Evan McCauley lijdt aan schizofrenie, waardoor hij met moeite aan een baan en dus geld komt. Omdat hij toch medicijnen nodig heeft, smeedt hij een katana voor een lokale gangster, dit ondanks dat hij nooit is opgeleid als smid. Als de deal verkeerd afloopt belandt Evan op het politiebureau. Daar maakt hij kennis met een man die zich voorstelt als Bathurst, die al snel beweert dat hij eigenlijk Treadway heet en ze elkaar al eeuwen kennen. Precies op het moment dat Evan zich dingen uit zijn vorige leven herinnert, wordt hij gered uit zijn benaderde situatie. Dan leert hij over een groep vrijwel onsterfelijke mannen en vrouwen die door de eeuwen heen worden gereïncarneerd en bekend staan als Oneindigen. Deze zijn verdeeld in twee tegengestelde facties, die Evan en Bathurst recht tegenover elkaar plaatst: waar Evan en andere gelovigen geloven dat de herinneringen aan een vorig leven hun zijn geschonken om de wereld te verbeteren, zijn Bathurst en de andere nihilisten op zoek naar verlossing en proberen ze al het leven op aarde uit te roeien.

Nadat hij zich in de jaren 90 had gericht op de regie van muziekvideo’s, brak regisseur Antoine Fuqua aan het begin van dit millennium door met misdaadthriller Training Day. Sindsdien is hij een populaire regisseur in Hollywood, die dan ook weinig moeite lijkt te hoeven doen om een mooie cast bij elkaar te verzamelen. Wat zeker meehelpt is dat zijn films, ondanks dat ze niet altijd op lovende recensies kunnen rekenen, wel altijd redelijk moeiteloos uit de kosten komen. Om dat ook Infinite te bereiken had hij echter wel een probleem, een probleem dat veel films ondervonden die het afgelopen jaar als beoogde releasedatum hadden. Door de uitbraak van de Corona-pandemie sloten alle bioscopen en dus werd de release van de film met bijna een jaar uitgesteld. Gelukkig komt van uitstel geen afstel en werd de film ondergebracht bij de streamingsdienst van Amazon.

Fuqua heeft er met zijn films nooit een geheim van gemaakt om graag samen te werken met dezelfde cast. Waar hij de laatste jaren flink vergroeid leek met Denzel Washington, slaat hij dit keer de handen ineen met Mark Wahlberg, met wie hij eerder samenwerkte in 2007 voor Shooter. Wahlberg is een van die mannen in Hollywood die vooral lijkt te doen waar hij zin in heeft. Zo heeft hij het gespierde voorkomen van een actieheld, maar heeft hij ook al meermaals te zien dat hij het luchtigere werk met speels gemak weet af te wisselen met een serieuzere prent. Dat hij na een stemrol in Scoob! en rol in biografisch drama Joe Bell nu weer de hoofdrol pakt in deze sciencefiction actiefilm is wat dat betreft veelzeggend. Belangrijkste tegenspeler van Wahlberg is Chiwetel Ejiofor, die echt even pauze lijkt te hebben genomen van het serieuze werk en zich heeft gestort op een breed scala aan luchtigere rollen. Op papier zouden de twee in elk geval flink aan elkaar gewaagd moeten zijn.

Helaas komt er allemaal maar weinig van terecht in Infinite. Waar Ejiofor zich vol overacting stort op de rol van slechterik, lijkt Wahlberg zich nog redelijk op zijn gemak te voelen in de mix van stijlen. Zo werd het script destijds beschreven als ‘Wanted’ meets ‘The Matrix’, maar hebben we ook een willekeurig James Bond- en Fast & Furious avontuur weten te ontdekken. Nu is dat op zich allemaal nog niet zo erg, maar de samenhang is allemaal ver te zoeken. Daarbij wordt het in basis redelijk eenvoudige verhaaltje van goed tegen slecht wordt verstopt in een onnodig ingewikkeld verhaal over reïncarnatie en het behouden van je herinneringen. Het heeft allemaal de nodige potentie, maar de uitwerking doet het allemaal weinig recht aan. Het maakt dat de film vooral als een slap aftreksel voelt van films waarvan flink geleend wordt, waarbij alles ook nog eens als een druk en chaotisch gebeuren op de kijker wordt afgevuurd.

Infinite is een chaotische recycling van veel betere films uit een handvol verschillende genres. Met een bekwaam regisseur, een meer dan aardige cast en een intrigerend uitgangspunt lijk je je op voorhand geen buil te kunnen vallen aan deze film. Helaas lijken we hier haast te maken te hebben met een film die is samengesteld uit overblijfselen van andere films, waarbij alles met flink wat bombast, chaos en stuntwerk tot een geheel is gesmeed. Het resultaat is een warrig verhaal vol plotgaten met flink wat generieke actie, voorzien van matige visuele effecten. Het maakt Infinite tot een van de slechtste films van Fuqua. Richting het einde van de film wordt de deur wagenwijd opengezet voor een Infinite-franchise, maar de vraag is toch vooral wie hier na een kleine twee uur chaos nog op zit te wachten.