Knock is een gokker die eind jaren ‘50 maar net aan zijn schuldeisers weet te ontsnappen als hij zich voordoet als dokter om aan de slag te kunnen op een cruiseschip. Op het schip weet hij met zijn charme de passagiers op deze manier met gemak om zijn vinger te winden. Het spoort Knock aan om echt wat van zijn leven te maken en medicijnen te gaan studeren. Vijf jaar later, en met een diploma op zak, gaat Knock als arts aan de slag in een klein, in slaap gesukkeld, dorpje, dicht bij de Zwitserse grens. In het begin moeten de dorpelingen niet zoveel weten van hun gekleurde dokter, maar beetje bij beetje weet hij hun vertrouwen te winnen. Knock lijkt zijn geluk te hebben gevonden, maar dan komen zijn oude schuldeisers hem weer op het spoor. Kan Knock het hoofd koel houden om geloofwaardig overeind te blijven als dokter zonder ontmaskert te worden?

Als je in Frankrijk op zoek bent naar een gokker, oplichter of kwakzalver met een gouden hart, dan is een belletje naar de Franse superster Omar Sy, wereldberoemd geworden met zijn rol in Intouchables, ongetwijfeld snel gemaakt. Toch bewijst de film Dr. Knock, gebaseerd overigens op een zeer oud toneelstuk van bijna honderd jaar geleden, dat Sy geen garantie voor succes is, al zal het de film zeker geholpen hebben dat de vrolijke Fransman met de grote glimlach de hoofdrol speelt. Dr. Knock is namelijk een film die zonder aanleiding begint, bijna twee uur voortkabbelt, om vervolgens net zo inhoudsloos te eindigen als hij begonnen is. En daar kan zelfs een ras komiek als Omar Sy bijzonder weinig mee om de film nog enigszins te redden.

Het is vreemd dat er van het toneelstuk blijkbaar zo weinig te maken viel. En dat terwijl het toch niet heel moeilijk moet zijn om een grappige film te maken rondom een oplichter die zich voordoet als dokter. Aanleiding genoeg om de charmante Knock van de ene vreemde situatie in de andere te storten. Het lijkt er op dat de makers het vooral over een andere boeg hebben willen gooien en de zaken iets meer inhoud hebben willen geven dan een stel bij elkaar geraapte flauwe grappen. Toch wordt niet helemaal duidelijk over welke boeg ze precies hebben willen gooien, want de richting van het verhaal wordt nooit helemaal duidelijk. De flauwe grappen zijn er zeker, maar alleen in het begin van de film als Knock net zijn eerste patiënten ontvangt. Maar als we dan een tijdsprong maken van vijf jaar en hij echt aan de bak wil als dokter, is die humor ineens verdwenen en is een meer serieuze vorm van humor voor in de plaatst gekomen. Daarnaast is de film ook niet vies van een beetje drama, al voelt het nergens echt als gepast.

Het laat de Franse komedie, want dat is het vooral volgens het hoesje, van regisseur Lorraine Lévy zijn volle lengte een beetje zwalken zonder doel of echte progressie waardoor er een film overblijft zonder enige diepgang en ook nog eens in een tergend traag tempo. Niet alleen de patiënten van Knock zuchten en steunen, maar ook de kijker zal meerdere malen zich verzuchtend afvragen hoe lang het allemaal nog gaat duren en of de film nog een beetje een finale van waarde in zich heeft. Het geeft aan hoe lastig de film de aandacht van zijn publiek weet vast te houden en dat de aanwezigheid van Omar Sy dus zeker niet voldoende is om de film tot een hoger plan te tillen. Hoe hard de goedlachse komiek ook zijn best lijkt te doen.

Extra’s: Dr. Knock moet het doen zonder extra’s als we de trailers voorafgaand aan de film van andere producties van Dutch Filmworks voor het gemak even niet meetellen. Niet heel vreemd, aangezien de film niet bijster goede zaken heeft gedaan aan de bioscoopkassa’s.

Dr. Knock is een komedie zonder humor met een feelgood-movie gehalte zonder goed gevoel. De film begint zonder inleiding, heeft weinig inhoud en kabbelt twee uur op deze wijze voort om uiteindelijk net zo inhoudsloos te eindigen als hij begon. Daar kan de aanwezigheid van de Franse superster Omar Sy vrij weinig aan veranderen. De film heeft geen duidelijke toon die de gehele film voelbaar is en kent qua verhaal dusdanig weinig verrassingen dat het de planken meerdere malen, tijdens de 120 minuten dat de film duurt, misslaat. Dat de film ook nog eens een tergend traag tempo kent, helpt niet in het voordeel van deze Franse productie.

Met dank aan Dutch FilmWorks voor het recensie-exemplaar.