De tachtigjarige Edith ‘ Edie’ Moore zorgt al meer dan dertig jaar voor haar dominante maar zieke man George. Haar leven komt op zijn kop te staan als George komt te overlijden en haar dochter liever ziet dat haar moeder in een verzorgingstehuis gaat wonen. Als Edie op een dag bezig is om haar spullen te pakken en zich voorbereidt op een wereld vol stoffige bejaarden die wachten op hun naderende dood, vindt ze haar oude bergbeklimmers-uitrusting weer terug. Ze besluit om zich nog eenmaal in een avontuur te storten in de prachtige Schotse landschappen, om zo een langgekoesterde droom alsnog in vervulling te laten gaan. Aan de voet van de berg die ze wilt beklimmen ontmoet ze de jonge Johnny die haar niet alleen helpt aan de juiste uitrusting, maar haar ook mentaal probeert te steunen. En dat terwijl Johnny ook zelf best wat hulp kan gebruiken in een wereld waarin alles voor hem bepaald lijkt te worden. Er ontstaat een bijzondere vriendschap die voor beiden nieuwe inzichten zal verschaffen.

Oudjes die nog eenmaal willen proeven aan het avontuur, voordat ze wegkwijnen achter de geraniums. De voorbeelden qua films met dat uitgangspunt zijn in vele getalen aanwezig en dus is er op het eerste gezicht weinig origineels aan het Britse Edie waarin een 80-jarige dame nog eenmaal een berg wil beklimmen. Toch hoeft een clichéverhaal niet meteen te resulteren in een film die van A tot Z valt uit te stippelen. Althans, zo moet regisseur Simon Hunter hebben gedacht toen hij het idee opperde waarmee scenarist Edward Lynden-Bell aan de slag ging en ze wel degelijk de film wat meer inhoud weten te geven dan je op voorhand zal denken.

Na een paar minuten in de film is het duidelijk hoe de zaken er voor Edie, gespeeld door de inmiddels 86-jarige Sheila Hancock, voorstaan. Haar man is overleden, waarmee meteen ook haar grootste verantwoordelijkheid en dagelijkse taak tot een einde komt. Dochterlief zit duidelijk niet te wachten op de zorg voor haar moeder en dus lijkt een bejaardentehuis de beste oplossing. Wat moet je tenslotte in je eentje in een huis wat veel te groot voor je is? Dat Edie het er niet bij laat zitten wordt als snel duidelijk als ze op eigen houtje de benen neemt zonder een berichtje achter te laten en vertrekt voor dat laatste lonkende avontuur. Dat het avontuur veel meer lagen in zich heeft wordt gaandeweg en beetje bij beetje duidelijk.

Edie is niet een simpele oude dame die weer verlangd naar een jeugdig leven. Er zit meer in haar verscholen dan ze doet blijken, maar gelukkig heeft ze in de jonge Johnny, een rol van Kevin Guthrie (Fantastic Beasts), precies de juiste persoon gevonden die haar een spiegel voor kan houden. En zij op haar beurt weer bij hem. Want ook Johnny heeft het niet makkelijk met een dominante partner die vooral bepaald wat hij met zijn leven aan moet. Hé, zien we daar zomaar een overeenkomst ontstaan tussen de twee personen die enkel gescheiden lijken te worden door vijftig levensjaren? Het is één van de vele punten waar de twee, ogenschijnlijk verschillende hoofdpersonen, elkaar meerdere malen in zullen vinden.

Het laat zich natuurlijk raden waar de film uiteindelijk op uit zal komen, maar het is vooral de weg daar naartoe waarmee het zijn punten scoort. Edie is duidelijk niet het type dame dat snel opgeeft en ook Johnny laat zich niet zomaar inpakken door de charmes van een hoogbejaarde dame. Het resulteert niet alleen in komische scenes, maar ook in aktes waarin de meer emotionele snaar wordt geraakt. En met succes want regisseur Simon Hunter weet een mooie balans te vinden tussen een lach en een traan. Het maakt Edie niet de meest bijzondere film in het genre, maar zeker wel een hele genietbare.

Extra’s: Edie ligt als een kale editie op dvd in de winkelschappen en is dus niet voorzien van enige toevoegingen. Wel is de kleur van de hoes aangepast aan de haarkleur van de hoofdrolspeelster op leeftijd, al zal dat ongetwijfeld niet echt een bewuste keuze zijn geweest.

Edie is een charmante feelgood-film waarbij een lach en een traan niet ver uit elkaar liggen. Het gegeven van een dame op leeftijd die nog eenmaal op avontuur wil gaan is misschien niet de meest originele invalshoek, maar in het geval van Edie wel een hele genietbare. De twee hoofdrolspelers, Sheila Hancock en Kevin Guthrie, hebben een fijne chemie samen die heerlijk tot uiting komt als ze elkaar meerdere malen een spiegel voor houden en ze meer met elkaar gemeen lijken te hebben dan op het eerste gezicht lijkt. Edie is wellicht geen hoogvlieger in het genre, maar zonder twijfel een fijne titel om eens op te zetten.

Met dank aan Just Entertainment voor het recensie-exemplaar.