De Guardians of the Galaxy worden ingehuurd door Ayesha, de leidster van het machtige Sovereign ras, om een interdimensionaal monster te vernietigen die een bedreiging vormt voor hun waardevolle batterijen. Peter Quill, Gamora, Drax, Rocket en Baby Groot weten het monster te verslaan in ruil voor Gamora’s vijandige zus Nebula, die gevangen was na een poging de batterijen te stelen. Nadat Rocket er een aantal voor zichzelf mee wil nemen, worden de Guardians aangevallen door de Sovereign  met een vloot van drones. De drones worden plotseling vernietigd door een mysterieus schip en de Guardians crashen op een nabijgelegen planeet. Ze ontdekken dat het schip die hen geholpen heeft, eigendom is van Ego. Hij nodigt Quill uit om zijn planeet te bezoeken. Gamora en Drax gaan met hem mee, terwijl Rocket en Baby Groot achterblijven om hun ruimteschip te repareren en Nebula te bewaken. Quill ontdekt dat Ego zeer krachtige vaardigheden beheerst. Ondertussen huurt Ayesha en de Sovereign de verstoten Ravager Yondu in om de Guardians voor hen op te sporen.

Wie denkt aan “Marvel”, relateert dit doorgaans direct aan de stripboeken en/of tekenfilms, maar tegenwoordig eigenlijk voornamelijk aan de filmstudio en hun Cinematic Universe (MCU). Het is een fundamentele term van onze huidige cultuur geworden. De letterlijke vertaling van het woord Marvel staat niet geheel verrassend voor “verwondering”. Maar als we heel eerlijk en kritisch mogen zijn, kun je bij de meeste titels uit het MCU oeuvre nou niet direct spreken van verwondering. Het zijn weliswaar zeer genietbare blockbusters, maar vrijwel nergens wordt er het diepgaande niveau of het totaalplaatje gehaald van bijvoorbeeld The Dark Knight uit de DC stal. Nou is dat zeker geen goede vergelijking of maatstaf omdat Marvel een hele andere insteek heeft, maar de vertelstructuur van de plot is meestal routine en op de autopiloot. In 2014 was het dan ook een grote verrassing toen vrijwel uit het niets de relatief onbekende Guardians of the Galaxy gelanceerd werd. Deze was een perfecte combinatie met alle positieve ingrediënten van alle voorgaande Marvel verfilmingen. Flauwe maar zeer gevatte humor, een uitstekende wisselwerking tussen de castleden en kleurrijke nieuwe werelden.

Na het onverwachtse succes van de eerste Guardians film kon een vervolg natuurlijk niet uitblijven, waarbij vooral de vraag heerste of deze net zo goed zou worden?! Vol. 2 borduurt exact voort op het succes van de vorige, maar dan alles net een beetje meer. Extravaganter, bombastischer en nog meer spektakel, maar zoals altijd is meer niet vanzelfsprekend beter. Een opbouw of introductie van karakters is niet meer aan de orde, waardoor regisseur James Gunn er voor gekozen heeft om de film direct te beginnen met een spectaculaire openingsscène. De kleurrijke actie verplaatst zich vrij snel naar de achtergrond, waarbij de focus op Baby Groot komt te liggen die zich al dansend rond het platform begeeft op ELO’s klassieker Mr. Blue Sky. Het is een veelbelovende opener waarbij je ogen te kort komt en een tamelijk originele manier om de begintitels naar ons scherm te toveren. Weinig films zijn zo afhankelijk van hun identiteit als Guardians of the Galaxy, en Gunn mist nergens een toon. Of het nu om grootschalige actiescènes, de komische boventonen of zijn meest intieme karakter momenten gaat, meestal ook nog gecombineerd in dezelfde sequentie.

De kracht van Vol. 2 ligt wederom bij de onverbiddelijke sterke chemie van de cast en de karakters die ze portretteren zijn inmiddels een gerenommeerde kern van het MCU. Geheimen worden onthuld, nieuwe karakters worden geïntroduceerd en opnieuw een overvloed aan humor, maar Gunn en zijn gezelschap behouden glansrijk het evenwicht. In alle chaotische actie, plotwendingen en onder begeleiding van wederom een aanstekelijke soundtrack, voelt de film fris en verfrissend aan en biedt het de fans exact wat ze verwachten. In de eerste film werden de Guardians één voor één geïntroduceerd, zowel aan elkaar als aan de kijker, maar het was geen ouderwets oorsprong verhaal zoals veelvuldig wordt gedaan bij een superhelden verfilming. Wat dat betreft is Vol. 2 veel meer een ‘origin story’ , namelijk die van Peter Quill. We duiken de geschiedenis in en ontdekken wie hij is, maar vooral wie hij nu behoort te zijn. Een groot aandeel hierin is weg gelegd voor Kurt Russell als zijn vader Ego, maar eens te meer voor Michael Rooker’s excentrieke karakter Yondu, die een groter aandeel heeft. 

Extra’s:
• Bonusronde: Guardians of the Galaxy vol. 2: De making-of (37:28) Een vierdelige making-of waarin onder meer het succes van de vorige film en de creatieve ideeën en visies op het vervolg worden besproken. Er wordt stil gestaan bij het grote aandeel van de muziek in de films. Ook worden de grandioze speciale effecten uitvoerig besproken en worden alle castleden en hun rol wat verder belicht. 
• Muziekvideo “Guardians Inferno”  (03:35) Een jaren 70 stijl retro muziekvideo van de band The Sneepers in samenwerking met David Hasselhoff.  
• Gag Reel (03:41) Een kort overzicht van verschillende bloopers tijdens de opnames.  
• Deleted Scenes (05:04) Een viertal met verwijderde scenes. 
• De film afspelen met intro van James Gunn (01:39) Regisseur James Gunn spreekt kort over het verhaal en het hervatten van de franchise, voorafgaand de film. 
• Audiocommentaar: De volledige film kijken onder begeleiding van commentaar door regisseur James Gunn. 

Met dank aan The Walt Disney Company Benelux voor het recensie-exemplaar.