De jonge Jennifer Vogel groeit samen met haar broer Nick op als kind van gescheiden ouders. Beide ouders doen op hun eigen manier hun best om hun kinderen te voorzien en de kinderen zien twee werelden die eigenlijk geen van beide goed voor hun zijn. Zo is moeder Patty eigenlijk incapabel om voor haar kinderen te zorgen en ondanks dat vader John een liefhebbende en charismatische man is, weet hij keer op keer de mazen van de wet op te rekken tot op het punt dat hij over de grens heen gaat. Hoe ouder Jennifer wordt, hoe meer ze ziet dat haar vader wellicht charismatisch is, maar hij ook vol zit met leugens. Als hij voor langere tijd achter de tralies belandt, wordt Jennifer meer dan eens met haar verleden geconfronteerd als zij probeert om voor zichzelf een goed bestaan op te bouwen.

Sean Penn is een tweevoudig Oscarwinnaar, maar privé bepaald geen lievertje. Zo heeft hij meer exen dan hij films heeft gemaakt en zijn er ook flink wat verhalen dat het er allemaal niet bepaald zachtzinnig aan toe ging in huize Penn. Toch lijkt hij alles de laatste jaren behoorlijk goed op de rit te hebben. Ook gebruikt hij zijn invloed om zijn politieke inzichten kracht bij te zetten. Gelukkig blijft Penn ook gewoon lekker bezig met film. Zo is hij zo nu en dan nog een in (bij)rolletje te zien en is hij verder lekker bezig met het regisseren van films. En met succes ook, want The Crossing Guard en The Pledge met Jack Nicholson waren bijzonder goed en met Into the Wild wist hij in 2007 zelfs een film af te leveren die nog steeds als inspiratie voor velen dient. Toch komt zijn werk daarna er niet meer bij in de buurt. Zo kon The Last Face rekenen op vernietigende recensies en kwam Flag Day er niet veel beter vanaf.

Nu is natuurlijk de vraag of dat terecht is. De korte versie: ja, de film is een pretentieus en zwaar geforceerd ijdelheidsproject van Penn. De langere versie doet de film hopelijk iets meer recht aan. Flag Day is over het geheel namelijk best goed te kijken, alleen maakt Penn flink wat verkeerde keuzes en dat resulteert in een gewoonweg niet zo goede film. Om te beginnen de keuze om voor Jennifer en Nick Vogel zijn eigen kinderen te casten. Allemaal heel nobel en gezellig, maar Dylan en Hopper Penn hebben helaas niet het talent van hun ouders meegekregen (Penn kreeg de kinderen samen met zijn ex, House of Cards-actrice Robin Wright). Nu is Hopper zijn aandeel redelijk beperkt en was die daar ongetwijfeld nog wel mee weg gekomen, maar door Dylan de hoofdrol toe te kennen worden we gewoonweg heel de film geconfronteerd met acteerwerk dat eigenlijk gewoon te matig is om een film als deze te dragen. Het is duidelijk dat Penns’ liefde voor zijn dochter het eindresultaat hier in de weg staat.

Als we dan kijken naar de film zelf zien we in basis best interessante gespannen verhouding tussen een vader en dochter. Alles heeft zo zijn redenen en hier ligt duidelijk het feit dat de vader, overigens ook nog eens gespeeld door een Penn die soms tegen randje overacting aan zit, weliswaar een charismatische man is, maar daar ook op alle mogelijke manieren misbruik van maakt. Zo begeeft hij zich in de verkeerde kringen om de eindjes aan elkaar te knopen, waarbij hij alles doet om de schone schijn op te houden. Niks mis mee, maar door het gebrek aan acteertalent en een presentatie met veel mooifilmerij, stemmige muziekjes en beklemmende close-ups wordt het allemaal al snel te veel. Het is soms net of Penn zijn Into the Wild als studiemateriaal heeft gebruikt en dat vervolgens heeft proberen te imiteren, maar dan met als resultaat het niveau studentenfilm. Oh en die muziekjes, ondanks dat we wederom Eddie Vedder horen, die eerder de geweldige soundtrack bij Into the Wild verzorgde), zijn net zo goed een slap aftreksel van die film als deze film dat zelf is.

Extra’s: Naast de film is er geen bonusmateriaal op de Blu-ray release terug te vinden, iets wat eigenlijk steevast zo is bij releases van het The Searchers label.

Flag Day is een ijdelheidsproject ten top, dat net zoveel goede bedoelingen kent als slechte keuzes. Een nieuwe film van Sean Penn, met de man zelf in een hoofdrol en daarnaast een soundtrack van Eddie Vedder en Glen Hansard. Er zijn mensen die direct gaan watertanden bij enkel het lezen van deze verkooppunten, maar helaas zullen veel van deze mensen bedrogen uitkomen. Penn is hier vooral op zoek naar emoties bij de kijker, in plaats van deze als vanzelf te raken. En waar zijn vroege films konden rekenen op de kunsten van Jack Nicholson en Into the Wild de geweldige Emile Hirsch in de hoofdrol had, legt hij hier alle druk op de schouders van dochterlief Dylan Penn. Allemaal heel erg nobel, maar wellicht had Penn er beter aan gedaan om professioneel te blijven in plaats van de toffe vader uit te hangen. Het zijn keuzes die de film gewoonweg geen goed doen. En als we kijken naar de shots is het allemaal veel te gemaakt en te bedacht. Het is te hopen dat Penn voor een volgende film wat oprechter en professioneler uit de hoek komt, want hij probeert hier op een geforceerde manier te scoren, waarbij hij juist het tegenovergestelde bereikt.

Met dank aan The Searchers i.s.m. Remain In Light voor het recensie-exemplaar.