Dick Maas is één van Nederlands succesvolste regisseurs. Samen met Paul Verhoeven veranderde hij het landschap van de Nederlandse cinema. Maar wie is die man achter films als Flodder, Amsterdamned en De Lift nou echt? Aan de hand van archiefmateriaal en interviews met cast- en crewleden en natuurlijk Maas zelf vertelt de jonge filmmaker Jeffrey de Vore het verhaal van Dick Maas. Een verhaal met ongelimiteerde budgetten, on-Nederlandse stunts en special effects. Een verhaal over een succesvolle samenwerking met Laurens Geels. Een verhaal over hun filmproductiebedrijf First Floor Features. Het is niet alleen een carrièreoverzicht, maar ook een terugblik op een unieke en ongekend succesvolle periode uit de Nederlandse filmgeschiedenis.

Wie denkt aan Dick Maas, zal direct denken aan films die zich kenmerken door een vlot tempo, een vrij eenvoudige plot, veel zwarte humor, vaak actiescènes, speciale effecten en stunts. Natuurlijk worden films als De Lift en Flodder in een adem met zijn naam genoemd. Toch kent ieder succesverhaal een begin en met Dick Maas is dat niet anders en zeker in een documentaire die pretendeert om de man achter de films te tonen kan je hier niet omheen. Zijn jeugd wordt er eigenlijk vrij vluchtig doorheen gejaagd. Al snel komt de Vore tot de conclusie dat Maas al van jongs af aan erg visueel is ingesteld. We zien hierbij wat beelden uit vroege eigen filmpjes en ook stripverhalen. Hierna wordt vervolgens al snel de stap gemaakt naar de korte films die begin jaren 80 door de VPRO werden uitgezonden. Het brengt hem onder de aandacht bij de Golden Earring, met wie hij als ware een huisregisseur diverse videoclips opneemt waaronder klassiekers als Twilight Zone en When the Lady Smiles.

Daarna zet Maas de stap voor het grotere werk. We zien hoe hij nog steeds vooral visueel is ingesteld en eigenlijk (te) weinig communiceert met zijn cast. Het is jammer dat de documentaire hier wat oppervlakkig blijft, al krijgen we wel mee dat hij hier later in groeit. Als we echter verder kijken, blijkt dat ook Pierre Bokma hier nog tegenaan loopt ten tijde van de opnames van Quiz in 2012. Wellicht had de maker hier iets meer met de structuur kunnen doen. Want nu krijgen we puur een chronologisch carrière overzicht voorgeschoteld. Op zich niets mis mee, maar heel bot gezegd kunnen we concluderen dat we weinig ontwikkeling zien bij Maas. Wel krijgt hij zeker in zijn hoogtijdagen steeds wat meer middelen om zijn spectaculaire visie te verwezenlijken. Het levert de, overigens nog steeds fenomenaal gefilmde, actie in de grachten op van Amsterdamned, al moet ook Maas terugkijkend bekennen dat die film een beter slotakkoord had verdiend.

In de jaren die volgen op het grote succes komt weliswaar de droom van een ‘film factory’ uit met First Floor Features (FFF), waarmee Hollywood lijkt te zijn geland in Almere. Toch beperkt het Maas ook, zeker als de interesse niet zo groot blijkt als gedacht. Steeds weer wordt Maas genoodzaakt om Flodder verder uit te melken, opdat andere producties bekostigd kunnen worden. Als vervolgens eigen films als Do Not Disturb en Down niet het gewenste succes brengen, stapelen de financiële problemen zich al snel op. Het betekent het einde van de samenwerking van Maas en Laurens Geels en het duurt maar liefst zes jaar voor Maas komt met een comeback. Toch is juist dit deel van de documentaire waanzinnig interessant, al gaat men eigenlijk niet diep genoeg in op de feiten. Het blijft logischerwijs om Maas draaien, maar in een televisieserie met iets meer tijd en ruimte voor het onderwerp had het ongetwijfeld een interessant hoofdstuk opgeleverd. De comeback met Moordwijven wordt gevolgd door het succes van Sint, maar dan begint de motor te haperen. In Nederland dan althans, want zijn (vooralsnog) laatste film Prooi werd in 2019 een succes in China waar de film in drie dagen ruim 1,1 miljoen Chinezen naar de bioscoop trok.

Extra’s: Naast de documentaire is er geen bonusmateriaal aanwezig, zelfs een menu ontbreekt.

De Dick Maas Methode is vooral een leuk aangekleed carrièreoverzicht van Dick Maas. Waar de maker pretendeert te onderzoeken wie de man is achter de succesvolle films, krijgen we vooral flink wat leuke feitjes over de films te weten. Voor de liefhebbers is het smullen, al is het vraag of de documentaire hierdoor in zijn opzet is geslaagd. Zo komen we over de man eigenlijk weinig meer te weten dat op zijn Wikipedia-pagina te lezen valt en steken cast- en crewleden van diverse projecten flink de loftrompet. Het geeft een wat eenzijdig beeld, want een belangrijke persoon als Laurens Geels ontbreekt. Op zich niet gek, gezien wat er allemaal gebeurd is, maar we kunnen hierdoor amper spreken van een definitief document. Wat dat betreft stipt de documentaire flink wat leuke en interessante zaken aan, en zijn er flink wat mensen bij betrokken, maar had er vast nog veel meer in gezeten; Maas verdient dat ook. Wellicht een iets andere opzet hier bij kunnen helpen. Toch is De Dick Maas Methode interessant kijkvoer, al is het maar omdat je gewoon gigantische zin krijgt om weer eens wat films van zijn hand op te zetten.

Met dank aan WW Entertainment voor het recensie-exemplaar.