In de verre toekomst is de complete beschaving op aarde vernietigd. In een ondergrondse basis wordt er echter door één robot gewerkt aan een nieuwe beschaving. Een meisje wordt daar liefdevol opgevoed door de robot die ze ziet als haar moeder. Hun band is sterk en moeder bereidt haar voor om de eerste persoon te zijn van een nieuwe wereld. Maar als het meisje een tiener wordt slaat de twijfel toe als er op een dag een zwaargewonde vrouw voor de deur staat. Ze vertelt over een groep mensen die zit ondergedoken in de mijnen en zich schuil houden voor de vijandige robots, die hetzelfde zijn als de robot die zich voordoet als liefdevolle moeder. Het meisje gaat op onderzoek uit naar de waarheid van haar bestaan en ontdekt beetje bij beetje wat de ware opdracht is van de robot die haar heeft grootgebracht. Maar is ze klaar voor de waarheid die zo lang voor haar verborgen is gebleven?

Het is op Netflix soms even zoeken naar een goeie titel uit eigen stal, maar het lijkt er op dat de kwaliteit van de Netflix Originals een stijgende lijn laat zien. Niet voor niks trekt de streaming-gigant de ene na de andere grote naam aan om films en series te maken en daarmee flink in te zetten op kwaliteit. Grappig genoeg is de sterkte sci-fi film I Am Mother, te streamen sinds 7 juni, van debutant Grant Sputore die zich hiermee meteen flink in de kijker weet te spelen. Het scheelt uiteraard dat Sputore kon beschikken over het script van schrijver Michael Lloyd Green die het in 2016 schopte tot de fameuze Black List (een verzameling scripts die hoog staan aangeschreven in Hollywood), maar Sputore laat zien over prima regiekwaliteiten te beschikken.

I Am Mother doet denken aan filmklassieker 2001: A Space Odyssey (1968), maar dat is in dit geval geen negatief punt. Vergelijkbaar met de klassieker van Stanley Kubrick ligt ook in I Am Mother het tempo niet bijzonder hoog. Heel erg is dat niet, want hierdoor wordt de sterke band tussen het meisje en de moeder-robot subtiel maar geslaagd opgebouwd. Het blijkt nodig om de ontmoeting met een mysterieuze vrouw, niemand wordt bij naam genoemd in de film overigens, wat meer lading te geven als het meisje twijfelt over haar eigen bestaan en de relatie die ze heeft met de robot die haar liefdevol opvoedt. Beetje bij beetje sluimert de waarheid naar de oppervlakte en blijft het lang gissen wie er gelijk heeft: de robot-moeder of de mysterieuze vrouw van buiten het complex?

Het blijft voor de kijker lang gissen naar de waarheid en daar schuilt vooral het geheim in van deze meer dan prima sci-fi titel uit de stal van Netflix. Beetje bij beetje worden er subtiele hints gegeven naar de mogelijke afloop van het verhaal, maar regisseur Sputore vervalt gelukkig nergens in overbodige scenes die meer willen verklaren dan nodig. I Am Mother is daarmee tot de laatste minuut één groot vraagteken en zelfs lang voorbij de aftiteling genoeg voer voor discussie. Veel scenes zijn dubbel interpreteerbaar waarmee iedereen zo maar eens zijn eigen verklaringen voor de afloop zal kunnen hebben. Het maakt van I Am Mother een interessante titel die voor liefhebbers van het genre eigenlijk niet te missen is.

Het andere aspect waarmee I Am Mother hoge ogen weet te gooien is de visuele pracht en praal van de film. Filmliefhebbers zullen hun hart ophalen aan alle kleine, dan al niet subtiele, hints naar filmklassiekers die hier en daar de kop op steken, maar het is overduidelijk gedaan als eerbetoon dan simpel jatwerk. I Am Mother behoudt namelijk genoeg een eigen gezicht om wellicht ooit ook zelf uit te groeien tot een klassieker in het genre. Voor dit conclusie is het wellicht nog wat vroeg, maar dat Netflix weer een topper in handen heeft mag duidelijk zijn.

I Am Mother maakt indruk als science-fiction topper in de catalogus van Netflix. De film kent een rustige, maar sterke opbouw en laat de kijker lang in het gewisse naar de waarheid achter de robot die zich als moeder ontfermt over een jong meisje. Het debuut van regisseur Grant Sputore doet wellicht denken aan vergelijkbare topfilms in het genre als 2001: A Space Odyssey en Ex Machina, maar dat is in dit geval geen schande. I Am Mother behoudt gelukkig genoeg zijn eigen gezicht, is visueel erg sterk en zou zo maar eens kunnen uitgroeien tot een klassieker in het genre. Een aanrader!