Dear White People
Op de Winchester Universiteit in Amerika zijn de spanningen tussen de blanken en de gekleurde studenten ieder moment voelbaar. De controversiële radioshow “Dear White People” van student Sam helpt hier ook niet echt bij. De spanningen lijken hun hoogtepunt te bereiken als een groep blanken studenten hun Halloween-feestje omdopen tot een ontdek-de-neger-in-jezelf-feestje en daarmee een conflict met de gekleurde studenten uit lijken te lokken. Het zal een beruchte en heftige avond worden en mensen zullen moeten kiezen achter welke kant ze zich willen scharen.
De dramedy Dear White People van debuterend regisseur Justin Simien zou afhankelijk op 15 januari van dit jaar bij ons in première gaan, maar uiteindelijk werd de film hier niet op het witte doek uitgebracht. Dat geeft meestal al aan dat de uitgever niet veel vertrouwen heeft in de prent en na het zien van de film valt ook moeilijk een andere conclusie te trekken. Sinds kort ligt de film in de winkelschappen, enkel op dvd, en is het aan het Nederlandse thuispubliek om zijn eigen conclusie te trekken. Al is het de vraag of het publiek überhaupt de moeite gaat nemen om de film een eerlijke kans te geven.
De film heeft racisme als hoofdthema en pakt dit compact samen door alles op één locatie te laten afspelen. Decor van de film is een campus in Amerika waar het verschil in huidskleur goed voelbaar is. De blanken mensen lijken een lichte haat tegenover de gekleurde studenten te hebben, maar willen eigenlijk niks liever dan net zo cool zijn. De gekleurde mensen daarin tegen willen vooral zich laten gelden en een soort zwarte beweging op poten zetten om zich tegen de (in hun ogen) onderdrukkende blanke meerderheid te verzetten. Om het verhaal vooral niet al te zwaar aan te zetten is er een licht komisch sausje over de film gegoten, maar de vraag is of dat de zaken er nou echt beter op heeft gemaakt.
Het grootste probleem waar de film hier in Nederland vooral mee te kampen heeft is het gebrek aan aandacht voor het soort racisme waar de film over handelt. In thuisland Amerika viert racisme helaas soms nog hoogtij, maar gelukkig zijn we in Nederland in dat opzicht een stuk toleranter. Daarnaast kennen wij het hebben van verschillende studentenhuizen en verenigingen niet op het niveau zoals het aan de andere zijde van de oceaan het geval is, met een duidelijke scheidingslijn tussen verschillende rassen. Dit maakt de film voor ons in Nederland meteen stuk minder interessant om naar te kijken. Vooral ook omdat de film erg Amerikaans aanvoelt en nergens de moeite lijkt te nemen om dat gevoel te omzeilen. Bovendien wordt de film ook als komedie omschreven, maar voor een film in dat genre valt er bijzonder weinig te lachen. Wat dat betreft neemt de film zich veels te serieus in het overbrengen van zijn boodschap waardoor het de plank, hier in Nederland in ieder geval, compleet misslaat.
Extra’s: Het mag vast geen verrassing heten dat de film zonder interessante extra’s in de winkelschappen is terug te vinden. Naast de trailer van de film, die duidelijk een ander beeld van de film geeft (namelijk veel komischer), staan er nog enkele andere trailers van andere producties op de schijf. Een documentaire over racisme, en dan vooral in Amerika, was wellicht een interessante toevoeging geweest of op zijn minst een interview met regisseur en schrijver Justin Simien om zo meer inzicht in het verhaal achter de film te krijgen. Helaas komen we hier in Nederland niet verder dan de kale dvd.
Dear White People snijdt het gevoelige onderwerp racisme aan, maar gaat daar op een saaie en inspiratieloze wijze mee om. Het maakt de film een saaie zit waarin soms wel iets te lachen valt, maar de film wil zich vooral serieuzer voordoen dan dat hij uiteindelijk is geworden. De vergelijking met Spike Lee’s klassieker Do The Right Thing is wellicht snel gemaakt, maar ook zeker teveel eer voor dit niemendalletje.
Met dank aan Remain In Light voor het recensie-exemplaar.
Beoordeling
- Film
- Eindcijfer
Geef een reactie
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.