Politieagenten Brett Ridgeman en Anthony Lurasetti zijn partners die samenwerken in de stad Bulwark. Wanneer de oudere en opvliegende Ridgeman tijdens een drugsvangst een verdachte onnodig hard aanpakt en een ander bespot, blijkt dat zijn aanpak op video is opgenomen en dreigt te worden uitgezonden. Het duurt dan ook niet lang voordat beide agenten op het matje geroepen door hun overste, en oud partner van Ridgeman, luitenant Calvert. Ridgemen verzoekt om zijn partner te sparen, maar onder druk van de media worden beide mannen geschorst zonder doorbetaling van hun salaris. Omdat Ridgemans vrouw door haar ziekte niet kan werken en Lurasetti op het punt staat om zijn vriendin ten huwelijk te vragen, besluiten Ridgeman om Lurasetti mee te nemen als hij zijn criminele connecties aanspreekt om wat geld te verdienen tijdens hun schorsing.

De 46-jarige S. Craig Zahler is een veelzijdig man. Zo is hij naast regisseur onder andere ook scriptschrijver, auteur en metal-muzikant. Ondanks dat hij dit nog steeds allemaal naast elkaar probeert te blijven doen, zijn het vooral zijn films waarmee hij zich in de schijnwerpers weet te plaatsen. Dat bleek direct al in 2015, toen hij zijn regiedebuut Bone Tomahawk afleverde. Zahler presteerde het om een op het eerste oog volbloed western met een even briljante als heftige twist om te toveren tot een horrorfestijn. Op eenzelfde manier drukte hij ook zijn stempel op zijn volgende film; Brawl in Cell Block 99, een heftige thriller die zich grotendeels afspeelt in een gevangenis waarbij richting het einde de tere zieltjes niet gespaard worden. Alleen al de titel van zijn nieuwste film doet in elk geval alweer het nodige onheil vermoeden.

Wat ook opvalt aan de films van Zahler is dat hij keer op keer een beroep kan doen op een meer dan behoorlijke cast. Zo mag hij dit keer rekenen op de diensten van Mel Gibson en Vince Vaughn, die herenigd worden na hun eerdere samenwerking voor Hacksaw Ridge. Vaughn lijkt steeds meer afstand te nemen van het stempel van comedyacteur en Gibson is hard bezig om zijn carrière na diverse incidenten zijn reputatie weer wat op te vijzelen. Toch is ook de aanvullende cast ook niet misselijk. Zo is daar Michael Jai White, de nog altijd prachtige Laurie Holden en keren ‘zus van Dexter’ Jennifer Carpenter en Don Johnson terug onder Zahler nadat zij eerder te zien waren in Brawl in Cell Block 99. Voor Johnson betekent het een soort tweede leven met opnieuw een mooie bijrol, nadat we hem eerder al zagen in Machete en Django Unchained.

Wie op basis van de grimmige titel een sensationele actiefilm verwacht, komt bedrogen uit. De film ontvouwt zich dan ook eerder als een ‘slowburner’, een film die een trage opbouw kent, maar wel onder de huid kruipt en steeds intenser wordt. Daarnaast heeft Zahler hier opnieuw een sterk genoeg verhaal voor neergepend om dit aan op te hangen. Hij weet met zijn kenmerkende stijl opnieuw te fascineren en dat zorgt ervoor dat hij een naam is om rekening mee te houden. De film wordt daarnaast gedragen door uitstekend acteerwerk en heerlijke dialogen. Toch is Dragged Across Concrete minder verrassend dan zijn vorige twee films en dat zegt niet alleen iets over het eerdere werk van Zahler. Niet alleen is het geweld minder excessief, ook zijn er wat teveel zijplotjes en kabbelen sommige scènes wat lang voort. Het roept direct de gedachte op dat de speelduur dus onnodig lang is. Toch is er genoeg wat daar tegenop weegt. Wat te denken van alleen al een plot dat eens een keer niet voorspelbaar is, iets wat we natuurlijk veel te vaak zien in Hollywoodproducties.

Dragged Across Concrete is een fascinerende slowburner die aan de hand van sterk acteerwerk en het vakmanschap van Zahler toewerkt naar een sterke climax. De wisselwerking tussen Vaughn en Gibson als agenten die het slechte pad verkiezen is geweldig, waarbij ze geholpen worden door het fijne schrijfwerk van Zahler die hun personages heeft voorzien van een fijne laag droge, zwarte humor. Mensen die toch wat afgeschrikt werden door het botte geweld in Brawl in Cell Block 99 kunnen opgelucht adem halen, want ondanks dat het allemaal nog steeds niet zachtzinnig is gaat het er een stuk minder heftig aan toe dan in het eerdere werk van Zahler. Daarnaast besteedt de filmmaker soms teveel tijd aan scènes die maar voortkabbelen. Toch zit het technisch allemaal sterk in elkaar en betaalt het zich deels ook weer uit. Het maakt van Dragged Across Concrete gewoonweg een sterke film, waarin vooral Gibson mag schitteren met zijn heerlijk doorleefde kop.