviews met de kinderen uitgebreid in de film zijn verwerkt. Het blijkt een schot in de roos, want het pakt goed uit met oog op de situatie van Johnny. Ook vervaagt hierdoor met regelmat de grens tussen fictie en non-fictie. Het maakt van C’mon C’mon een sterk geacteerde, uit het leven gegrepen film.

Extra’s: Naast de film is er geen bonusmateriaal te vinden op de Blu-ray release van deze film.

C’mon C’mon is een prachtig geschoten film over de realiteit van het leven. Wie bij Joaquin Phoenix op dit moment vooral denkt aan zijn optreden in Joker, zal raar opkijken bij het zien van deze film. Het contrast kan haast niet groter, wat enkel en vooral de kwaliteiten van Phoenix nog maar eens onderstreept. Naast de situatie van Johnny als surrogaatvader, zien we in de film een sterke balans met de interviews die hij voor zijn werk afneemt. Niet alleen maakt hij zijn neefje meer en meer onderdeel van zijn werk, ook zorgt het voor de nodige vragen bij het pientere ventje. Hoe dit dan weer zijn uitwerking heeft op Johnny is het hart van de film. C’mon C’mon heeft wellicht amper een plot, maar het is juist de diepere uitwerking ervan die de film de moeite waard maakt.

Met dank aan The Searchers i.s.m. Remain In Light voor het recensie-exemplaar.