De jonge Robert Laing neemt zijn intrek in een veertig etages tellende torenflat die zijn inwoners in alle gemakken voorziet. De bewoners van de flat zijn ingedeeld aan de hand van het sociale klassenstelsel, waarbij de minder bedeelden in de onderste helft en de rijkeren aan de top wonen. Laing vormt als nieuwkomer de link tussen de twee klassen die min of meer afgezonderd van elkaar leven in hun eigen geïsoleerde wereld. Wanneer het gebouw steeds meer last krijgt van stroomstoringen en andere problemen doet de architect dit af als opstartproblemen. Het blijkt echter het begin van groeiende irritaties en chaos, welke uiteindelijk resulteren in een orgie van geweld waarbij een deel van de bewoners compleet doordraait.

Al bijna veertig jaar probeerde Britse producer Jeremy Thomas een verfilming van de gelijknamige roman van J.G. Ballard van de grond te krijgen. Ondanks dat dit eind jaren zeventig bijna lukte met Nicolas Roeg als regisseur, duurde het uiteindelijk tot 2015 dat de film het levenslicht mocht zien. Voordat de film in Nederland te zien was duurde echter vrij lang, wat alles te maken had met het faillissement van A-Film Benelux. IMAGINE Filmdistributie pikte de film op en zo mogen wij alsnog kennis maken met die film met die zeer fraaie poster. Aan het roer staat de eveneens Britse Ben Wheatley, die zich als regisseur behoorlijk veelzijdig heeft getoond maar nooit echt door wist te breken.

Voor de cast mocht Wheatley beroep doen op een paar zeer interessante namen. Zo zien we Jeremy Irons als architect Royal, de altijd prachtige Sienna Miller als Charlotte, Luke Evans als documentairemaker en Elisabeth Moss in de film. De hoofdrol is echter voor Tom Hiddleston als Dr. Robert Laing, die met deze rol vrijwel de gehele film in een goed gesneden pak rond mag lopen en daarmee zijn kandidatuur als nieuwe James Bond nog maar eens onderstreept. De sterke cast verliest het echter van een verhaal wat voor veel kijkers warrig en onbegrijpelijk zal zijn. Schrale troost is dat zij in het tweede uur van de film ongegeneerd los gaan in de orgie van geweld, iets waarbij zeker Luke Evans zich uitleeft.

De film is gesitueerd in een fictieve en vrij futuristische versie van de jaren 70, iets wat duidelijk af te zien is aan de kleurfilters, kledingstijl en de auto’s. Met als hoofdonderwerp het klassenverschil doet de film soms wat denken aan Snowpiercer, al heeft de trein dan plaats gemaakt voor een flat en weet deze film dat niveau nergens te halen. Dit komt vooral omdat de film in het tweede uur bij tijd en wijlen behoorlijk ontspoord en het verhaal gewoonweg onnavolgbaar wordt en verzandt in vage symboliek. Gelukkig is er ook genoeg te genieten. Zo ziet de film er ondanks het beperkte budget zeer fraai uit en is de muziek van Clint Mansell (Requiem for a Dream) weer om je vingers bij af te likken.

High-Rise is een film met een hoop potentie, maar het eindresultaat ontspoort steeds meer des te verder de film vordert. Dit is voor een groot deel te wijten aan de regie van Wheatley, die maar niet lijkt te weten wat hij met de film aan moet. De film ziet er allesbehalve slecht uit, maar sommige shots staan erg op zichzelf en lijken vooral mooifilmerij dat geschikt is voor videoclips. We kunnen dan ook gerust concluderen dat de visie van Wheatley het niet waard was om veertig jaar op te wachten, wat vooral spijtig is voor producer Jeremy Thomas die hier zo lang voor gevochten heeft. High-Rise is een afstandelijke en vervreemdende film, die mag rusten op een goede cast, maar zo onnavolgbaar is dat de potentie nooit echt tot bloei komt.