Joe, Willie en Albert zijn drie vrienden voor het leven die ondertussen de AOW-gerechtigde leeftijd hebben bereikt. Tijdens een onaangenaam bezoek aan de bank is Joe getuige van een overal, waarbij de overvallers maar liefst 1,6 miljoen dollar buitmaken. Als Joe, Willie en Albert hun pensioengeld verliezen nadat het bedrijf door een crisis de geldkraan dichtdraait, krijgen zij het zwaar voor hun kiezen. Zo komt Joe erachter dat hij samen met zijn dochter Rachel en kleindochter Brooklyn binnen een maand op straat komt te staan en ontdekt Willie dat hij lijdt aan nierfalen en een transplantatie nodig heeft. Geïnspireerd door het voorval van enige dagen eerder, stelt Joe voor om de bank te beroven die indirect verantwoordelijk is voor hun situatie. Niet alleen is dit een gedurfde stap om terug te halen wat hun toebehoort, maar ook een levensgevaarlijke missie voor de mannen die niet eens weten hoe ze een pistool moeten hanteren.

Oudere mannen die in situaties belanden waarin ze bewijzen dat je nooit te oud bent; het is een pitch die we de laatste jaren vaker voorbij hebben zien komen. Zo was Morgan Freeman naast Robert de Niro en Michael Douglas te zien in Last Vegas en zagen we Alan Arkin naast Al Pacino en Christopher Walken in Stand Up Guys. Beide geen al te hoogstaande films, maar door het plezier van de mannen op leeftijd zeker vermakelijk. Going in Style is de vooralsnog laatste aanvulling tot dit illustere rijtje. De regie is in handen van Zach Braff, die vooral bekend is van zijn acteerwerk in de televisieserie Scrubs. Hij gooide hoge ogen met zijn regiedebuut Garden State, maar met zijn langverwachte tweede film, Wish I Was Here, wist hij dat succes helaas niet te herhalen.

De drie voornaamste rollen zijn dit keer voor oudgedienden Morgan Freeman, Michael Caine en Alan Arkin. Drie acteurs die hun strepen ruimschoots verdiend hebben en een lange carrière kennen. Zo is Freeman natuurlijk bekend van zijn rol in, IMDb top 250 aanvoerder, The Shawshank Redemption en won hij een Oscar voor zijn rol in Driving Miss Daisy. Op en top Engelsman Caine vierde grote successen in de jaren ’70, met rollen in films als Sleuth en Get Carter. Na een wat minder succesvolle periode keerde hij eind vorige eeuw naar de top met een Oscarwinnende rol in The Cider House Rules en is hij de laatste jaren vooral te zien in bijrollen, voornamelijk in films van Christopher Nolan. De laatste van de drie vrienden wordt gespeeld door Alan Arkin, een acteur die ook een Oscar op zijn naam heeft staan voor zijn rol in Little Miss Sunshine. Het moge duidelijk zijn dat we hier te maken hebben met drie grote acteurs die in deze film vooral heel veel speelplezier uitstralen.

Daar zit ook direct de kracht van deze film, want verder is het allemaal weinig realistisch natuurlijk. En dat niet alleen, het is allemaal vrij voorspelbaar en de humor is soms erg flauw van aard. Zo zien we Caine en Freeman, na een weinig subtiele oefenronde bij de plaatselijke supermarkt, voor de politie vluchten op een scootmobiel als Arkin verzaakt als bestuurder van de vluchtauto. Het is gelukkig de enige scène waar het pijnlijke bijna wint van de humor. Wel moeten we concluderen dat de film echt gemaakt wordt door de aanwezigheid van de drie levende legendes. Daar is op zich natuurlijk helemaal niets mis mee, maar de film had zoveel beter kunnen zijn als Braff het had aangedurfd om een paar keer buiten de lijntjes te kleuren. Het had de film de broodnodige pit gegeven.

Extra’s: Naast de hoofdfilm zien we enkele extra’s terug op de Blu-ray release. Weinig bijzonders, maar wel interessant en informatief van aard. Een bloopercompilatie had zeker niet misstaan.
∙ Deleted Scenes (11:32) Enkele verwijderde scènes, die verder weinig toevoegen aan de film en om logische redenen zijn gesneuveld op de montagetafel.
∙ Director’s Commentary by Zach Braff: Een audio-commentaartrack bij de film, ingesproken door regisseur Zach Braff.

Going in Style is vooral genietbaar door het zichtbare speelplezier van Caine, Freeman en Arkin. Meer is het niet, maar zeker ook niet minder. Het verhaal is voorspelbaar en de humor veelal flauw, al gaat men gelukkig nergens zover als Robert De Niro dat deed in Bad Grandpa. Wat dat betreft is het allemaal een stuk waardiger, al is het jammer dat regisseur Zach Braff het niet heeft aangedurfd om wat gewaagdere keuzes te maken, bijvoorbeeld door toch een wat serieuzere toon aan te nemen. Hierdoor is Going in Style geen film die je lang zal bijblijven. Wel is het natuurlijk heerlijk om de drie heren op leeftijd met zoveel speelplezier te zien samenwerken. Wie daarvan kan genieten en ermee kan leven dat de film geen verrassingen kent, zal Going in Style ongetwijfeld een leuke film vinden.

Met dank aan Warner Home Video voor het recensie-exemplaar.