De Gardner familie is pas verhuist naar een afgelegen boerderij in New England om zich te ontdoen aan de drukte van de 21e eeuw. Ze zijn druk bezig om zich aan te passen aan hun nieuwe leven, wanneer een meteoriet uit de ruimte naar beneden stort op het terrein van hun landgoed. De mysterieuze aeroliet lijkt in de aarde te smelten en infecteert zowel het landschap als de eigenschappen van ruimtetijd met een vreemde buitenaardse gloed. Tot hun schrik ontdekken de Gardner familieleden dat deze buitenaardse kracht geleidelijk elke levensvorm die het aanraakt begint te muteren.

Zes jaar geleden kwam er een documentaire uit die ging over één van de meest dramatische producties uit de filmgeschiedenis; “Lost Soul: The Doomed Journey of Richard Stanley’s Island of Doctor Moreau”. Centraal staat het wrede onrecht van een regisseur die werd verwijderd van een project die vanaf de start zijn kindje was. Getraumatiseerd door deze omstandigheden heeft het meer dan een kwart eeuw geduurd voordat er een soort van antwoord is gekomen van Stanley als regisseur. Color Out of Space is in principe pas zijn derde lange speelfilm na Hardware (1990) en Dust Devil (1992). Stanley keert terug naar de waanzinnige mixen van externe fantasie en persoonlijke eigenaardigheden die deze twee tot cultfilms maakten. Het is gebaseerd op een sterk aangepast H.P. Lovecraft-verhaal, en zoals nagenoeg alle eerdere verfilmingen, neemt ook zijn versie aanzienlijke vrijheden met het originele materiaal. Vermakelijk maar ook onevenwichtig is het resultaat een over-the-top sci-fi-/horrorfilm die de focus verliest naarmate de actie psychedelischer wordt en waarbij de inmiddels kenmerkende theatrale acteerstijl van Nicolas Cage ditmaal tegenstaat.

Voor genre-fans zal er genoeg belangstelling en waardering voor “Colors” komen. Of dit men naar het grote scherm zal trekken valt te betwijfelen, en had het waarschijnlijk beter tot het thuis formaat kunnen beperken. De film zal echt alleen een specifieke doelgroep aanspreken. Dat gezegd hebbende begint de film al direct met een bijna droomsequentie waarin tiener Wicca Livinia Gardner (Madeleine Arthur) op een wit paard rijdt en een soort van rivier ritueel uitvoert ter wille van haar moeder Theresa (Joely Richardson), die herstelt van kanker. Ze wordt onderbroken door Ward (Elliot Knight), een knappe jonge hydroloog die het gebied onderzoekt voor een toekomstig damproject. Na die flirterige ontmoeting gaat ze naar de geërfde boerderij waar ze pas zijn komen wonen. Theresa werkt als online handelaar in grondstoffen en vader Nathan (Cage) een mislukte schilder is die het plattelandsleven probeert te verbeteren door producten te verbouwen en alpaca’s te houden. Het gezin bestaat verder nog uit adolescente zoon Benny (Brandan Meyer) en het jonge kind Jack.

’s Avonds treed er een aardschokkende storing op, veroorzaakt door een meteoorfragment dat in de voortuin belandt en een griezelige gloed heeft. Tegen de ochtend is het afgekoeld tot as en een dag later is het helemaal verdwenen. Maar andere vreemde gebeurtenissen beginnen te escaleren en treffen zowel mens als dier. De eerste die beseft dat het water mogelijk is vervuild is voorbijganger Ward, die zich er van distantieert waardoor hij beschermt lijkt tegen de verstorende invloed op tijd en materie, waar de Gardners al snel last van krijgen. Stanley is op zijn best in het begin van de film wanneer het mysterie groot is en er een mooie balans is tussen griezeligheid en humor. Zodra de buitenaardse kracht het serieus over begint te nemen, wordt de film geleidelijk overbelast en behoorlijk onsamenhangend. Lovecraft liet de oorzaak of het doel van de binnendringende ‘kleur’ grotendeels over aan de verbeelding. De film is in sommige opzichten iets te letterlijk van aard, met name in groteske mutatie-effecten, terwijl hij in andere vaag blijft. Stanley gooit er nog een hekserij thema op los, maar integreert dit verder niet in het grote verhaal.

Color Out of Space is een kleurrijke maar onevenwichtige sci-fi verfilming van H.P. Lovecrafts invloedrijke werk. Regisseur Richard Stanley keert na een afwezigheid van 25 jaar terug en wist icoon Nicolas Cage te strikken voor de hoofdrol. Cage, die recent nog zijn meest hilarische en absurde optreden uit zijn carrière gaf in het hallucinerende cultmeesterwerk Mandy. Zijn nieuwe poging van excentrieke overdaad werkt helaas eerder storend dan dat het een verrijking voor de film is. Colors biedt voldoende komische momenten maar ditmaal valt het overacteren van Cage gewoon niet op de juiste plek. De tweede helft van de film zakt de film behoorlijk in en lost het verhaal op in een CGI-chaos in plaats van gestaag op te bouwen naar een bevredigende climax. Desalniettemin is Color Out of Space een interessant sci-fi projectje die je aandacht vasthoudt en je ogen veelal vult met indrukwekkende fantasierijke beelden.

Met dank aan Splendid Film voor het beschikbaar stellen van een screenerlink.