November 2008. Een groep terroristen opent de aanval op verschillende druk bezochte plekken in Mumbai, India waaronder het fameuze en wereldberoemde Taj Mahal Palace Hotel. Op dat moment bevinden honderden gasten en personeelsleden zich in het hotel en verandert hun verblijf in een bloedblad waaruit ontsnappen haast onmogelijk lijkt. De lokale politie van Mumbai en het hotelpersoneel doet wat zij kunnen, maar zijn niet opgewassen tegen de zwaar bewapende terroristen die voor niets en niemand terug deinen. Hulp is onderweg, maar bevindt zich nog ver weg als voor de overlevenden in het hotel de meest angstige uren van hun leven aanbreekt. Hoe lang kunnen ze zich nog schuilhouden voordat de terroristen ze zullen vinden of dat hulp eindelijk zal arriveren?

De prèmiere van Hotel Mumbai, eind maart, viel dit jaar wat ongelukkig samen met een reeks aan aanslagen die een paar weken later plaatsvonden in Sri Lanka en vele gelijkenissen toonde met de aanslagen in Mumbai uit 2008. Ook hier sloegen terroristen toe op verschillende drukbezochte plaatsen dicht bij elkaar en maakten daarbij heel veel slachtoffers. Het geeft deze thriller van debuterend regisseur Anthony Maras, ook verantwoordelijk voor het script, meteen een nare bijsmaak al is het de filmmaker natuurlijk niet aan te rekenen dat de film op een bijzonder slecht moment in de bioscoopzalen te zien was. Een kwestie van zeer ongelukkige timing dus. Toch zijn er wel degelijk zaken te benoemen die wel degelijk op het conto van Maras kunnen worden toegeschreven.

Want hoe ver ga je als filmmaker om een verhaal, dat gebaseerd is op een ware gebeurtenis, naar het witte doek te brengen? En vooral: met welke beweegreden? Om de slachtoffers de herdenken? De terroristen iets beter te kunnen begrijpen? Het zijn allemaal legitieme redenen, maar regisseur Anthony Maras lijkt maar niet de focus te kunnen leggen op de juiste punten die het belangrijk maken om een verhaal over de aanslagen in Mumbai op de juiste wijze naar film te vertalen. Het voelt eerder als een soort effectbejag door de terroriste aanslag in al zijn gruwelijkheid aan de kijker te tonen. Schokkend is het zeker, maar door de verkeerde focus ook meer dan een tikkeltje misplaatst en vooral onnodig. Een thriller als het Noorse Utøya 22. Juli uit 2018 liet al zien dat de kijker prima onder de indruk kan raken als de gruweldaden puur speculatief blijven. Iedereen kent de afschuwelijk beelden uit het nieuws. De meerwaarde van het alsnog tonen van de vele executies is vooral een mokerslag in het gezicht van de kijker.

Het is lastig in te beelden wat Maras precies voor ogen had met dit project. Hij lijkt er vooral op uit te zijn om de kijker te laten voelen hoe het is om deel uit te maken van een terroriste aanslag, maar vergeet daarbij de echte slachtoffers waardoor. Het maakt dat de film meer dan nodig respectloos aanvoelt op sommige momenten. Om echt te slagen als film ligt de focus daarnaast bij te veel verschillende groepen (het personeel, de terroristen, de gasten, de lokale politie, enz) waardoor eigenlijk niets bijzonder goed uit de verf lijkt te willen komen. Wellicht hadden de makers er beter aan gedaan om de focus enkel bij het heldhaftige personeel te leggen, zodat de echte helden van de verschrikkelijke aanslagen een gezicht hadden gekregen. En vooruit, het menselijk maken van de terroristen is heeft ongetwijfeld de beste intenties en belicht ook een andere kant van het verhaal. Echter, door het toevoegen van fictieve elementen raken deze verhalen meer dan eens ondergesneeuwd.

Wat vooral spijtig is, is dat Maras het blijkbaar niet kon laten om ook de westerse toeristen een gezicht te geven. Dit is wellicht gebeurd onder druk van producenten, om de film een meer internationaal gezicht te geven, maar het geeft de film, die pretendeert te zijn gebaseerd op ware gebeurtenissen, een vreemd en ongepast gevoel mee. Deze toeristen, onder andere gespeeld door semi-grote namen als Armie Hammer en Jason Isaacs, trekken namelijk de volledig doos van filmclichés open en voorzien de film daarmee van een zeer overbodig Hollywood-sausje. Het stoort de film meer dan het lief is en maakt van Hotel Mumbai een onevenwichtige film wiens bestaansrecht zeker in twijfel getrokken kan worden. Zeker als Hotel Mumbai bedoeld was als eerbetoon voor de vele slachtoffers mag je bij deze presentatie met regelmaat zo je vraagtekens bij stellen.

Extra’s: Hotel Mumbai moet het helaas doen met een Blu-ray release zonder enig bonusmateriaal. Ook hier wordt de ruimte van een eerbetoon onbenut gelaten en ook een interview met regisseur Anthony Maras, die wellicht wat had kunnen toelichten betreft zijn benadering, ontbreekt helaas.

Hotel Mumbai toont alle gruwelijkheden van de verschrikkelijke aanslagen in Mumbai van 2008, maar faalt mede hierdoor als een passend eerbetoon aan de vele slachtoffers. Natuurlijk mogen mensen best geconfronteerd worden met de soms harde realiteit, maar debuterend regisseur Anthony Mares wil teveel en schiet vooral door met het misbruik van de meest schokkende gebeurtenissen voor simpel effectbejag. Als Hotel Mumbai bedoeld was als natuurgetrouwe weergave van de feiten dan valt er wellicht nog wat voor te zeggen, maar wie een blik werpt op de toeristen en hun acties treft vooral een verdraaide Hollywood-versie van de feiten. Het zorgt voor een wrange nasmaak. De film is prachtig geschoten, maar het nut van deze aanpakt ontbreekt volledig. Wat overblijft is een film die de plank als thriller met waargebeurde feiten meer mis dan raak slaat. Het maakt Hotel Mumbai helaas niet tot het eerbetoon dat recht doet aan de werkelijke gebeurtenissen van 2008.

Met dank aan WW Entertainment voor het recensie-exemplaar.