Twee jonge hippie motorrijders, Wyatt en Billy, verkopen een goede lading drugs in Zuid-Californië, stoppen het geld in hun benzinetank en besluiten op een roadtrip door Amerika te gaan. Op zoek naar verlichting, vrijheid en een onbereikbaar Amerika, worden ze onderweg geconfronteerd met onverdraagzaamheid en haat van kleine dorpsgemeenschappen die hun non-conformisme verachten en vrezen. Wyatt en Billy ontmoeten echter ook mensen die zich verzetten tegen deze bekrompenheid en er alternatieve levensstijlen op los laten. De zachtaardige hippiegemeenschap die God dankt voor ‘deze plek op aarde’, leeft hun eigen onwerkelijke droom. Over eindeloze wegen en gerommel van hun onvermoeibare motoren, blijven Wyatt en Billy doorrijden naar die zogenaamde onafhankelijkheid, waarbij vijandigheid en zinloos geweld altijd op de loer liggen.

Er valt geen enkele film te benoemen die de overgang eind jaren 60 zo belichaamt als Easy Rider, het typische tegencultuurverhaal van twee motorrijders op een cross-county ontdekkingsreis door Amerika. Niet zozeer van beeld en geluid, maar vooral van geest, natuurlijk beïnvloed door de instroom van vrije seks, drugs en rock ’n roll. Weinig films zijn zo ingeworteld in de filmcultuur, of bovenal, de Amerikaanse cultuur, zoals Easy Rider. Het loutere beeld van rood-wit-blauwe kleuren op een Harley Davidson, Steppenwolf’s “Born to Be Wild” of de grote doorbraak van Jack Nicholson. Ze definiëren niet alleen deze film, maar ook een tijdperk, een manier van leven en een stukje Americana die inmiddels al lang en breed geschiedenis is. Deze cultklassieker van en met Dennis Hopper laakt iedere vorm van basisstructuur, karakterontwikkeling of een duidelijk identificeerbaar doel. Het is een unieke kijk op het leven in een tijd van onrust en onzekerheid, maar vooral ook van vrijheid en vervolging, met twee generatie bijproducten op zoek naar open wegen en een beetje geld, als getuige.

Easy Rider is niet alleen uniek in zijn soort, het is tevens de enige film die de vrijloop levensstijl van dat tijdperk vast heeft gelegd. Tarantino’s recente ode aan datzelfde tijdperk in Hollywood uitgezonderd. Zoals benoemd ontbreekt iedere vorm van structuur of zelfs een waardevolle plot; doelbewust natuurlijk. Het gaat puur en alleen over de flow, de vrijheid, de filosofieën, de manier van leven, de hoogte- en dieptepunten en eigenlijk alles wat daar tussenin zit. Een product van zijn tijd, die voor huidige generaties niet lijkt te zijn weg gelegd, al kan je ook in de huidige actualiteit nog wel gelijkenissen ontdekken, en dan vooral in het niet kunnen (of willen) accepteren van een andere levenshouding. Easy Rider werd destijds een kassucces wat er tevens toe leidde dat er een nieuwe fase in de Amerikaanse filmindustrie aanbrak, de zogeheten “New Hollywood” periode. Samen met onder meer “Midnight Cowboy” veranderde Easy Rider de voor die tijd standaard Hollywood normen voor het maken van film, en gaf het jonge filmmakers de kans om films te maken waarover ze complete controle hadden. Op dit vlak is de film zonder meer revolutionair.

Met een speelduur van iets meer dan 90 minuten, wordt er geen minuut van de looptijd verspild om eenvoudig van het ene onderwerp naar het volgende te gaan, en zo’n beetje alle thema’s de revue te laten passeren die het tijdperk definieerde. Hopper laat de personages en de kijker elk segment van de tegencultuur opsnuiven, en zo vervolgen de twee motorrijders hun weg. Het is bijzonder om een film zo ongestructureerd te zien, maar voor wie niet helemaal bekend is met de juiste tijdgeest, kan het erg lastig zijn om begrip te hebben. De abstracte en eigenzinnige manier van het narratief, of eigenlijk het ontbreken daarvan, wordt onderstreept door het abrupte einde van de film. Dus het gebrek aan enige structuur en een doel, niet alleen voor degenen die betrokken waren bij de culturele revolutie, maar ook voor degenen die vasthielden aan de oudere, meer traditionele manier van leven.

Extra’s: er zijn helaas geen extra’s op de 4K Ultra HD Blu-ray schijf toegevoegd.

Easy Rider 4K is een cultklassieker die symbool staat voor de vrije manier van leven en het contrast met de meer conservatieve populatie. Het ontbreken van een traditionele verhaallijn en volle focus op alles wat vernieuwend was eind jaren 60, maakt de film tot een bijna surrealistische kijkervaring. De befaamde LSD-trip van het duo Fonda en Hopper doet daar nog een stap bovenop, al is deze scene zo hysterisch en absurd dat het (nuchter) maar moeilijk te behappen valt. Peter Fonda en Dennis Hopper en hu Harley’s op de openbare wegen met uitgestrekte landschappen op de achtergrond, de klassieke soundtrack en het bewuste lage tempo van de film maken Easy Rider tot een echte klassieker van de Amerikaanse cinema. Zet daar een glansrol van een piepjonge Jack Nicholson bij naast en je hebt een invloedrijke cultfilm die een volledige generatie vertegenwoordigt.

Met dank aan Sony Pictures Home Entertainment en Weber Shandwick voor het recensie-exemplaar.