Doorgaans is het modehuis Christian Dior gesloten voor de buiten wereld. Maar voor een keer krijgen we een kijkje achter de schermen te zien als er een nieuwe artistiek directeur wordt benoemd, Raf Simons. De verwachtingen van de buitenwereld zijn hoog. Van de eerste ideeën tot de uiteindelijke modeshow zien we hoe de onverstoorbare Simons en zijn toegewijde, charmante en vaak humoristische medewerkers energiek en liefdevol te werk gaan.

Regisseur Frédéric Tcheng volgt Simons op de voet bij het reilen en zeilen binnen het modehuis van Christian Dior. Hiernaast zien we ook zwart/wit beelden van Christian Dior zelf uit de jaren vijftig. Door deze manier van presenteren krijg je als kijker een beeld van zijn denkwijze en waarom hij zo’n groot icoon is geworden in de modewereld. Tcheng slaagt er helaas alleen niet in om de clichés van de Parijse modewereld uit de weg te gaan. Zo zien we alleen maar graatmagere modellen over de catwalk schrijden, dit terwijl juist hier zoveel discussie over is de laatste tijd. Maar natuurlijk draait de documentaire om Simons, al bekruipt je het gevoel dat Tcheng wellicht ook plaats had moeten maken voor wat kritiek op het modehuis.

Toch komt ook Simons er niet goed vanaf in deze documentaire. Zo is zijn start stroef en zien we hem aan het begin veel moeite hebben met de Franse taal. De Belgische couturier spreekt dan ook nauwelijks de taal en laat Pieter, zijn assistent, alles voor hem vertalen. Aan het begin kijken de naaisters van het atelier dan ook enigszins wantrouwend naar Simons, maar al snel erkennen ze zijn talent en verwelkomen ze zijn tactiek van veel kijken, vergelijken en overleggen. De erkenning is overigens wederzijds, want Simons vindt dat de echte talenten rondlopen in het atelier.

In de gehele documentaire wordt naar de eerste modeshow van Simons toegewerkt. Deze moet ervoor zorgen dat we zijn flamboyante voorganger, John Galliano, vergeten. Galliano zorgde destijds voor veel problemen en Simons moet er voor zorgen dat Dior weer in een goed daglicht komt te staan. De modeshow is dus erg belangrijk voor het modehuis en het is spanning of ze zich daarmee weer goed op de kaart kunnen zetten. Na de lange weg richting de modeshow, stelt de show zelf helaas wat teleur. Natuurlijk zijn de jurken mooi en was de show op zich een succes, maar de slow-motion beelden van de show zorgen niet bepaald voor een spetterend einde.

Volgens de achterzijde van de dvd spelen de actrice Marion Cotillard en journalist Anna Wintour een rol in de documentaire, maar laat je hierdoor vooral niet misleiden. De dames spelen namelijk geen grote rol en komen zelfs nauwelijks in beeld. Ze waren aanwezig bij de modeshow, maar daar houdt het dan ook wel mee op. Het is spijtig dat men op deze manier probeert een breder publiek te bereiken. De documentaire zelfs duurt amper negentig minuten, waar deze voor mode liefhebbers vast nog wat langer had mogen duren. Behoor je echter tot de neutrale kijkers, dan loop je vast een stuk minder warm voor deze documentaire en ben je blij dat het einde in beeld is.

Extra’s: Afgezien van de trailer van de documentaire zijn er geen extra’s te vinden op de dvd,

Dior and I probeert de kijker mee te nemen in de wonderlijke wereld van mode, maar slaagt er niet in om te verwonderen. Er worden teveel clichés voorgeschoteld en de documentaire laat zien dat de modewereld duidelijk niet voor iedereen goed is. Zo zouden de uitgehongerde modellen best een keer wat meer kunnen eten. Een punt van kritiek dat ondertussen flink aan de kaak gesteld wordt, maar waar hier niks mee wordt gedaan. Simons slaagt in zijn missie om in korte tijd een hele modeshow te maken, maar de beelden komen wat saai over. Hoe adembenemend de jurken ook mogen zijn, deze documentaire laat je niet bepaald naar adem te laten snakken.

Met dank aan Remain in Light voor het recensie-exemplaar.