De zeventienjarige Ruby Rossi woont in Gloucester, Massachusetts en is de enige in haar gezin die niet doof is. Ze helpt mee in het familievissersbedrijf van haar ouders Frank en Jackie en haar oudere broer Leo en is van plan om zich fulltime bij hen te voegen na het afronden van haar middelbare school. Toch ligt haar passie bij het zingen, maar als ze op school auditie doet bij Bernardo Villalobos voor het schoolkoor raakt ze in paniek en rent ze weg. Ze keert later terug en legt aan haar leraar uit waarom ze niet durfde om haar stem te laten horen. Hij accepteert haar bij het koor nadat hij haar prachtige stem heeft gehoord en spoort haar uiteindelijk zelfs aan om zich in te schrijven voor de muziekschool. Het najagen van deze droom komt echter niet overeen met haar familiale rol.

CODA, het lijkt op het eerste gezicht een wat vreemde titel, wellicht zelfs wat schreeuwerig zo met hoofdletters. Als je echter weet dat CODA staat voor ‘Child of deaf adult’, is er verder weinig uitleg voor nodig om te beseffen dat deze vier letters de lading van deze film perfect weten te dekken. De film is een remake van La Famille Bélier, dat in 2014 behoorlijk succesvol was aan de Franse box-office. De producenten en rechthebbenden van die film benaderde Siân Heder om een remake te maken voor het Amerikaanse publiek. Zoals ondertussen bekend hebben de Yankees een hekel aan vreemde talen en ondertitels, dus helaas is het een vrij veel voorkomend gevolg als een niet-Engelse film het goed doet. Helaas is het in bijna alle gevallen vervolgens zo dat de remake nog niet in de schaduw mag staan van het origineel. Gelukkig is daar eens in de zoveel tijd een film als CODA, die de uitzondering vormt op deze ongeschreven filmregel.

Terwijl het origineel zich afspeelde op een melkveehouderij in Frankrijk, koos Heder ervoor om CODA te situateren in Gloucester. Ook leerde zij gebarentaal tijdens het schrijven van het script, dat uiteindelijk voor 40% uit gebarentaal bestond. Ze werd hierbij geholpen door twee gebarentaalexperts. Daarnaast verdiepte zij zich in een visverwerkingsbedrijf en werd ze door verschillende adviseurs en vissers opgeleid in de lokale visserij. De eerste acteur die Heder castte voor de film was Marlee Matlin, die al op jonge leeftijd haar gehoor kwijtraakte door een misvormd slakkenhuis. Hoezeer haar casting ook lijkt te passen in de film, de mensen verantwoordelijk voor de financiële kant verzette zich in eerste instantie tegen het verder casten van dove acteurs voor de resterende dove personages. Hierop dreigde Matlin af te haken, waarna de investeerders eieren voor hun geld kozen. Via connecties van Matlin bij het Deaf West Theatre in Los Angeles werden uiteindelijk de vader- en zoonrol gecast.

Toch is de belangrijkste rol in de film weggelegd voor het enige gezinslid dat niet doof is. Emilia Jones was in 2016 reeds te zien in Martin Koolhovens’ Brimstone. Ze werd voor CODA gecast uit honderden tieners en nam niet alleen zanglessen, maar leerde ook gebarentaal in de maanden voordat de opnames begonnen. Zij excelleert hier als tiener die gevangen raakt tussen haar eigen dromen en de verlangens van haar familie. Hoe Heder zich heeft verdiept in de dovencultuur om alles zoveel mogelijk eer te doen is niets minder dan bewonderswaardig. Toch kreeg de film, zeker in Nederland, niet de aandacht die het verdient. Dit heeft ongetwijfeld ook deels te maken met het feit dat de film enkel te zien is op Apple TV+, dat in Nederland ver achterloopt op streamingdiensten als Netflix en Amazon Prime Video. En dat is jammer, want dit coming-of-age verhaal dat wordt afgezet tegen een achtergrond met een dovencultuur is niet alleen ijzersterk geacteerd door de gehele cast, maar is daarnaast ook een tranentrekker van jewelste die bij veel filmliefhebbers hoog in het jaarlijstje zal eindigen.

CODA is een fenomenaal, authentiek coming-of-age verhaal, dat wordt afgezet tegen een unieke achtergrond. Wie hierbij vreest voor een zwaar drama kunnen we verklappen dat juist het humor element ook erg geslaagd is en zorgt voor de nodige luchtigheid. Dat hierbij nooit grappen worden gemaakt over de rug van een bepaalde groep onderstreept ook hierin de kwaliteit. Uiteindelijk draait de film zelf voornamelijk om het nader tot elkaar brengen van twee culturen. Een frustratie is hierin net zo goed voelbaar als de bevrijding en blijdschap. De film maakt dan ook op een mooie wijze duidelijk dat de fout van misvatting en aannames aan beide kanten ligt, zonder hierbij met de vinger te wijzen of een kant te kiezen. Juist de oprechtheid in dit element zorgt ervoor dat het hart van de film in de climax menig kijker tot tranen toe zal roeren. Samen met het sterke acteerwerk, waarbij vooral Emilia Jones opvalt met haar niet alleen haar acteren, maar ook haar uitstekende zangpartijen, maakt dit CODA tot een hartverwarmende film met een lach en een traan.