Het is 21 december 1970 als Elvis Presley, The King of Rock’n Roll, onaangekondigd op de stoep van het Witte Huis staat. Hij heeft een brief voor president Richard Nixon omdat hij de machtigste man van Amerika graag wil spreken. En dan niet om gewoon even een praatje te maken, maar voor een zeer serieus verzoek. The King wil namelijk graag als undercoveragent voor de FBI werken om zo zijn steentje bij te kunnen dragen in de strijd tegen drugs. Maar hoe serieus is zijn verzoek? En hoever gaat Nixon, die helemaal niks moet hebben van het muziekidool, hierin mee? Dus is een echte ontmoeting tussen de twee grootheden van Amerika wel echt een realistische optie?

Je kan het als lef bestempelen dat September Film in deze tijd een film uitbrengt met een grote rol voor de van seksuele intimidatie aangeklaagde Kevin Spacey, maar wellicht zijn de mensen de gevallen acteur alweer een beetje vergeten nu de storm een beetje lijkt te zijn gaan liggen rondom zijn spraakmakende handelingen. Of de film, die hier in ons land na flink uitstel uiteindelijk toch nog kleinschalig de bioscopen wist te halen, stond gewoon op de planning voor deze maand en is zonder bijzondere reden in de schappen beland. Hoe het ook zij, de bijzondere ontmoeting tussen Elvis en Nixon heeft in ons kleine landje een strakke uitgave op Blu-ray gekregen, al had de schijf wel iets meer inhoud mogen hebben.

Wat er precies is besproken tijdens de korte maar bijzondere ontmoeting tussen de, op dat moment, meest populaire artiest ter wereld en de Amerikaanse president is nooit helemaal duidelijk geworden. Toch is de foto die van de ontmoeting werd gemaakt tot op de dag van vandaag nog steeds de meest opgevraagde foto van het Nationale Archief. Het is dus niet een heel erg gek idee om een film rondom de ontmoeting op te zetten en er hierbij een eigen theorie op los te laten. Helaas bewijst de film precies dat waar je als kijker misschien al een beetje bang voor bent: het gesprek tussen de twee is niet spannend genoeg om een hele film omheen te kunnen bouwen. Regisseuse Liza Johnson haalt er daarom een paar andere subplotjes bij rondom de vrienden van Elvis en de staf van Nixon, maar ze leiden eerder af, dan dat ze de film verrijken.

Het grootste struikelblok van Elvis & Nixon is echter acteur Michael Shannon. Shannon tracht de legendarische zanger te vertolken, maar laat daarin behoorlijk wat steken vallen. Hij loopt er de hele film bij als een slechte imitator met een nog veel slechtere pruik en haalt hij hiermee de geloofwaardigheid van zijn eigen performance en dus ook die van de film behoorlijk onderuit. En dat terwijl Kevin Spacey juist wel weet te overtuigen als de ietwat vreemde president. Het is daarmee extra jammer dat de beste man zijn carrière als sneeuw voor de zon heeft zien verdwijnen, al is dat door eigen toedoen. Het maakt de film een zwakke poging om een gebeurtenis uit het verleden om te zetten tot een volwaardige speelfilm, die dan ook weinig recht doet aan de bijzondere ontmoeting waar deze op gebaseerd is.

Extra’s: Ondanks dat de film klaarblijkelijk wel goed genoeg was om zelfs op Blu-ray te worden uitgebracht is het helaas wel bij een kale editie gebleven. Een making of, of een korte special over de echte gebeurtenis waren een goede toevoeging geweest, maar behoorden blijkbaar niet tot de mogelijkheden.

Elvis & Nixon kent een leuk gegeven, met de bijzondere ontmoeting tussen twee grootheden, maar het resultaat is helaas een stuk minder leuk. Het hoofdverhaal is te mager voor een interessante speelfilm en wordt aangevuld met zwakke subplotjes zonder toegevoegde waarde. Daarnaast is Michael Shannon wellicht te bestempelen als de slechtste vertolker ooit van The King of Rock ’n Roll en weet hij op geen enkel moment te overtuigen als de meest geliefde artiest van zijn tijd. Kevin Spacey weet daarentegen wel te overtuigen als president Richard Nixon. maar helaas is dit niet genoeg om van een geslaagde film te kunnen spreken.

Met dank aan September Film voor het recensie-exemplaar.