De 60-jarige socialite Frances Price leidt samen met haar richtingloze zoon Malcolm een luxe leven in de upper-class van Manhattan, New York. Van haar plan om te sterven voor het geld op was is niets terecht gekomen. Haar man Franklin is reeds twaalf jaar dood en nu zijn enorme erfenis verdwenen is, besluit Frances om haar laatste bezittingen te verkopen en haar nadagen door te brengen in een geleend appartement in Parijs. Ze wordt hierbij vergezeld door Malcolm en een zwarte kat genaamd Small Frank, die al dan niet de geest van Frances ‘overleden echtgenoot belichaamt.

In deze moeilijke tijd is het opvallend dat French Exit vrij veel eer ten deel viel. Niet alleen is de film gebaseerd op het gelijknamige boek van Patrick deWitt uit 2018, welke door Esquire werd uitgeroepen tot ´boek van de week´, ook was de film de slotfilm van het New York Film Festival van afgelopen jaar. Als klap op de vuurpijl werd Michelle Pfeiffer genomineerd voor Beste Actrice in een Musical of Komedie bij de Golden Globes van 2021. En dat allemaal voor een toch wat vreemd filmpje. Toch begint het allemaal nog redelijk als een normaal drama; een dame die op stand leefde door het geld van haar man ziet dat het geld op is en besluit om met haar zoon, en een niet te vergeten kat, naar Parijs te gaan om daar min of meer te sterven.

De omslag zit hem in de kat, want die draagt de geest van Frances’ overleden echtgenoot. Een beetje een absurde twist, ware het niet dat al snel duidelijk wordt dat de film vol zit met excentrieke personages. Voorop Michelle Pfeiffer, die ondanks haar 63 jaar nog altijd een beeldschone verschijning is. Haar zoon Malcolm wordt gespeeld door Manchester by the Seas’ Lucas Hedges. Zijn personage is eigenlijk een van de normaalste van het gezelschap, al kan je zo je vraagtekens zetten bij hoe hij omgaat met zijn verloofde. Naast het tweetal zien we Valerie Mahaffay in een goede rol als Mme. Reynard, de altijd weer opvallende Imogen Poots als Malcoms’ verloofde Susan en Danielle Macdonald als medium Madeleine. Het zijn stuk voor stuk excentrieke figuren die deze film tot leven proberen te doen komen. Helaas lukt dat zeker niet altijd. Daarvoor is het tempo te traag en beklijft het verhaal niet altijd even goed.

DeWitt schreef zelf de bewerking van zijn roman, waarbij hij naar verluidt het een en ander heeft gewijzigd. Wat vooral opvalt is dat een plot vrijwel afwezig is. Uiteindelijk leidt het allemaal tot een samenkomst van een groep excentrieke, verloren zielen die bij elkaar eigenlijk best gelukkig lijken te zijn. En ergens is dat best vreemd, want het personage van Pfeiffer is bijzonder kil. Het is dan ook puur te danken aan kleine nuances in het verder ijzersterke spel van Pfeiffer dat je als kijken geboeid blijft. Wel valt de sterke cinematografie op, die vooral Parijs bijzonder fraai neerzetten, en de sterke door piano geleide score van debuterend filmcomponist Nicholas deWitt. Onderaan de streep is French Exit pretentieus filmpje met te weinig momenten om lang in de kijkers gedachte, enige uitzondering hierop vormt wellicht de uitstekende Pfeiffer.

French Exit is een wat vreemde en eigenzinnige film over een groep verloren zielen. De toon is uitgestreken en absurdistisch, maar Azazel Jacobs mist dan weer de fijnzinnigheid van regisseurs als Woody Allen en Luis Buñuel. Jacobs geeft de kijker ook gewoonweg te weinig om mee uit te voeten te kunnen. Er zijn wat kleine momentjes die de kijker doen opveren, zoals de scène in het park, maar bijvoorbeeld de seance-scène is dan weer vooral erg vreemd. Verder wordt de kijker vooral bekogeld met een overdaad aan kilheid, waarbij de duistere en gortdroge humor gewoonweg niet goed tot zijn recht komt. Origineel is het niet en schokkend ook nergens, dus wat dat betreft lijkt de film wat scherpe randjes te missen. Het maakt van French Exit weinig beklijvend en vooral excentriek filmpje bevolkt door excentrieke personages. Je moet ervan houden.

Met dank aan Way To Blue en Sony Pictures Home Entertainment voor het beschikbaar stellen van de screenerlink.