Vier jaar na de gebeurtenissen van zijn vorige hachelijke avontuur is Michael Bryce nog steeds niet over het verlies van zijn Triple A-status als bodyguard heen. Hij volgt intensieve therapiesessies, totdat Sonia Kincaid hem vindt en om zijn hulp vraagt. Ze heeft zijn hulp nodig bij het terughalen van haar huurmoordenaar Darius nadat hij is meegenomen door gangsters. Na een succesvolle missie worden de drie opgepakt door Interpol-agent Bobby O’Neill, die hun hulp nodig heeft bij het lokaliseren van een terroristisch meesterbrein genaamd Aristoteles Papadopoulos. Papadopoulos is van plan om het Europese elektriciteitsnet en de Europese infrastructuur te vernietigen, aangezien de Europese Unie van plan is meer sancties op te leggen aan Griekenland. Het is aan de hitman, diens vrouw en zijn bodyguard om Europa te redden.

In 2017 was The Hitman’s Bodyguard een zeer vermakelijke actiefilm, die niet alleen voorzien was van een flinke sterrencast, maar ook nog eens deels in Amsterdam werd opgenomen. Die opnameperiode werd breed uitgemeten in de vaderlandse pers, wat direct de nodige aandacht genereerde. De film zelf was weinig serieus te nemen, maar werkte bijzonder goed als dolle achtbaanrit en persiflage. Door de gouden chemie tussen Ryan Reynolds en Samuel L. Jackson, en natuurlijk een flink succes aan de box-office, doken al snel de eerste berichten op voor een mogelijk vervolg. Hierin zou dan ook een grotere rol zijn weggelegd voor Salma Hayek, die in de eerste film een relatief kleine rol had als Sonia, de vrouw van Jackons’ personage. Met opnieuw flink wat grote actiescenes, grof taalgebruik en een vette cast lijkt succes gegarandeerd.

Toch moeten we al snel concluderen dat dit vervolg wat tegenvalt. En dat heeft niet te maken met het feit dat de film het ditmaal zonder Amsterdam moet stellen, al is het natuurlijk jammer. Het probleem zit hem meer in het feit dat de film weliswaar in alles meer probeert te bieden dan zijn voorganger, zoals het een goede sequel betaamt, maar dit vooral resulteert in een opeenstapeling van flauwigheden. Het gaat eigenlijk al fout bij het uitgangspunt. Waar de eerste film mocht leunen op de chemie van twee tegenpolen die gedwongen werden om samen te werken, moest er nu gezocht worden naar een reden om de twee opnieuw samen te brengen. Dat begint zo slecht nog niet, want het aandeel van Hayek is hierbij flink vergroot. Maar waar realisme al niet het sterktste punt was van de eerste film, gaat hierbij al snel alles volledig overboord. Op zich niet eens zo erg, maar het resulteert wel in een totaal andere film die toch vooral dient als herhalingsoefening en grote crowdpleaser.

Je hoet dan ook weinig hoogstaands van de film te verwachten, of het moet het uitstekende stuntwerk zijn dat overigens onder een flinke laag soms zeer matige CGI verstopt zit. Het grote voordeel is dat de film zichzelf nergens serieus neemt en vooral de cast er erg veel plezier in lijkt te hebben. Zeker Hayek gaat lekker los en neemt zichzelf en haar flinke voorgevel met regelmaat flink op de hak. Toch kunnen we er niet omheen dat het aandeel van een grootheid als Morgan Freeman behoorlijk flauw is en Antonio Banderas helemaal los gaat in een karikaturale versie van een goedkope James Bond-schurk. En hoe goed de chemie ook is tussen de drie hoofdspelers, alles is dit keer volledig doorgeslagen richting het cartooneske. Nu is zelfs dat nog niet zo erg, maar ondanks dat de makers nog hoger hebben ingezet op het komedie aspect, valt er dit keer maar bar weinig te lachen. En daar zit toch wel het grootste euvel van deze flauwe herhalingsoefening.

Hitman’s Wife’s Bodyguard stapt in elke valkuil van een vervolg en is bovenal een flauwe herhalingsoefening. Waar de eerste film nog een aardig verhaal had, worden de twee tegenpolen hier samengebracht om Europa te redden. Maar zelfs als je weinig hoogstaands verwacht is het allemaal wat belegen. De leukste dingen uit de eerste film worden hier nog eens dunnetjes over gedaan, maar in plaats van dat het resulteert in meer lol blijkt het tegendeel waar. We moeten zelfs constateren dat eigenlijk alleen het uitbreiden van de rol van Hayek succesvol te noemen is. Zij heeft hier zichtbaar plezier in haar rol, waar Reynolds en Jackson juist volledig op de automatische piloot draaien. De lol op de set zal er ongetwijfeld geweest zijn, maar het komt in elk geval niet op de gewenste manier over op het scherm. Zo mist de keuze om alles te laten doorslaan naar het cartooneske zijn uitwerking en resulteert het vooral in flauwigheden. Het maakt van Hitman’s Wife’s Bodyguard een sequel zoals zovelen en onderstreept nog maar eens dat meer niet altijd beter is.