Frances McCullen is een jonge serveerster, die samen met haar vriendin en kamergenote Erica in New York City woont. Ze heeft recent haar moeder verloren en onderhoudt een spannen relatie met haar vader Chris. Op een dag vindt Frances een modieuze handtas in de metro, die schijnbaar vergeten is door haar eigenaar. In de tas vindt zij een identiteitskaart van Greta Hideg, waarop ze besluit om de tas en inhoud aan haar terug te geven, dit tegen het advies van Erica in. Als Greta haar binnen vraagt voor een kop koffie, vertelt zij Francis dat ze een weduwe is, geboren en getogen in Frankrijk, en haar dochter studeert in Parijs.  Het klikt tussen de twee en Frances brengt steeds meer tijd door met Greta, al blijft Erica zo haar twijfels houden. Als Frances en Greta op een avond samen koken, doet Frances een ontdekking die hun vriendschap in een totaal ander licht plaatst.

Greta is de nieuwe film van Neil Jordan, een veel geprezen Ierse regisseur, producent en schrijver. Niet alleen won hij diverse belangrijke prijzen voor zijn schrijfwerk van literatuur, zoals de Somerset Maugham Award voor Night in Tunisia, maar ook wist hij een Oscar te winnen voor zijn The Crying Game. Kleine kanttekening daarbij is dat dit allemaal afspeelde in een ver verleden. Een verleden waarin hij ook hoge ogen gooide bij het grote publiek met films als Interview with the Vampire. De laatste jaren boekt hij hooguit bescheiden successen, waarbij hij vooral lof krijgt voor de sfeer die hij weet te scheppen. Dat zit ook in Greta wel goed, een psychologische thriller die qua verhaal eigenlijk weinig om het lijf heeft. Zeker gezien de achtergrond van Jordan. De film is nog het beste te omschrijven als een b-film, die behoorlijk profiteert van de talenten van zijn a-list cast.

Dat geldt dubbel en dwars voor Isabelle Huppert, de grande dame van de Franse cinema. Als de Greta uit de titel zet zij een rol neer die vrij ver afstaat van de rollen waarin we haar veelal zien. Het emotieloze en psychopatische is hooguit terug te voeren op haar rol in Paul Verhoevens’ Elle. Al is het hier zo klaar als een klontje dat zij het kwaad vertegenwoordigt. Van enige gelaagdheid in haar personage is eigenlijk amper sprake en daarmee is de rol eigenlijk te mager voor iemand van het statuur van Huppert. Naast haar zien we Chloë Grace Moretz als onschuldige slachtoffer. Moretz begon op haar zesde al met acteren en brak in haar tienerjaren door met rollen in films als Kick-Ass en Let Me In. De laatste jaren leek ze wat zoekende en was ze niet alleen in grotere, veelal teleurstellende, films te bewonderen, maar had ze ook wat kleinere rollen in juist interessantere projecten.

Wat opvalt aan Greta, is dat Moretz zich hier eigenlijk moeiteloos staande houdt naast Huppert. Sterker nog, in het merendeel van de scènes die zij delen is zij de betere. Niet dat Moretz nou even de pannen van het dak staat te acteren, maar Huppert verliest zich aardig in de rol. Met een logischerwijs flink Frans accent is zij soms eerder lachwekkend dan indrukwekkend als psychopate, zeker als ze nog even een dansje doet in de keuken. Toch zakt de film nergens echt door het ijs, wat vooral komt door de kundige hand van Jordan. Aan de andere kant kan je er gewoonweg niet omheen dat we een film als Greta al zoveel malen eerder en vooral ook zoveel malen beter hebben gezien. Wat dat betreft is het jammer dat Jordan niet wat meer van het script heeft weten te maken, waarmee hij zich juist had kunnen onderscheiden van al die andere films. Het zorgt ervoor dat de film behoorlijk voorspelbaar is en zelfs de climax nergens weet te verrassen.

Extra’s: Naast de film is er geen bonusmateriaal te vinden op de Blu-ray release.

Greta is een matig geschreven psychologische thriller die eigenlijk geen eer doet aan het aanwezige talent. Het is dan ook vooral te danken aan Chloë Grace Moretz dat de film nog enigszins het aankijken waard is. Wonderlijk genoeg weet zij de eendimensionale rol van Huppert van het scherm te acteren, dat terwijl ze zelf ook al niet veel om handen heeft. Dit ligt overigens niet eens zozeer aan hun, maar vooral aan het script van Neil Jordan, een man die toch ook zijn sporen wel heeft verdient als schrijver. Daar is hier echter weinig van te merken. Je blijft hopen op een verrassing, maar die blijft uit. Het zorgt ervoor dat Greta weinig meer is dan een degelijk gemaakte, maar hopeloos voorspelbare dertien in een dozijn thriller.

Met dank aan The Searchers i.s.m. Triple P Entertainment voor het recensie-exemplaar.