Halverwege de jaren 80 is Joaquín Guzmán een onbeduidend hulpje van het beruchte Mexicaanse Guadelajarakartel. Hij knapt vooral de vuile klusjes op en heeft niet veel te vertellen en draagt de bijnaam El Chapo, wat zoveel betekent als ‘de kleine’. Maar ondanks zijn geringe postuur heeft Guzmán grote ambities; Hij is vastbesloten om naam te maken in de wereld van de cocaïnehandel en gaat daarvoor tot het uiterste. In criminele kringen oogst hij al snel veel bewondering en hij werkt zich op tot de leider van het beruchte Mexicaanse Sinaloakartel. Maar hij maakt ook veel vijanden, die zich ernstige zorgen maken over de opkomst van deze nieuwe concurrent. Uiteindelijk belandt hij in 1993 voor 20 jaar achter de tralies. Door zijn cipiers om te kopen kan El Chapo een luxe leventje leiden in de gevangenis, maar toch beraamt hij een plan om te ontsnappen.

In de film en televisiewereld zien we vaak dat een succesverhaal leidt tot veel nakomelingen. Dat geldt ook voor El Chapo, dat een nakomeling is van het succesvolle Narcos. Toch is het niet zomaar een slap aftreksel. Ondanks een parallel lopende opbouw van de series, is het chronologisch gezien namelijk zo dat de series bijna op elkaar aansluiten. Zo gingen seizoenen 1 en 2 van Narcos over het Medellínkartel van Pablo Escobar, seizoen 3 over het Calikartel en handelde vervolgserie Narcos: Mexico over het Guadelajarakartel. Dat kartel is dan weer het startpunt van El Chapo, wat de cirkel een soort van rond maakt op dat vlak. Op zich zal het niemand dan ook verbazen dat beide series gedistribueerd worden door Netflix. Wat ook in het voordeel van beide series spreekt, is dat beide uitblinken in authenticiteit, waarbij het de liefhebber vooral zal kunnen bekoren dat er gewoon Spaans wordt gesproken en veelvuldig gebruik wordt gemaakt van lokale cast en crew.

Dat El Chapo vooralsnog niet de populariteit heeft weten te evenaren zal deels te maken hebben met het feit dat mensen de serie al snel af doen als een rip off van Narcos. Wat ook niet helpt is dat het eerste seizoen de pionnen in een vrij traag tempo uiteen worden gezet. Ook werd Narcos deels gezien vanuit het oogpunt van DEA-agenten, zo werd er naast Spaans ook veel Engels gesproken en dat maakte de serie toch wat toegankelijker voor veel mensen. Toch kunnen de series gemakkelijk naast elkaar bestaan en is El Chapo júist interessant voor de volgers van Narcos. Toch ontkom je er soms niet aan om de vergelijking te maken en dan moet je constateren dat Narcos de lat wel enorm hoog heeft gelegd. Toch weet Marco de la O op zijn beurt een sterke Joaquín “El Chapo” Guzmán neer te zetten, een man die bekend stond om via tunnels drugs te transporteren van Mexico naar de Verenigde Staten. Leuk feitje is dat El Chapo himself de serie heeft aangeklaagd, omdat hij vond dat zijn status naar beneden werd gehaald door de serie.

Wie kijkt naar het eerste seizoen kan zich hier wellicht wat bij voorstellen. Hij wordt namelijk meer dan eens neergezet als een op dat moment nog onbeduidend personage in de grootse drugswereld, die eigenlijk pas zijn status verwierf doordat de overheid deze overdreef nadat ze hem gevangen hadden genomen. Parallel aan de opkomst van El Chapo zien we ook de corrupte politicus Don Sol. Waar El Chapo kiest voor een gewelddadige weg naar de macht, kiest Don Sol vooral voor waar hij goed in is: politiek, maar dan wel vol manipulatie en corruptie. Het tweede seizoen schakelt een paar versnellingen op en is tevens een stuk gewelddadiger, met aandacht voor de oorlog tussen de verschillende drugskartels. Toch is dit seizoen ook wat overvol, met niet alleen aandacht voor de zoons van El Chapo en zijn vijanden, maar ook hoe El Chapo en Don Sol uiteindelijk de handen ineen slaan. Het is allemaal erg boeiend, maar qua uitwerking moet de serie toch echt zijn meerdere erkennen in Narcos.

Extra’s: Beide seizoenen hebben enkel een dvd release gekregen en bevatten naast de respectievelijk 10 en 12 aflevering geen bonusmateriaal.

El Chapo – seizoen 1 & 2 ontkomt niet aan de vergelijkingen met Narcos, maar heeft alles in zich om op eigen benen te kunnen staan. Waar het eerste seizoen niet helemaal eer doet aan de status van El Chapo, wordt dit in het tweede seizoen ruimschoots gecompenseerd, met een hoop slachtoffers tot gevolg. Toch vallen er zo nu en dan wel wat gaten in de verhaallijnen. Zo blijft het een wat grijs gebied hoe de man uit de titel zijn imperium zo weet uit te bouwen vanuit de gevangenis. Toch voelt de serie nergens aan als een slap aftreksel van Narcos, al komt het ook maar nergens echt uit die schaduw. Aan het einde van het tweede seizoen komt overal wat meer lijn in en worden ook de machtsverhoudingen even goed duidelijk gemaakt. Het vormt een sterke opmaat naar het derde seizoen, dat ruim een jaar geleden al in première ging op Netflix.

Met dank aan Just Entertainment voor het recensie-exemplaar.