In een tijd van hongersnood, waarin de pest heerst over de wereld verlaat Gretel samen met haar jongere broer hun ouderlijk huis nadat hij vader is overleden. Wanhopig op zoek naar voedsel en onderdak dwalen ze rond in het donker. Niet veel later stuiten ze op een huis waar Holda woont, een op het eerste gezicht vriendelijke oude vrouw. Ze biedt de jonge kinderen onderdak en verzorgt en voedt hen. Al snel blijkt echter dat zij hier zo haar eigen redenen voor heeft en dat alles lang niet zo mooi en perfect is aan het huis zoals het in eerste instantie voor Gretel en Hansel leek.

Wie is er nou niet bekend met het welbekende sprookje over Hans & Grietje? Of misschien moeten we in dit geval zeggen Grietje & Hans? Het bekende sprookje van de gebroeders Grimm heeft door de jaren heen meerdere filmversies gekregen. Voor een herinterpretatie van het verhaal was het dit keer de beurt aan regisseur Oz Perkins en scenarioschrijver Rob Hayes. De twee voelden zich altijd al aantrokken tot dit redelijk duistere sprookje en waren er daarom gebrand om dit om te zetten naar een van de donkerste interpretaties van dit sprookje. Een van de grootste aanpassingen die gemaakt, is dat de rollen zijn omgedraaid. Hans (Hansel) is niet langer de held van het verhaal, deze rol is weggelegd voor Sophia Lillis’s Grietje (Gretel). Het is een interessant aspect aan de film, omdat hierdoor een vrouwelijk personage de kans krijgt om een taboe te doorbreken door een vrouwelijke empowerment verhaal neer te zetten.

Ondanks dit wilden de makers niet teveel veranderen aan het bronmateriaal. Hayes en Perkins waren van mening dat veel verfilming toch teveel een sprookje maken van het verhaal, en juist daarom besloten zij om een duistere, bijna horrorachtige verfilming van het sprookje te maken. In de film speelt Sophia Lillis het hoofdpersonage Gretel, samen met Sammy Leakey heeft ze geprobeerd een mooie broer-zus vriendschap op het scherm te creëren. Toch maken de filmmakers direct vanaf het begin duidelijk maken dat het in hun visie Gretel’s hoofdtaak is om voor Hansel te zorgen. Maar hoezeer de cast en crew ook hun best doen om Gretel & Hansel vrouwelijk empowerment te laten zijn, ze slagen hier helaas totaal niet in. Grootste stoorpunt is hierbij dat Lillis, toch het grootste verkooppunt van de film, hier emotieloos en eigenlijk gewoon ronduit slecht acteert. Dat terwijl ze in beide IT-films liet zien dit veel beter te kunnen.

Wat de film ook niet helpt is dat het scenario slap is en de regie de degelijkheid niet eens aan weet te tippen. Het maakt dat er niks van kracht uit het personage van Gretel komt. Maar ook nieuwkomer Sammy Leakey komt hier slecht voor de dag. Hij toont, in tegenstelling tot Lillis wel enige emotie, maar het acteren ligt erg overal veel te dik bovenop. Dat beide hoofdpersonen niet presteren zorgt er ook voor dat er geen sprake is van chemie en er niks terecht komt van de beoogde sterke broer-zuster band. Dit gaat tot het punt dat je als kijker gewoon maar hoopt dat beide opgegeten worden, zodat de film tenminste afgelopen is. De makers hebben het zelfs weten te presteren om het bronmateriaal te verbouwen tot een ongelofelijk langdradig relaas, dat constant in herhaling valt. We gaan van een scène in het huis naar een nachtmerrie-scène, vervolgens naar een scène in het huis met een monoloog en dan weer een nachtmerrie-scène. Na een paar herhalingen hiervan, is het geheel zo oninteressant dat je als kijker haast smeekt dat ze opgegeten worden.

Extra’s: Op de dvd release van de film is geen bonusmateriaal te vinden, maar na het zien van de film zullen weinigen hier nog behoefte aan hebben.

Gretel & Hansel is zonder meer een van de slechtste films van dit jaar. Het is zo’n typische tienerhorror-film waarin een handvol domme nachtmerrie-scènes en jumpscares worden verwerkt om de doelgroep op te laten veren. Het maskeert gewoon niet dat de film amper een verhaal kent. Eigenlijk het enige waar nog iets positiefs over valt te vertellen is het productie- en kostuumontwerp. De verantwoordelijken weten hiermee ervoor te zorgen dat de film er visueel prachtig uit ziet, maar helaas maakt het de film tot een typische voorbeeld van een film waarbij stijl boven inhoud gaat. Het verhaal is namelijk zo repetitief en oninteressant dat de verveling al snel toeslaat. Dat wordt ook nog eens niet geholpen door twee matig tot slecht acterende hoofdrolspelers die nergens chemie hebben. Het maakt Gretel & Hansel tot een faliekant falen op bijna elk vlak, die je als filmliefhebber beter kan mijden.

Met dank aan Dutch FilmWorks voor het recensie-exemplaar.